Κάποια μηνύματα δε θα τα σβήσουμε

Άνθρωποι πηγαινοέρχονται. Πετάνε «σ’ αγαπώ» και χάνονται. Άλλοι μένουν πολύ, άλλοι για λίγο. Λένε «Να προσέχεις! Καληνύχτα. Σε σκέφτομαι». Από κάπου φεύγεις εσύ από επιλογή ή κάποιοι άλλοι αποφασίζουν την ημερομηνία λήξης σας. Μένουν ενθύμια κάτι δικά σας «Δε θέλω να στεναχωριέσαι γιατί έχεις εμένα δίπλα σου. Πάντα».

Μηνύματα. Λόγια. Λόγια έρωτα. Μεγάλα λόγια. Λέξεις γραμμένες με συγκεκριμένο προορισμό και στόχο. Λέξεις για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Προτάσεις που συντάχτηκαν για έναν. Δεν μπορείς να φανταστείς να τα λες αλλού. Εκδηλώσεις αγάπης, ανησυχίας, ζήλιας, θυμού.  Όλα εκεί. Μια επιλογή μακριά.

Πέρασε καιρός. Η άρνηση έδωσε τη θέση της στην αποδοχή. Τα «γιατί» –αναπάντητα ακόμα– τα έκρυψες κι αυτά, ίσα-ίσα να μην εμποδίζουν την καθημερινότητά σου άλλο. Μάτια στεγνά. Το φιλί έχασε τη γεύση του. Βράδια πολλά, αξημέρωτα. Ποτά, ξενύχτια, γέλια, παρέες, φλερτ. Το χέρι σου γέμισε κι άδειασε πολλές φορές από τότε. Οι αισθήσεις σου επανήλθαν στη φυσιολογική τους κατάσταση. Μια-μια, σιγά-σιγά, όλες έγιναν όπως πριν.

Η όρασή σου δεν ψάχνει συγκεκριμένη μορφή. Την όσφρησή σου συγκίνησαν άλλες μυρωδιές. Η ακοή σου συνήθισε άλλη φωνή. Η αφή σου δεν πονάει πια  όταν αγγίζεις άλλο κορμί. Κι η γεύση; Δοκίμασες τόσες άλλες διαφορετικές που ούτε θυμάσαι πια πώς ήταν αυτή που κάποτε σε αποσυντόνιζε. Γελάς, αισθάνεσαι όμορφα, κόσμος πολύς σε έκανε να ξεχαστείς, να ξεχάσεις. Ίσως δεν ξέχασες, έμαθες όμως να ζεις με αυτό. Δεν πονάς πλέον, το νιώθεις. Κι εκεί κάπου στη ζωή που έχεις δημιουργήσει σύμφωνα με τους κανόνες που προστάζουν τα καινούρια  σου δεδομένα, έρχεται η στιγμή να βρεθείς αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.

Μηνύματα. Αριθμός άγνωστος. Άνοιγμα. Και ξαφνικά περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου, στιγμή προς στιγμή, μια ζωή. Η δική σου μαζί με κάποιον άλλον. Καλημέρες μοναδικές, μαζί με λόγια που ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, ακόμα και με μια απλή ανάγνωσή τους, έχουν δύναμη. Τη δύναμη να σε αναστατώσουν. Να σε κάνουν να νιώσεις ξανά όσα συναισθήματα έχεις αισθανθεί για έναν άλλον άνθρωπο.

Διαβάζεις. Γελάς, θυμώνεις, απορείς. Πού πήγε τόσος έρωτας; Γιατί ανταλλάξετε τέτοια λόγια εκείνον τον Αύγουστο; Υποκοριστικά που κανένας άλλος δεν έχει εφεύρει για κανέναν άλλον. Συνεχίζεις να διαβάζεις  ενώ δε θες. Δεν μπορείς όμως να κανείς αλλιώς. Είναι ο μόνος τρόπος να ξανανιώσεις όλα αυτά. Η μόνη επαφή που σου επιτρέπεται πλέον. Τα μάτια σου καίνε κι εσύ συνεχίζεις. Να διαβάζεις. Να απορείς. Πού πάει τόσος έρωτας όταν τελειώνει; Τελειώνει ή απλά οδηγεί τους ανθρώπους να χωρίσουν για να τους προστατέψει απ’ την καταστροφή, με την ίδια δύναμη που τους ενώνει κάποτε;

Κλείνεις το κινητό αναστατωμένος. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά παραμένεις άπραγος. Από επιλογή. Γιατί δεν μπορείς να σβήσεις τα μηνύματα που σε σημάδεψαν. Γιατί δεν μπορείς να σβήσεις τους ανθρώπους που σε σημάδεψαν. Απλά μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτούς. Για εσένα. Για εκείνον. Για εσάς. «Γιατί πρέπει να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι που ζουν συμφωνίες ενηλίκων αντί για έρωτες».