Το ανεκπλήρωτο πονάει περισσότερο από ένα χωρισμό

Κόλλημα. Αυτό το «σχεδόν σχέση» όλους μας έχει βασανίσει κάποια στιγμή. Αυτό το «αν» που τριγυρίζει στο μυαλό μας. Αν ήμασταν μαζί, αν ήταν αμοιβαίο, αν ταιριάζουμε…

Η αλήθεια είναι μία. Είναι δύσκολο να ξεπεράσεις κάτι που ουσιαστικά ποτέ δεν ξεκίνησε. Κάτι που το ζεις μέσα στο μυαλό σου. Ένα συναίσθημα για το οποίο δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Δεν μπορείς να του βάλεις μια ετικέτα. Δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς και δεν μπορείς να το εκφράσεις.

Δεν είναι έρωτας. Αυτός σε πάει στα σύννεφα, τουλάχιστον στην αρχή, δε σε βασανίζει. Σίγουρα, όμως, δεν είναι ούτε αγάπη κι εκτίμηση γιατί αυτά έρχονται με τον καιρό μέσα σε μια σχέση. Είναι απλώς κόλλημα. Κάτι απροσδιόριστο που μας τρομάζει γιατί ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι.

Συνήθως το κόλλημα το βιώνεις με κάποιον σχεδόν φίλο σου. Έτσι αρχίζει συνήθως, μιλάτε φιλικά. Όσο ο καιρός περνάει, οι ώρες που ξοδεύετε μαζί αυξάνονται. Μοιράζεστε κοινές εμπειρίες, κοινά ενδιαφέροντα, κοινές φιλοδοξίες και σιγά-σιγά χωρίς να το καταλαβαίνεις δένεσαι όλο και περισσότερο. Χημεία μάλλον έχετε απ’ την αρχή, αλλά το αγνοείς επιδεικτικά. Δεν πονηρεύεσαι καθόλου όταν σε ρωτάνε τι τρέχει με εσάς τους δύο. Είμαστε «απλώς φίλοι» θα πεις, αλλά στην πραγματικότητα με τον καιρό θα κολλήσεις. Γιατί εθιζόμαστε σε ό,τι μας κάνει και νιώθουμε καλά. Σε ό,τι μας κάνει και γελάμε.

Όταν συνειδητοποιήσεις, λοιπόν, ότι έχεις κολλήσει, τα πράγματα δυσκολεύουν. Απασχολεί το μυαλό σου τις περισσότερες ώρες της μέρας κι όλο και κάτι νιώθεις ότι στον θυμίζει. Απορείς και κατηγορείς τον εαυτό σου που ξέφυγες έτσι. Τα αισθήματα, όμως, δεν ελέγχονται. Ξέρεις κατά βάθος ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο απ’ το να φαντασιώνεσαι κάποιον με τον οποίο δεν πρόκειται να είστε μαζί. Γιατί ξέρεις ότι δε θα είστε μαζί. Βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι αυτό το παιχνίδι το έχεις ήδη χάσει.

Δυστυχώς, το κόλλημα με κάποιον το ξεπερνάς πολύ χειρότερα από ένα χωρισμό. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο χωρισμός σηματοδοτεί τη λήξη μιας σχέσης. Η σχέση έχει κάνει τον κύκλο της. Έχεις βιώσει όμορφες κι άσχημες στιγμές. Δεν αναρωτιέσαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ήσασταν μαζί. Το έχεις ζήσει, ξέρεις. Δεν υπάρχουν ερωτήματα να σου βασανίζουν το μυαλό ούτε εικασίες. Σε πονάει ο χωρισμός μεν, αλλά ξέρεις πως αυτή ήταν η μόνη λύση. Θα πονέσεις, αλλά θα το ξεπεράσεις με το χρόνο.

