Είσαι ο λόγος που χαμογελάω

Ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι, τι ερμηνεία μπορεί να δώσει κάποιος στη λέξη «έρωτα». Τι είναι αυτό που τόσο περίτεχνα περιγράφει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη του, μέσα απ’ τη φράση «έρως ανίκατε μάχαν». Και ποια τελικά είναι εκείνα τα σημάδια του έρωτα. Γιατί κανέναν φτερωτό άγγελο με βέλος δε βλέπω γύρω μου.

Δεν ξέρω αν κρύβονται κοσμολογικές θεωρίες συνωμοσίας γύρω του ή απλά αυτή η θεά Αφροδίτη βρέθηκε ξαφνικά σ’ ένα τέλειο τρίγωνο μαζί του. Πάντως απ’ τους τόσους που ρώτησα, απάντηση ακόμα δεν πήρα. Μήπως, τελικά, η απάντηση στα ερωτήματά μου βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο σύμπαν;

Και που το έψαξα σε μηχανές αναζήτησης, το μόνο που κατάφερα ήταν να μπερδευτώ ακόμα περισσότερο. Γιατί αν κρίνω απ’ τα λεγόμενα μερικών για τα σημάδια του θα καταλήξω να πιστεύω πως αυτός ο συνδυασμός με σφίξιμο στο στομάχι, ταχυκαρδίες, παλμούς, αστεράκια στα μάτια, άγχος, κατάθλιψη, χαμόγελο ευτυχίας σε βαθμό βλακείας, είναι συμπτώματα που αν μου τύχουν θα πρέπει να με οδηγήσουν σίγουρα κι άμεσα στα επείγοντα κάποιου νοσοκομείου ή στα χάπια.

Γιατί, φυσικά, σε τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πιστεύω. Επομένως, έχω κάποιο λόγο να πιστεύω ότι είμαι ερωτευμένος; Δεν ξέρω. Σίγουρα, όμως, έχω να πιστεύω σε κάτι. Σε εκείνες τις στιγμές μας, τις ερωτικές.

Σ’ εκείνες, δηλαδή, τις στιγμές που σε κοιτάω στα μάτια και καταλαβαίνω ότι μου έχεις πηδήξει τον εγκέφαλο. Σ’ εκείνες τις στιγμές που όταν ενώνονται τα κορμιά μας καταλαβαίνω όλους τους κανόνες και τις θεωρίες των χημικών ενώσεων.

Πιστεύω σ’ αυτό σου το χάρισμα, που είναι ικανό να με κάνει να χαμογελάω το πρωί σαν να μην ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που έκλαιγε το προηγούμενο βράδυ. Σ’ εκείνο το στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου, να φτιάξω κάτι να μπορεί να αντέξει, χωρίς απαραίτητα να είναι μαζί σου.

Γιατί η καψούρα απ’ τον έρωτα απέχει όσο το «σ’ αγαπάω» απ’ το «πηδάω», μέχρι που πετάω στα σύννεφα και ξαφνικά πατάω στη γη. Κι αυτό είναι, νομίζω, το σημείο που έχουμε μπερδέψει. Και μη βιαστείς να με κρίνεις. Δεν είναι άμυνα ούτε λόγια περιττά. Είναι σαν μία ασθένεια αυτοάνοση, οτιδήποτε, δηλαδή, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε αιτία και προέλευση, περιλαμβάνεται εκεί μέσα.

Και μ’ αρέσει πολύ αυτό. Μ’ αρέσει που δεν υπάρχει απάντηση στο κάθε «νομίζεις». Μ’ αρέσει που μπορώ να έχω τη δική μου θεωρία, κόντρα σε όσα οι άλλοι αναζητούν μια ζωή για να περιγράψουν τον έρωτα. Μ’ αρέσει που ένα «big bang» στο δικό μου σύμπαν, μπορεί να έχει αυτά που μόνο εγώ θέλω. Αυτά που μόνο εγώ αντέχω.

Έλα, λοιπόν, να δώσουμε τη δική μας ερμηνεία. Αυτή που μπορεί να γίνει η αιτία κι η αφορμή πάνω σε μία παρόρμησή μας. Πριν καν ακόμη ειπωθεί το «σ’ αγαπώ» ή απλά το «σε χάνω». Ας αφήσουμε στην άκρη στίχους από τραγούδια, συναρτήσεις, εξισώσεις και πειράματα.

Να μπορέσουμε να πούμε ότι ο έρωτας είναι ένας απέραντος ωκεανός. Όπου έχει το βάθος του, έχει τα όριά του και μπορεί να γίνει τόσο απρόβλεπτος, αν θέλει, αρκεί να μετατραπεί σ’ ένα τσουνάμι. Και μετά ας χαθούμε μέσα στους πλανήτες μας, αναρωτώμενοι αν είναι έρωτας αυτό που ζούμε.

Γιατί εσύ είσαι απλά ο λόγος που χαμογελάω το πρωί όταν ξυπνάω.  Ο λόγος που έμαθα να λέω αυτό που σκέφτομαι. Ο λόγος που μπορώ, αν κι αργά, να πιστεύω σε κάτι. Ο λόγος που όλα τα ωραία και τα πιο ερωτεύσιμα έρχονται εκεί που απλά δεν το περιμένεις.