Κατά βάθος μας αρέσει ν' απορρίπτουμε

Καθώς η μια λέξη σου ακολουθεί την άλλη και το κάθε γράμμα σου έχει τη συνέχειά του στο μύθο σου, θαμπώνεται κάθε σου κομμάτι στη σκληρότητα των εμπειριών σου. Γιατί η απομυθοποίηση,  για τις σχέσεις και τον έρωτα, πλέον βαδίζουν σε περίεργα μονοπάτια γι’ εσένα.

Τόσο περίεργα, όπου μερικές φορές μπερδεύτηκες σ’ εκείνα τα σταυροδρόμια της αυτοκαταστροφής. Ανάμεσα στη γνησιότητα μιας αληθινής ερωτικής συγκίνησης , η οποία δεν μπορούσε να συναγωνιστεί κανένα ψέμα σου.

Και ξαφνικά βρέθηκες να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί πληγώθηκες και πόνεσες. Γιατί έκλαψες πάνω απ’ ένα τηλέφωνο, κάθε που περίμενες ένα «ντριν» που ποτέ δεν ερχόταν και κάθε κλήση σου που δεν είχε απάντηση.  Έκλαψες στο άκουσμα και μόνο ενός ονόματος. Έκλαψες, γιατί δεν μπορούσες, να δεχτείς την απόρριψη και να προχωρήσεις.

Αλλά αποφάσισες και γύρισες σελίδα. Εκείνη με την οποία παραδέχτηκες πως η άμυνα, μπορεί να φαίνεται βαρετή κι επικίνδυνη στον έρωτα, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς επίθεση. Και παρ’ όλο που δε συμμερίστηκες ποτέ αυτές τις απόψεις, τώρα κατά βάθος το απολαμβάνεις.

Κι αν δεν καταλαβαίνεις ότι το απολαμβάνεις, ακούσια ή ηθελημένα, το να απορρίπτεις είναι κάτι που το κάνεις. Κι η αλήθεια είναι ότι λίγο ή πολύ, όλοι το απολαμβάνουμε. Και παίρνουμε και μορφή, εκείνη του μαρκησίου Ντε Σαντ, με μία δόση πόνου, σωματικού η ψυχικού προς τους άλλους. Κι εκεί που έλεγες ότι δε θέλεις να κάνεις, αυτά τα οποία δε σου αρέσει να σου κάνουν, ξαφνικά γίνεσαι μέρος όλο αυτού. Δεν είναι και τόσο κακό. Γιατί εσύ, απλά, δεν αποτελείς την εξαίρεση στον κανόνα.

Εξάλλου, τίποτα δε γράφεται στην πέτρα κι οι άνθρωποι είναι τόσο απρόβλεπτοι. Σαν τη ζωή. Η οποία παίζει τόσα περίεργα παιχνίδια που καλό είναι να θυμάσαι ότι οι σχέσεις πάντα έχουν δύο. Κι αν μερικές φορές αυτή σε βάζει σε αναμονή, μέσα απ’ το φακό της απόρριψης αντικρίζεις και παραδέχεσαι τα δικά σου σκοτεινά σημεία. Τόσα σκοτεινά, που στο τέλος αναρωτιέσαι με τον ίδιο σου εαυτό.

Όπως εκείνη η περίπτωση που ξεκίνησε σαν φλερτ. Που έχασες χρόνο ατελείωτο πάνω απ’ το κινητό σου με κουβέντες δίχως προηγούμενο και με κάθε είδους περιεχόμενο. Ερωτικό, παιχνιδιάρικο, σεξουαλικό και λίγο φιλικό. Για να καταλήξεις να ρίξεις χυλόπιτα, γιατί απλά σου πέρασε. Αλλά σε πόνεσε κιόλας.

Πότε; Εκείνη τη στιγμή που έπεσες στον καναπέ σου και πάλευες με τη μοναξιά σου όταν δεν είχες με τι να ασχοληθείς. Ή μήπως όχι; Μήπως έχει να κάνει με τις ατελείωτες προσκλήσεις για έναν καφέ ή φαγητό ή, ακόμα, για μία βόλτα ή σινεμά που υποσχέθηκες, αλλά ποτέ δεν ήρθε; Μάλλον όχι. Γιατί επιλογή σου ήταν.

Ίσως, τελικά, έχει να κάνει με εκείνη την έξοδό σου. Τότε που έβαλες όλη σου τη γοητεία και το ομορφότερο χαμόγελό σου. Που έπαιξες με τα μάτια με το απέναντι τραπέζι, αλλά όταν ήρθε το κερασμένο ή το επόμενο ποτό δωράκι, γύρισες το κεφάλι αλλού ή γέλασες λιγάκι ειρωνικά.

Και το καλύτερο ήρθε την ώρα που όλα πήραν εκείνο το δρόμο, που σε βρήκε μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο ή πάνω σ’ έναν καναπέ ή ακόμα σ’ ένα κρεβάτι. Εκείνη την ώρα, δηλαδή, που ενώ όλα φαινόντουσαν ιδανικά ερωτικά για δύο, θυμήθηκες μία ατάκα απ’ το παρελθόν σου. Εκείνη τη συγγνώμη που ακολουθεί το «δεν μπορώ» ή «ας το αφήσουμε για μία άλλη φορά», που έρχεται να αμφισβητήσει και να προδώσει την κατακόκκινη φάτσα σου από επιθυμία για το αντίθετο.

Όμως ξέχασες και πέταξες. Όλα εκείνα τα οποία έζησες. Λογικό ή όχι, αν η ασεβής στάση του «κανένας δε δικαιούται να με απορρίψει εμένα», προκειμένου να προστατέψεις εκείνο τον πληγωμένο ναρκισσισμό σου, διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι η αντεπίθεση είναι κι η καλύτερη άμυνα, τότε η φυγή είναι η καλύτερη λύση.

Άλλωστε, δε θα είσαι ποτέ η εξαίρεση, γιατί κατά βάθος όλοι απολαμβάνουμε λιγάκι σαδιστικά το ν’ απορρίπτουμε.