Είμαστε θύματα των ρομαντικών ταινιών

Υπάρχει μια κατηγορία ταινιών προορισμένη να διαλύσει οικογένειες. Να δημιουργήσει τέτοιες εικόνες και τέτοια «θέλω», που άπαξ και τις δεις, μετά γυρισμό δεν έχεις. Σε έχουν βάλει στο τριπάκι τους, στη φιλοσοφία τους, σου έχουν αλλάξει τον ίδιο το σκοπό ζωής σου μέσα σε δύο ώρες. Ρομαντικές ταινίες, αυτές που αγαπάμε τόσο πολύ να μισούμε.

Το θέμα δεν είναι οι ίδιες οι ταινίες. Εκείνες πάνω-κάτω μοιάζουν, έχουν βρει και έχουν τελειοποιήσει το φορμάτ. Μας πετάνε μες στα μούτρα απίστευτους, εξωπραγματικούς, παραμυθένιους, αξιοζήλευτους έρωτες. Ζευγάρια πανέμορφα, που περνάνε, μεν, τα πάνδεινα, μην τους αδικήσω κιόλας, αλλά παρ’ όλα αυτά ζουν το πιο βαθύ κι αληθινό πάθος κι ερωτεύονται ειλικρινά και για πάντα. Έναν. Εννοείται μόνο έναν.

Κι ερχόμαστε μετά όλοι εμείς. Καλώς τους. Που καθόμαστε, βλέπουμε όλα αυτά τα αίσχη και μετά άντε να μας κατεβάσεις απ’ τα ροζ συννεφάκια που καβαλήσαμε χωρίς λόγο. Μια ταύτιση με τις ρομαντικές ταινίες απίστευτη, λες κι έχουμε συνηθίσει να σαλπάρουμε σε πλοία καταδικασμένα ή να μας αναγκάζουν οι γονείς μας να παντρευτούμε πλούσιους με περιουσία.

Χτυπάνε στο συναίσθημα οι άτιμες και μας κάνουν υποχείριό τους. Οι ήρωες ζουν όλα αυτά που ονειρευόμαστε να ζήσουμε κι εμείς, αλλά μεταξύ μας, ποτέ δε θα τα καταφέρουμε. Τον έρωτα τον ολοκληρωτικό, που παρατάς ζωή κι ανθρώπους σε λεπτά για να τον κυνηγήσεις. Κι εγώ σε ρωτώ, άντε και τον βρίσκαμε αυτόν τον έρωτα, θα αφήναμε ποτέ, όντως πίσω μας, όλα όσα μας κρατούν για να τον διεκδικήσουμε; Πιο πολύ σαν επιστημονική φαντασία μου ακούγεται.

Κανείς δε θα έστελνε 365 γράμματα για έναν χρόνο και κανείς δε θα καταλάβαινε ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου μετά από 15 χρόνια που γνωρίζεστε και κάνετε παρέα. Παρ’ όλα αυτά εμείς αυτό θέλουμε και περιμένουμε και μάλιστα όχι απλά το περιμένουμε, αλλά το αναζητάμε κιόλας, λες κι ο άλλος είναι αναγκασμένος να μοιάζει στον Ράιαν Γκόσλινγκ και να κυνηγάει εμάς γιατί μας θεωρεί το άλλο του μισό.

Κλαίμε με αναφιλητά, το σκεφτόμαστε μέρες κι ησυχία δε βρίσκουμε. Εγώ, δηλαδή, γιατί να μη ζήσω ένα τέτοιον έρωτα; Ε γιατί, δε γίνεται. Η οθόνη μας έχει κάνει να πιστέψουμε το αντίθετο, όχι απλά γιατί είναι γυρισμένες καταπληκτικά και βασίζονται σε αληθινούς χαρακτήρες και σε αληθινές ανθρώπινες προσωπικότητες, αλλά γιατί όλοι εκεί έξω ξέρουν πως αυτό έχει ανάγκη να δει η ρομαντική ψυχή μας, μεγαλωμένη τόσα χρόνια με παραμύθια και πρίγκιπες και καταδικασμένη να τους αναζητάει μια ζωή. Μα ποιος δε θα ‘θελε να ζήσει κάτι τέτοιο;

Βλέπεις μια τέτοια ταινία και κάθεσαι κι αναλογίζεσαι τις δικές σου σχέσεις και συγκρίνεις. Τι να συγκρίνεις, μωρέ, τον Μήτσο που σε κερνούσε σουβλάκια ή τον Κώστα που κούκλος, μεν, αλλά άνοιγε το στόμα του και πετάγονταν βατράχια; Πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ότι είναι αδύνατον να ζήσεις μια τέτοια ιστορία. Πονάω και μόνο που το παραδέχομαι ανοιχτά, αλλά είναι κι αυτό βήμα της ψυχοθεραπείας. Αποτοξίνωση από ρομαντικές ταινίες και φραγή στις ίδιες τις σκέψεις και στην αβάσταχτη ανάγκη να ζήσεις κάτι αντίστοιχο. Ποιος άλλος θέλει το μπαλάκι;

Τόσες αυταπάτες, τόσα όνειρα εξαιτίας του ρομάντζου. Δύο ώρες φτάνουν για να βυθιστείς στον συναισθηματικό βούρκο κι έξοδο να μη βρίσκεις. Το χειρότερο είναι πως κανείς δεν στις επιβάλλει, κάθεσαι και τις βλέπεις οικειοθελώς και κλαις τη μοίρα και το ριζικό σου που δε σου έχει στείλει έναν τέτοιο έρωτα κι όλα όσα εκείνος κουβαλάει μαζί του.

Μαζοχισμός οι ρομαντικές ταινίες, σκέτη κατάθλιψη και ζήλια. Όλα όσα ελπίζουμε να νιώσουμε κι όλα όσα ευχόμαστε να θυσίαζε ο άλλος για να αποδείξει την αγάπη του. Ιδανικός, εξεζητημένος και συναρπαστικός έρωτας, με πάθη, κι εντάσεις, και προβλήματα κι εμπόδια. Το αστείο είναι πως δε μας πειράζουν όλα αυτά, τα αποζητάμε το ίδιο, αρκεί να τον ακολουθούν και να τον περιτριγυρίζουν. Θέλουμε και τον πόνο αρκεί στο τέλος να τον νικήσει η αγάπη.

Ξέρεις κάτι, όμως; Ίσως και τα σουβλάκια του Μήτσου να μην ήταν τόσο άσχημα τελικά. Θυμόταν πως δεν ήθελες ντομάτα και ζητούσε πάντα την αγαπημένη σου σως. Και πού και πού, έκανε κάτι μικρές κινήσεις που ούτε ο Λεονάρντο δε θα τις σκεφτόταν. Μπορεί να μην είναι το ιδανικό και το τέλειο που έχεις στο μυαλό σου, μπορεί το σκηνικό να είναι οι αδιάφοροι και ξεχασμένοι δρόμοι της Θεσσαλονίκης, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να το υποτιμάς και να το θεωρείς κατώτερο. Είναι ο δικός σου τέλειος έρωτας, το δικό σου παραμύθι κι αν γράψεις κι ένα καλό soundtrack δε θα έχει να ζηλέψει τίποτα από όλες τις ρομαντικές ταινίες που έχεις δει.

Κοιτά να δεις που έπιασε τελικά η ψυχανάλυση. Όπα, Τιτανικός στις 9; Μάνα, φέρε τα χαρτομάντιλα!