Πόσο καλό μας έκανε η απουσία σας

Μας ανακοινώσατε το τέλος με μάτια δήθεν θλιμμένα και σχεδόν κλαμένα για να μας πείσετε ότι σας πονούσε όσο κι εμάς. Μας βλέπατε να ξεσπάμε μπροστά σας σε λυγμούς και κρατούσατε το σκληρό σας προσωπείο κι ίσως τη στιγμή εκείνη απολαμβάνετε την αγάπη που, προφανώς σας έχουμε, κι ενισχύατε τον εγωισμό σας.

Θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, θα γκρινιάξουμε στους φίλους μας, αλλά θα έρθει η ώρα που θα σηκωθούμε. Εντάξει, ένας χωρισμός ήτανε -δε θα πεθάνουμε κιόλας. Όλα καλά θα πάνε. Κι όσο πιο αποστασιοποιημένα τα κοιτάμε τα πράγματα, τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο χωρισμός έπρεπε να είχε επέλθει πολύ πιο νωρίς, καμιά φορά μπορεί και να απορούμε πώς ταιριάξαμε καν μαζί σας.

Μετά το αρχικό σοκ, κι αφού έχουμε συνέλθει, αρχίζουμε να επαναφέρουμε τη ζωή μας σε μια τάξη. Όλα αυτά που είχαμε παραμελήσει για να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε μαζί σας, επανέρχονται στο προσκήνιο και ρίχνουμε όλη μας την ενέργεια πάνω τους, έστω κι αν είναι για να ξεχαστούμε.

Περιμένετε ότι θα μας δείτε μετά από καιρό και θα είμαστε πλάσματα μίζερα και στεναχωρημένα που παρέμειναν στάσιμα και θρηνούν ακόμη για την απώλειά σας. Όχι δα. Εσείς δεν ήσασταν αυτοί που μας παρατήσατε στην τελική; Σας πέσαμε λίγοι. Συμβαίνουν αυτά. Το αποδεχτήκαμε και προχωρήσαμε.

Μας βλέπετε απέναντί σας, λοιπόν, να λάμπουμε και προσπαθείτε να καταλάβετε ποια είναι αιτία. Η μεγαλύτερη εκδίκηση. Να βλέπεις τον άλλο στα καλύτερά του αφού τον έχεις παρατήσει. Περιμένατε να μας δείτε και να βρομάνε τα χνότα μας πιοτό και τσιγάρο. Τις πρώτες μέρες ίσως, όχι πια.

Μετά ξυπνήσαμε κι όλο τον χρόνο που σπαταλούσαμε πάνω σας τον εκμεταλλευόμαστε για να πετύχουμε τους στόχους που αφήσαμε στη μέση. Βάλαμε και πάλι μπρος όλα τα χόμπι που είχαμε παρατήσει για να μη ζηλεύετε ή επειδή μας στερούσαν πολύτιμο χρόνο μαζί σας. Πήραμε τηλέφωνο φίλους που είχαμε παραγκωνίσει και μας έβλεπαν κάθε τρίμηνο και βάλε και καταφέραμε επιτέλους να πάρουμε εκείνη τη δουλειά για την οποία δε θεωρούσατε ότι πληρούμε τα προσόντα.

Βλέπετε, φύγατε κι όλα έφτιαξαν μαγικά. Πήρατε μαζί σας τον αρνητισμό και την υποτίμηση. Μας περικύκλωσαν άτομα που πραγματικά πίστευαν σε εμάς και τις ικανότητές μας και μάθαμε σιγά-σιγά να αγαπάμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Προσπαθείτε να μάθετε με τρόπο αν η πηγή της ευτυχίας μας είναι ένας καινούριος έρωτας, για να ανακαλύψετε ότι η ευτυχία μας πηγάζει από τον ίδιο τον εαυτό μας, τις ικανότητές και τις επιτυχίες μας, που όλως τυχαίως συνέβηκαν με το που μας χωρίσατε. Αυτό σας πονάει περισσότερο από όλα.

Ρωτάμε για τη δικιά σας ζωή και το μόνο που έχετε να μας επιδείξετε είναι το καινούριο σας ταίρι, το οποίο ναι, οκ, ίσως και να είναι όμορφο κι εμφανίσιμο και να νιώσουμε ένα μικρό τσιμπηματάκι μέσα μας, αλλά στους υπόλοιπους τομείς καμιά βελτίωση. Βαλτώσατε.

Φύγατε να γλιτώσετε από εμάς και να φτιάξετε τη ζωή σας καλύτερα και δεν ξέρατε όταν φεύγατε ότι μας κάνατε το μεγαλύτερο καλό. Βρήκαμε τον παλιό, καλό μας εαυτό και μάθαμε να ζούμε βασίζοντας την ευτυχία μας στα δυο μας χέρια, ενώ εσείς ακόμη αναλώνεστε σε περιστασιακούς έρωτες για να τονώνετε τον εγωισμό σας.

Μας εγκαταλείψατε και μας πεισμώσατε. Αφού κλάψεις και πιάσεις πάτο, είτε θα μείνεις εκεί, είτε θα πάρεις φόρα και θα φτάσεις στην κορυφή. Επιλέξαμε το δεύτερο. Κλείσαμε τις πόρτες στους έρωτες και το κάναμε στόχο μας να αγαπήσουμε τον εαυτό μας προτού αγαπήσουμε κάποιον άλλο. Γίναμε η προτεραιότητα της ζωής μας και μάθαμε να αποχωρούμε από όπου δε μας σηκώνει.

Κάθε μέρα πετυχαίναμε ένα μικρό στόχο και κοιτάγαμε τον επόμενο που ήταν και μεγαλύτερος, αλλά πάντα πιστεύαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Δεν ήσασταν εκεί να μας επαναλαμβάνετε πόσο λίγοι ήμασταν και τι ανταγωνισμός υπάρχει εκεί έξω. Ναι, χωρίς εσάς μπορεί το κρεβάτι μας να είναι άδειο, αλλά η ζωή μας είναι πια γεμάτη κι αυτό μας αρκεί.