Αγαπάει εσένα ή τη δύναμη που έχει πάνω σου;

Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει ποτέ το αριστούργημα του Bram Stoker, η ιστορία όμως του Δράκουλα είναι γνωστή τοις πάσι. Το ίδιο και οι ατέλειωτες, σύγχρονες νεοβαμπιρικές εκδοχές τύπου Twilight, Vampire Diaries, Teen Wolf και πάει λέγοντας. Τι μοιράζονται όμως ως κοινή συνισταμένη όλα αυτά; Ακολουθούν μια πλοκή βασισμένη στις εξαρτησιογόνες σχέσεις και τα παραφερνάλιά τους, θέμα που δε σταματάει να  κρατάει τα πλήθη καθηλωμένα εξ αρχής κόσμου.

Με λίγα λόγια, μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω πολλοί άνθρωποι που αγαπάνε χωρίς φόβο και πάθος, με στοργή, προδέρμ και τεράστια αποθέματα ψυχής, αλλά υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που την αγάπη την ορίζουν με δράμα, φασαρία, «τράβα γαμήσου» και «δεν μπορώ χωρίς εσένα» κάθε δεύτερη Τετάρτη. Αν είσαι από τους πρώτους δε θα καταλάβεις ποτέ τους δεύτερους κι αν είσαι από τους δεύτερους δε θα ‘θελες στιγμή να ζήσεις σαν τους πρώτους, αλλά αν έχεις υπάρξει και στα δύο στρατόπεδα έχεις γνώση και δεν κρίνεις.

Ξέρεις, είναι ωραίο να αγαπάς και να σε αγαπούν απλά, όπως αρμόζει σε ένα συναίσθημα αριστοκρατικό όπως αυτό· να απολαμβάνεις τις μέρες και τις νύχτες σου χωρίς ερωτηματικά, να χορταίνεις αγκαλιές, βόλτες, όμορφα λόγια και ψυχική ισορροπία, είναι όμορφο, ρε παιδί μου, και σπάνιο να μην τρως τα μέσα σου, να ξέρεις τι σου γίνεται, να είσαι μονόδρομος για κάποιον σε έναν κόσμο ατέρμονων τουκιθεμπλόμ.

Από την άλλη, δεν είναι κι άσχημο το παιχνίδι της διαρκούς διεκδίκησης, δεν είναι απαραίτητα κακό να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει, πόσω μάλλον να πιστεύεις στο τώρα αντί να πιστεύεις στο για πάντα. Δεν εφησυχάζεσαι, δεν κάνεις κοιλιά, δε βαριέσαι, πώς να το κάνουμε. Τι κι αν τρως τα νεύρα σου, αυτό είναι άλλο, το θέμα είναι να ρουφάς το μεδούλι της ζωής σου κι όπου βγει, όχι; Και δωσ’ του χωρισμοί, και πάρε επανασυνδέσεις, και πάμε πάλι από την αρχή, σε δουλίτσα να βρισκόμαστε.

Δε θα μιλήσω για τους πρώτους, έτσι κι αλλιώς καμία αράδα δε γράφτηκε για όσους βρήκαν το νόημα της αγάπης έτσι εύκολα και νοικοκυρεμένα. Θες από ζήλια; Θες από βαρεμάρα; Πάντως ποτέ δεν απασχόλησαν το κοινό, ποτέ δεν πούλησαν βιβλία, ποτέ δε γέμισαν μπουζούκια, ούτε κατάφεραν να γίνουν σενάριο ταινίας. Απλά υπάρχουν ως παράδειγμα προς μίμηση, όπως τα φωτοσοπαρισμένα μοντέλα στα εξώφυλλα των περιοδικών· είναι εκεί απλώς για να τους ζηλεύουμε.

Όχι, δε βαριούνται αν θέλεις να ξέρεις, μια χαρά περνάνε, με την ψυχούλα τους ήσυχη, με τα συναισθήματά τους φόρα παρτίδα και με τα όλα τους. Όχι πως αν ανήκεις στους άλλους περνάς άσχημα· ίσως σου αρέσει η ένταση, ίσως γουστάρεις τα άκρα και το μυστήριο, ίσως να μη σε πειράζει να έχεις μια σχέση διαρκών on and off, οπότε τιμή σου και καμάρι σου κι αν τη βρίσκεις εσύ ποιος να σου πει τι;

Αν όμως ο άνθρωπος που αγαπάς σε έχει κάνει να κλάψεις περισσότερες φορές από όσες σε έχει κάνει να γελάσεις, αξίζει στ’ αλήθεια να το περνάς όλο αυτό στο όνομα ενός πάθους που, εντελώς εμπιστευτικά, παίζει να είναι κι απλό αποκύημα της φαντασίας σου, επειδή ίσως σε κάποια φάση της ζωής σου η ανάγκη σου για τρυφερότητα υπερτερούσε της λογικής σου;

Μην το σκέφτεσαι πολύ και μην κάνεις κανέναν κόπο να κλείσεις τα αυτιά σου, δε θα σου πει κανένας να φύγεις από τη δίνη που αυτοβούλως χώθηκες, σου μιλάει άνθρωπος που τους αυτοκαταστροφικούς τους γνωρίζει καλά και τους σέβεται. Ζήσε το όπως σου αρέσει λοιπόν, άσε τον άλλον να φύγει όσες φορές του καπνίσει και δέξου τον πίσω άλλες τόσες, μην υπολογίζεις ούτε τα επικριτικά βλέμματα των γύρω σου, ούτε τον εγωισμό σου αν η καρδούλα σου ψοφάει για λίγο κατήφορο ακόμα. Πόνταρε και το τελευταίο σου χαρτί και μη σε νοιάζει, αρκεί να μην αναρωτηθείς ποτέ αν όντως προσπάθησες όσο μπορούσες. Αρκεί να ξέρεις πως προσπάθησες όσο ήθελες.

Χάσε τα όλα και μην ιδρώνει το αυτάκι σου, μόνο υπό έναν όρο: να ξέρεις τι σου γίνεται. Να έχεις πλήρη επίγνωση πως αν είσαι κομμάτι μιας βαμπιρικής σχέσης όπως αυτή, μιας σχέσης η οποία βασίζεται σε αέναα πηγαινέλα ανθρώπων που ελάχιστα υπολογίζουν την ελαστικότητα της αντοχής σου, που προτιμούν να μείνουν αξέχαστοι καίγοντάς σε κι όχι δίνοντας σου φτερά, τότε μάλλον η αγάπη τους είναι ιδιόρρυθμη και πρέπει να έχεις το νου σου, ή έστω να μην τη λογίζεις για κανονική αγάπη και καμώνεσαι τζάμπα.

Επειδή το μόνο πράγμα που αγαπάνε αυτοί οι άνθρωποι δεν είσαι εσύ όπως μακάρια θέλεις να πιστεύεις ακούγοντας τις ατέλειωτες συγγνώμες τους.  Αυτό που αγαπάνε περισσότερο στον κόσμο είναι ο εαυτός τους, η δύναμη που ξέρουν πως ασκούν πάνω σου και η ναρκισσιστική πεποίθηση πως, για να τους δέχεσαι πίσω, ούτε αυτή τη φορά βρήκες κάτι καλύτερο.  Μέχρι να βρεις· επειδή θα βρεις, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αρκεί να σου δώσουν εκείνη την τελειωτική αφορμή που θα σε κάνει να πειστείς πως καλό θα ήταν να μη δικαιολογείς καμία πληγή, όσο κι αν αγαπάς εκείνον που κρατάει το μαχαίρι.