Το κόλλημα, όμως, είναι το ανεκπλήρωτο, το απωθημένο. Αυτό που θα σε αφήσει με την απορία τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν είχε γίνει όντως κάτι μεταξύ σας. Τι θα γινόταν αν όλα τα σενάρια στο μυαλό σου έβγαιναν αληθινά. Είναι, άραγε, εφικτά ή είναι απλά παιχνίδια του μυαλού σου για να κρατάει συντροφιά στη μοναξιά σου τις νύχτες;

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Όταν τρως κόλλημα με κάποιον εξιδανικεύεις τις καταστάσεις μέσα στο μυαλό σου. Στα μάτια σου οι δυο σας είστε το ιδανικό ζευγάρι. Απορείς που δεν είστε μαζί. Σε πονάει που δεν το έχετε ζήσει. Νιώθεις ότι ταιριάζετε. Έχεις κολλήσει μαζί του, έτσι όπως δεν είχες κολλήσει ποτέ με κανέναν. Κι αυτό δημιουργεί ελπίδες και προσδοκίες, τις οποίες, όμως, δεν επιτρέπεις να εκφραστούν. Μπορεί να είσαι διατεθειμένος να δώσεις τα πάντα, αλλά ο άλλος δε στα ζήτησε.

Ξαφνικά, τυφλώνεται η κρίση σου και νιώθεις ότι δεν έχεις αρκετά στοιχεία στα χέρια σου για να πείσεις τον εαυτό σου να ξενερώσει και να ξεκολλήσει. Κι αυτό σε πονάει. Σε κάθε ερωτικό τραγούδι τον σκέφτεσαι. Σε κάθε ρομαντική ταινία φαντασιώνεσαι πως θα μπορούσατε να είσαστε οι δυο σας. Πωρώνεσαι απίστευτα με το συναίσθημα που σου βγάζει. Φαντάζει τόσο αληθινό και γνήσιο.

Ταυτόχρονα, το άτομο με το οποίο έχεις φάει κόλλημα γίνεται το μέτρο σύγκρισης σε κάθε νέα γνωριμία. Σε κανέναν από αυτούς δεν μπορείς να βρεις εκείνον. Και σε όποιον γνωρίζεις προσπαθείς να βρει εκείνον. Ψάχνεις κοινά στοιχεία του χαρακτήρα του. Κοινά χαρακτηριστικά στη φυσιογνωμία. Κι αυτό σε τρελαίνει γιατί όσο θες να το ξεχάσεις τόσο πιο πολύ κολλάς με το αυθεντικό. Όλα γύρω σου το θυμίζουν. Κι αυτή η διαστρεβλωμένη αντίληψη ότι το κόλλημά σου είναι ο ιδανικός σε όλα, δυσκολεύει την κατάσταση ακόμα περισσότερο.

Κι εννοείται ότι πάντα θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε… Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κάτι που νιώθουμε ότι μας ταιριάζει απόλυτα. Μας δελεάζει αυτό το απαγορευμένο κατά κάποιο τρόπο. Θέλουμε τόσο να το κυνηγήσουμε για να το αποκτήσουμε, αλλά ξέρουμε ότι οι συνθήκες δε μας το επιτρέπουν.

Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται έστω κι αργοπορημένη η συνειδητοποίηση. Δε θα γίνει κάτι με το κόλλημά σου. Θες να απαλλαγείς απ’ τον πόνο του ανεκπλήρωτου. Δε θες, όμως, να πεις αντίο και να παρατήσεις τόσο εύκολα. Θα αναγκαστείς να παραδεχτείς την ήττα σου. Και θα νιώσεις τότε σαν να περνάς ένα δύσκολο χωρισμό. Δεν ξεφεύγεις απ’ τον πόνο.

Πόνος για όλες τις ώρες που χαράμισες απασχολώντας τη σκέψη σου με τη μορφή του. Για όλα τα βράδια αϋπνίας που κατέληξες να ακούς τραγούδια που τον θυμίζουν. Για εκείνες που χάρισες σε εκείνον, αντί να ασχοληθείς με τον εαυτό σου ή με κάποιον άλλο.

Μα το χειρότερο από όλα είναι αν το περνάς μόνος σου όλο αυτό.  Αν δεν το μοιραστείς με κανέναν γιατί δε θες να το παραδεχτείς ούτε εσύ ο ίδιος. Οπότε περνάς αυτό το ζόρι μόνος σου. Βασανίζεσαι με αυτή τη σιωπή και για άλλη μια φορά απλά εύχεσαι ο χρόνος να αποδειχτεί σύμμαχός σου για να πάψεις να τον σκέφτεσαι και να μην πονάς πια.

Να μην πονάς που δεν μπορείτε να είστε μαζί.