Χωρίσατε. Εντάξει, ηρέμησε. Ώρα να πάρεις μία βαθιά ανάσα και να θυμηθείς. Να θυμηθείς αυτά που ζήσατε και όσα δεν προλάβατε να φέρετε εις πέρας. Να θυμηθείς τι ήταν αυτό που μπόρεσε να σε παραδώσει, άνευ όρων, στο πεδίο μάχης που αποκάλεσες «έρωτα».

Το γεγονός πως κάθε σχέση αρχίζει και τελειώνει με ταχυπαλμίες, αδιαμφισβήτητο. Μόνο που στη φάση του ξεκαθαρίσματος, στα τελειώματα –πες το όπως θες– οι ταχυπαλμίες πηγάζουν από απογοήτευση, σύγχυση κι οργή.

Πού να περίμενες πως ο άνθρωπός σου, που με τόσο κόπο κράτησες, θα σε παρατούσε σε μία γωνιά, πετώντας σου μόνο ψίχουλα; Ποιος; Αυτός που σου έδινε χωρίς να σκεφτεί, με κάθε ανάσα που έπαιρνε.

Δεν ήταν συμβατική αυτή η σχέση, αυτό είναι ξεκάθαρο. Ήταν μια σχέση που ξεκίνησε από ένα «ίσως», τα συναισθήματα έκαναν την αμφιβολία σιγουριά κι η προσπάθεια την κρατούσε ζωντανή. Προσπάθεια συνεχής κι ακούραστη. Δεν κουράζονταν, άλλωστε, οι ψυχές σας όταν πλημμύριζαν απ’ την παράνοια του έρωτά σας.

Έρωτας που άνθισε, έφτασε στο απόγειό του, φούσκωσε κι έσκασε σαν μπαλόνι. Ξαφνικά κι απότομα. Είχατε βρει εκείνο το ιδανικό που σας έβγαζε απ’ τα καλούπια της καθημερινότητας, δίνοντάς σας τροφή για τα πιο εξωπραγματικά πράγματα. Σχέση ζευγαριού, φίλων, αλλά κι οικογένειας. Θεωρήθηκε, που λες, αυτός ο άνθρωπος –έστω και για ένα διάστημα– το «σπίτι» σου.

Η ζωή σας κοινή κι ο δρόμος σας χάραζε πορεία για τα πολύ προσωπικά σας ταξίδια. Ήταν μάλλον από αυτές τις σχέσεις που έβρισκες μία στο άπειρο. Σαν άπειρο ήταν άλλωστε κι η μικρή σας «αιωνιότητα». Εκείνες οι στιγμές που μοιραστήκατε αμέτρητες ώρες γέλιου, στριμώγματα σε στενά σοκάκια, φιλιά στο μέτωπο, ώρες στην κουζίνα κάνοντάς τα όλα λίμπα, προσπαθώντας να εντυπωσιάσετε με τις μαγειρικές σας ικανότητες, αφομοιώνονται στο κεφάλι σου.

Είσαι στο τσακ να εκραγείς από θυμό εκείνων των στιγμών που μάλλον έφυγαν για άλλους χρόνους. Αυτούς τους παρελθοντικούς. Έπειτα, ταινίες που βλέπατε, αλλά ποτέ δεν είδατε στην ουσία, για τον απλούστατο λόγο ότι πάντα παραδινόσασταν στην έπαρση της ηδονής με ένα βλέμμα ή ένα απλό «σε θέλω». Σημειώματα τα πρωινά∙ σε καθρέπτες, πόρτες, τραπέζια, ντουλαπάκια. Όλα να φωνάζουν επιθυμία. Υπάρχει, άραγε, φράση με μεγαλύτερη ένταση απ’ το «σε θέλω»;

Δεν ήταν μόνο αυτά, όμως. Ήθελες να ήσουν εκεί, με κάθε έννοια της λέξης. Εκεί στα δύσκολα, εκεί στα κλάματα, εκεί στους αποχωρισμούς σας σε αίθουσες αεροδρομίων και σε λυμένα πλοία έτοιμα να μπαρκάρουν για άλλα λιμάνια, εκεί σε ό,τι μπορεί να βασάνιζε τον άνθρωπό σου. Λυτούς και δεμένους θα έβαζες για να δεις ένα του χαμόγελο.

Σχέση που έδωσε κι είχε να δώσει πολλά. Μία πόρτα πάντα ανοιχτή, περιμένοντας να περάσεις το κατώφλι κι ένας άνθρωπος που ζητούσε με όλη του την επιμονή να αφήνεις τις γρατζουνιές σου «εκτεθειμένες κι αμακιγιάριστες» μπροστά του. Ε, αυτός πήρε κι όσα είπε και σου έκλεισε την πόρτα κατακέφαλα.

Βρήκε αλλού την ευτυχία σας κι όσο κι αν νομίζεις πως είναι καλά, όσο κι αν θες ή αν δε θες να είναι, ξέρεις πως σαν τη σχέση σας δε θα γίνει καμία. Δεν έχουν όλες οι σχέσεις αγάπη και κατανόηση. Οι περισσότερες μπερδεύουν την αγάπη με την ανοχή, όσο για την κατανόηση, χαμένη κι εκλεγμένη μόνο για λίγους.

Λίγοι έχουν τη δυνατότητα να παραμερίζουν όλα τα δεινά για να είναι με τον άνθρωπό τους. Κάποτε ήσασταν κι εσείς στους λίγους. Η σχέση σου, όμως, μπέρδεψε την αγάπη με την ανοχή. Κι εσείς χαθήκατε για να αντικατασταθείτε από νέες, τάχα μου, ευτυχίες. Εσείς που ήσασταν το ιδανικό, χαθήκατε και μαζί χάσατε και το νόημα του μεταξύ σας «Βατερλό». Το «Βατερλό» του έρωτά σας.

Καμία σχέση δεν είναι σαν τη δική σας. Αυτό να θυμάσαι. Και καμία δε θα γίνει. Γιατί εσείς, μάλλον είχατε βρεθεί μαζί για να συμπληρώνεστε. Είχατε βρεθεί μαζί από επιλογή, καμία ανάγκη.  Είχατε βρεθεί μαζί σε μια σχέση που όμοιά της δε θα ξανακάνετε. Αγάπη και κατανόηση θέλει η σωστή σχέση. Είχατε και τα δύο. Μα ο ένας σας ήταν πιο αδύναμος, πήρε τον εγωισμό του αγκαλιά κι έφυγε. Πού να βρεις και δίκιο τώρα.

Αυτή ήταν η δική σας σχέση, αυτή που μία φορά θα ζήσεις κι αυτή που θα τα ‘χεις δώσει όλα, χωρίς να σκεφτείς την παραμικρή συνέπεια. Αυτή ήταν μία σχέση αγάπης.

Συντάκτης: Δέσποινα Δημησιάνου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη