Το νόημα των γιορτών είναι οι άνθρωποί μας

Μεγάλο Σάββατο. Ανάσταση! Μια γιορτή ακόμα όπως πολλές άλλες. Μια τόσο μεγάλη γιορτή –κι εδώ είμαι σίγουρος πως θα συμφωνήσουμε– είναι σημαντική να την περνάμε με σημαντικούς, για μας, ανθρώπους. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου εκείνες τις ημέρες,  δίνουν πραγματικό νόημα σε μια γιορτή. Δε θα μακρηγορήσω άλλο. Θα σου πως πέρασα εγώ μία βραδιά Ανάστασης.

Ανήκω στους ανθρώπους όπου η φύση της εργασίας μου δεν αναγνωρίζει γιορτές, αργίες, βράδια ή απογεύματα. Έτσι κι εκείνο το Μεγάλο Σάββατο, πριν λίγα χρόνια, δούλευα απόγευμα. Μόνος μου στην Αθήνα, προσπαθούσα να δω πώς θα περάσω εκείνο το βράδυ. Είχα μετακομίσει πρόσφατα σε αυτή την περιοχή και δεν ήξερα αν και πού υπάρχει κάποιος ναός για να περάσω την Ανάσταση.

Να σου πω την αλήθεια, μου καθόταν άβολα να πάω μόνος μου, αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να μου βάλει φρένο και να καθίσω σπίτι. Ένας συνάδελφος, μου πρότεινε να περάσω το βράδυ μαζί με την οικογένειά του, αλλά χρονικά δε μου έβγαινε το πρόγραμμα. Είχα μια ώρα για να καλύψω απόσταση είκοσι λεπτών απ’ τη δουλειά στο σπίτι, να προλάβω να κάνω ένα μπάνιο και να φορέσω τα «καλά» μου. Οπότε απέρριψα την πρόταση που μου έκαναν και πλάνο μου ήταν να προλάβω το «Χριστός Ανέστη» κάπου κοντά στην περιοχή μου.

Ετοιμάζομαι στο πόδι, παίρνω τη λαμπάδα και βγαίνω στο δρόμο. Δώδεκα παρά είκοσι και μετά από πέντε τετράγωνα ακούω ψαλμούς από ένα μεγάφωνο. «Επιτέλους», λέω στον εαυτό μου και τρέχω να προλάβω. Μπαίνω σε έναν προαύλιο χώρο χωρίς να αντιληφθώ πού ήμουν. Είχε λίγο κόσμο που δεν τον πρόσεξα και πολύ πάνω στη φούρια μου. Δέκα λεπτά ήταν αρκετά να χαλαρώσω και να αφήσω το μυαλό μου να αδειάσει απ’ την υπερένταση της δουλειάς και της πίεσης του χρόνου να προλάβω να φτάσω έγκαιρα.

Ο ιερέας βγαίνει και ψέλνει το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», ακολουθώντας ο κόσμος. Δεν είχε βεγγαλικά και δυνατές καμπάνες όπως είχα συνηθίσει τόσα χρόνια. Εκείνη τη στιγμή, πήγα να γυρίσω δεξιά κι αριστερά μου, για να πω τα χρόνια πολλά με ενθουσιασμό στους ανθρώπους μου, αλλά γρήγορα αντιλήφθηκα ότι είχα πάει μόνος μου. Απογοητεύτηκα λίγο να σου πω την αλήθεια, αλλά το άφησα να φύγει για να μη με καταβάλλει.

Τότε άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο που ήταν δίπλα μου. Μία παρέα από τρεις γυναίκες κι έναν άνδρα στα δεξιά μου, φιλούσαν εγκάρδια ο ένας τον άλλον λέγοντας με ένα χαμόγελο τα χρόνια πολλά. Φορούσαν γαλάζιες κι άσπρες ρόμπες. Στα αριστερά μου μία οικογένεια έσκυβε για να πει το «Χριστός Ανέστη» σε έναν γεράκο. Εκείνος καθόταν σε ένα καροτσάκι. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω τι γινόταν. Κόσμος με περνούσε για να προσκυνήσει, αλλά δε φορούσε τα «καλά» του. Στα χέρια τους κάποιοι εξ αυτών, κρατούσαν έναν άψυχο μεταλλικό στύλο με ροδάκια, κάνοντας περιφορά έναν ορό. Έκανα Ανάσταση σε ένα νοσοκομείο.

Ειλικρινά, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ να το κάνω αυτό κι ούτε θα το επέλεγα. Αλλά έκατσε και τώρα που έκατσε, είμαι εκεί. Γιαγιάδες και παππούδες οι περισσότεροι και κάνα δυο νέα παλικάρια ήταν οι ασθενείς που βγήκαν απ’ τα δωμάτιά τους κι ήρθαν σε αυτόν τον προαύλιο χώρο. Τα πρόσωπά τους ταλαιπωρημένα και σκυθρωπά. Εκεί συνειδητοποίησα ότι εκείνοι ήταν μόνοι τους. Πραγματικά μόνοι τους. Δεν έλαβαν ένα εγκάρδιο «χρόνια πολλά» ούτε μια αγκαλιά. Βασικά, δεν είχαν κάποιον άνθρωπο δικό τους δίπλα.

Ανάσταση σημαίνει χαρά! Αλλά δεν έβλεπα εκείνο το βραδύ τη χαρά στα πρόσωπά τους. Μια τόσο σημαντική και γιορτινή ημέρα σαν κι αυτή, τη ζούσαν σε ένα νοσοκομείο, ασθενείς. Και το χειρότερο σε αυτή την ήδη επίπονή τους κατάσταση, ερχόταν η απουσία των δικών τους ανθρώπων να προστεθεί. Είχαν, άραγε, κάποιον άνθρωπο να τους σκέφτεται; Θα μπορούσε να είναι ο δικός μου παππούς, η δική μου γιαγιά στη θέση τους.

Και πού θέλω να καταλήξω με την ιστορία μου; Πάντα λέμε ότι οι γιορτές έχουν κάποιο νόημα. Ρωτάμε ποιο είναι το νόημα των γιορτών. Για εμένα είχε πολλά. Μη χάνεις την ευκαιρία να κάνεις γιορτές με τους ανθρώπους σου, αν οι συγκυρίες στο επιτρέπουν. Είναι σημαντικό και για εσένα και γι’ αυτούς. Όταν για κάποια στιγμή στη ζωή σου αισθανθείς έστω και για λίγο μόνος, βάλε ένα φρένο στη σκέψη αυτή και κοίτα γύρω σου. Δεν είσαι μόνος σου. Είσαι μόνος σου περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που νιώθουν το ίδιο μόνοι τους. Άρα, δεν είσαι μόνος σου.

Πες «Χριστός Ανέστη» σε έναν άνθρωπο που είναι μόνος του, φορώντας το καλύτερό σου χαμόγελο εκείνη τη στιγμή. Σφίξε του το χέρι εγκάρδια. Το χαμόγελό του από αυτό το δώρο θα ανάψει σαν λαμπάδα κι άλλα χαμόγελα δίπλα του.  Άσε τον εαυτό σου να πεθάνει εκείνη τη στιγμή και να αναστηθεί σε κάτι διαφορετικό. Κάτι καλύτερο απ’ το σκέτο «εγώ» σου. Για κάτι λίγο πιο μεγάλο από εσένα. Χρόνια πολλά!