Διανύουμε την εποχή του μαλάκα, γεγονός αδιαμφισβήτητο· κι εκεί που κάποτε ο όρος ήταν ατόφια αρσενικός, με τα χρόνια έγινε αρσενικός, θηλυκός κι ουδέτερος κι η καθολικότητά του πήρε και σήκωσε μια ολόκληρη γενιά. Μια γενιά ανθρώπων που μιλάνε για σχέσεις σε στιλ «να ‘χαμε να λέγαμε», που απελπισμένα αρέσκονται να διατυμπανίζουν τη μοναδικότητά τους κι εξίσου απελπισμένα αρνούνται να δεχτούν πόσο σπαραξικάρδια ίδιοι καταλήγουν να είναι.

Γέμισε, που λες, ο κόσμος από «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους»· από ανθρώπους που μιλάνε για αγάπη λες και την έζησαν, που μιλάνε για πόνο λες και τον βίωσαν, που πνίγονται στους ορισμούς τους χάνοντας το νόημα. Πολύ μπλα-μπλα, δηλαδή κι από ουσία τίποτα· γιατί αν ένα ταλέντο έχουν, αυτό είναι στα λόγια, ίσως και στο να σε κάνουν να αισθάνεσαι ένοχος. Για ποιο πράγμα; Για όλα· που δεν πήραν αυτό που τους άξιζε, που δυνητικά θα τους πληγώσεις κι εσύ όπως όλοι, που δεν αναγνώρισαν την αξία τους εκείνοι που έπρεπε, μη σου πω και για το προπατορικό αμάρτημα, έχουν ρεπερτόριο, μην τους φοβάσαι.

Στην αρχή, λοιπόν, μοιάζουν απόμακροι, σε κάνουν να σκέφτεσαι τι σκέφτονται, ψάχνεις το λόγο για τον οποίο φαινομενικά απέχουν απ’ το παιχνίδι, σε κεντρίζουν με έναν τρόπο μοναδικό. Έπειτα, λίγο-λίγο σε πλησιάζουν ή τους πλησιάζεις, μικρή σημασία έχει και καταφέρνουν να σε κερδίσουν στο άψε σβήσε. Θέλεις η ικανότητά τους με τα λόγια, θέλεις το βλέμμα τους, θέλεις η γεμάτη σιγουριά προσωπικότητά τους κι η πεποίθηση πως μπορούν να καταφέρουν τα πάντα; Όλα παίζουν το ρόλο τους.

Δύο είναι τα τινά σε αυτή τη φάση· ή που είσαι απ’ την πλευρά των καχύποπτων και θα τους ακούς να μιλάνε σκεπτόμενος πως κάτι δεν πάει καλά στην τόση τελειότητά τους, ή που είσαι από τους άλλους τους ρομαντικούς και θα τους ακούς με ύφος μαγεμένο και μάτια σε σχήμα καρδιάς, ευχαριστώντας το σύμπαν για το ανθρώπινο πεσκέσι που πέταξε στο δρόμο σου, γιατί -δεν μπορεί-, για να το λέει πως δε μοιάζει με τους άλλους με τέτοια ζέση, μάλλον έτσι θα είναι.

Δε μοιάζουν, ναι· επειδή θα σου πουν πως τράβηξαν πολλά, πως πλέον ξέρουν τι τους γίνεται, πως είναι σίγουροι για όσα ζητάνε και πως εσύ πρέπει να κάνεις τούμπες στον αέρα για να σου δώσουν κάτι, πως δε διαπραγματεύονται την αξία της παρουσίας τους, πως μετά από τόσο πάθε-μάθε ξέρουν να αποφεύγουν λάθη και κακοτοπιές. Κι εσύ τους πιστεύεις· γιατί να μην τους πιστέψεις, άλλωστε, έτσι ωραία και καλοβαλμένα που σου τα έχουν αραδιάσει;

Πείθεις, λοιπόν, τον εαυτό σου πως πρέπει να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να τους αποδείξεις πως αξίζεις να μείνουν στη ζωή σου, πως τέλος πάντων ούτε εσύ είσαι «σαν τους άλλους». Κι ιδρώνεις, και πασχίζεις, και κάνεις υπομονή, και κάνεις τα πάντα, κι εξαντλείσαι, και διαρκώς νομίζεις πως κάτι δεν κάνεις καλά κι αναπόφευκτα αρχίζουν να σου κατσικώνονται στο μυαλό υποψίες πως ό,τι κι αν κάνεις μάλλον δε θα είναι και ποτέ αρκετό κι όχι, όλο αυτό σίγουρα δεν είναι η ευτυχία που περίμενες, μαζέψου.

Ξέρεις, ο άνθρωπος που ισχυρίζεται με τόσο πάθος πως «δεν είναι σαν τους άλλους», πιθανότατα φοβάται έντονα πως είναι· άλλωστε κανένας μοναδικός χαρακτήρας δεν κατέστη μοναδικός επειδή απλώς το έλεγε, όπως κανένας δεν έβγαλε λεφτά από το τραγούδι τραγουδώντας στο μπάνιο του. Εκείνοι που δε μοιάζουν με τους άλλους δε χρειάζεται να το φωνάξουν, το αποδεικνύει η πορεία τους κι ο χρόνος που κάνει τις πράξεις τους να συνάδουν με τα λόγια τους -λόγια που, να θυμάσαι, πάντα θα είναι λιγοστά μα ουσιαστικά.

Μοιάζουν και παρομοιάζουν με τους άλλους, μην τσιμπάς. Δεν είσαι υποχρεωμένος να νταντεύεις τον εγωισμό κανενός, αυτό να βάλεις στο μυαλό σου. Ο άνθρωπος για τον οποίο θα αξίζει να πασχίσεις θα σου το κάνει τόσο εύκολο που στην τελική δε θα χρειαστεί να πασχίσεις καθόλου κι εκείνος ο οποίος όντως δεν είναι σαν τους άλλους δε θα το ισχυριστεί ποτέ ο ίδιος, θα σε αναγκάσουν οι πράξεις του να το παραδεχτείς από μόνος σου.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ακούσεις «εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους» κάνε μεταβολή και φύγε χωρίς δεύτερες σκέψεις·  επειδή όντως παίζει να μην είναι σαν τους άλλους· πιθανότατα είναι χειρότερος.

 

Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη