Το έχεις από τότε που ήσουνα μωρό και το κράταγες σφιχτά τα βράδια που έβρεχε και βροντούσε για να μην τρομάζεις. Είναι χιλιομπαλωμένο και το τρίχωμά του κατσιασμένο, αλλά αρνείσαι να το αποχωριστείς. Είναι το αγαπημένο σου αρκουδάκι κι είναι αιτία να χάσεις τον ύπνο σου αν το χάσεις. Το προσέχεις σαν τα μάτια σου και το έχεις σαν κατοικίδιό σου. Η μάνα σου κι όλη η οικογένεια σου σε δουλεύουν και βρίσκουν αυτό το καπρίτσιο σου γελοίο, αλλά εσύ εκεί.

Είναι η σταθερή σου αξία και μια σίγουρη αγκαλιά. Μια δεδομένη και σταθερή σχέση χωρίς απαιτήσεις και χωρίς το φόβο της εγκατάλειψης. Είναι εκεί σε χαρές και λύπες κι έχει ακούσει τις μεγαλύτερες ανησυχίες σου, είναι το μόνο που έχει ακούσει λυγμούς που έπνιξες κρυφά όταν σε παράτησε το άλλο σου μισό κι αυτό που έζησε τις αϋπνίες σου.

Δεν είναι η υλιστική του αξία, πλέον που σε κάνει να μην μπορείς να ζήσεις χώρια του. Μπορεί αν το χάριζες σε ένα παιδάκι να το υποτιμούσε και να μην το καταδεχόταν καν, έτσι όπως το έχεις καταντήσει μετά από τόσα χρόνια. Το δέσιμο μαζί του είναι συναισθηματικό.

Και μπορεί εσείς να μας θεωρείτε τρελούς που θέλουμε ακόμη τον αρκούδο μας εκεί, αλλά είμαστε αγκαλίτσες, πώς να το κάνουμε τώρα; Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να το αντικαταστήσει -ναι, sorry ούτε καν ο άνθρωπός μας. Αν μας θέλετε στη ζωή σας, πρέπει να μάθετε να μοιράζεστε το κρεβάτι και μαζί του εκτός από μας. Ήταν εκεί πριν από σας και θα συνεχίσει να είναι και τώρα. Είναι κάτι σαν παιδί μας. Αν το παρατήσουμε με το που βρεθείτε εσείς, θα είναι σαν να το προδώσαμε. Κανείς δεν εγκαταλείπει τα παιδιά ή τους φίλους ή τα κατοικίδιά του επειδή μπήκε σε σχέση. Γιατί, λοιπόν, να θέλετε αν αφήσουμε το αρκουδάκι μας;

Τα βράδια που δεν είχαμε ύπνο, παρέα του κοιτούσαμε το ταβάνι και μαζί του συζητούσαμε. Καμιά φορά, σε στιγμές μεγάλης παράνοιας, προσποιούμασταν ότι μας απαντούσε κιόλας και κάναμε διάλογο. Μπορεί αυτό να ακούγεται τρελό και να σε κάνει να θες να το βάλεις στα πόδια τώρα, αλλά για θυμίσου τον εαυτό σου 10, 15, 20 χρόνια πριν. Το ίδιο δεν έκανες;

Απλώς εμείς κρατήσαμε μέρος της παιδικότητάς μας ζωντανό. Είμαστε τα ίδια άτομα που θα βάλουμε τα κλάματα αν μας αδικήσεις, θα εκδηλώσουμε εκνευρισμό όταν νυστάζουμε ή όταν πεινάμε και θα μουτρώσουμε αν δε γίνει το δικό μας.

Είμαστε επίσης τα ίδια άτομα που ό,τι κι αν συμβεί θα πούμε την αλήθεια και θα εμπιστευθούμε και θα αγαπήσουμε άνευ όρων κι ορίων. Αγνά, ειλικρινά κι αληθινά. Κι αν ποτέ πούμε ψέματα,  θα πιαστούμε στα πράσα απ’ το κοκκίνισμα στα μάγουλα κι απ’ τη ματιά μας που θα αποφεύγει να συναντήσει τη δικιά σας.

Αποδεχόμαστε την παιδική μας φύση κυρίως επειδή μέσα μας δεν έχουμε μεγαλώσει ακόμη. Σαφώς και μπορούμε να κάνουμε σοβαρές κι ώριμες συζητήσεις, αλλά δε μιζεριάζουμε. Θα σας πειράξουμε μέχρι αηδίας και θα παίξουμε μαξιλαροπόλεμο και γαργαλητό ή κυνηγητό το το ίδιο άνετα.

Αν ακούσεις ότι ο άνθρωπός σου κοιμάται ακόμη με το αρκουδάκι του αγκαλιά μη βιαστείς να ξενερώσεις. Είναι, αν μη τι άλλο, γλυκό και χαριτωμένο. Και ποιος δε θα ήθελε στο πλάι του έναν άνθρωπο που θα μπορεί να νιώσει και να καταλάβει -όταν έρθει εκείνη η ώρα- τα παιδιά τους. Έναν άνθρωπο που δε θα ουρλιάζει ότι του κατέστρεψαν το σπίτι, αλλά αντιθέτως θα αποτελεί μέρος αυτής της καταστροφής κι ας σας βγει μετά η Παναγία για να βάλετε τα πάντα στη θέση τους.

Οι άνθρωποι που κοιμούνται ακόμη με έναν αρκούδο αγκαλιά είναι άνθρωποι συνειδητοποιημένοι κι ακομπλεξάριστοι, είναι μεγάλα παιδιά. Είναι άνθρωποι που αρκούνται σε μια αγκαλιά, χάδια, φιλιά κι αγάπη και δεν ψάχνουν μεγαλεία. Το ίδιο τους κάνει είτε περπατήσετε με μια σοκολάτα στο πάρκο είτε πάτε διακοπές σε πεντάστερο ξενοδοχείο στη Σαντορίνη. Είναι άνθρωποι που συγκινούνται απ’ το συναίσθημα που παρακινεί την πράξη κι όχι απ’ την αξία της.

Κοντά τους θα γίνεις κι εσύ λίγο παιδί και θα νιώσεις λιγάκι πιο ξέγνοιαστος κι ήρεμος. Και δε θα έχεις να ανησυχείς μην τους χάσεις. Δε φεύγουν από κοντά σου παρά μόνο αν τους διώξεις. Δε θαμπώνονται από λόγια κι υλικά αγαθά κι έχουν την τάση να διαισθάνονται την αληθινή αγάπη και τα αγνά συναισθήματα προς το πρόσωπό τους.

Αν σε αγαπήσει ένας τέτοιος άνθρωπος να ξέρεις ότι είναι για πάντα. Φτάνει να μπορείς να αγαπήσεις και να ανεχτείς εκτός από αυτούς και τον αρκούδο τους.

Συντάκτης: Γεωργία Ευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη