Ήξερα απ' την αρχή το τέλος μας

Κι αν σου λένε ότι σημαίνεις κάτι για εκείνους δεν είναι, ξέρεις, πάντα απαραίτητο να το εννοούν. Θυμήσου το κλισεδάκι αυτό που λέει πως οι πράξεις αποδεικνύουν ό,τι τα λόγια ισχυρίζονται. Κι εσύ, μάτια μου, υπήρξες η πιο περίτρανη απόδειξη μετά τον ίδιο μου τον εαυτό πως ακόμη και τα μάτια ψεύδονται, ακόμη κι οι αγκαλιές. Πόσο μάλλον τα λόγια. Ευτυχώς για μένα είμαι ήδη εκπαιδευμένη να ξεχωρίζω όσα εγώ η ίδια κάνω στους άλλους χρόνια τώρα. Ευτυχώς γιατί αλλιώς θα σου έδινα τη χαρά να με πονέσεις ξανά κι αυτό θα ήταν λιγάκι άδικο, δε νομίζεις;

Όσες φορές ήμουν εκεί σε πισωγυρίσματα ή τα προκαλούσα ήταν πάντα για χάρη της ιδέας σου. Για χάρη των αναμνήσεων. Για χάρη εκείνης που γνώρισα και δεν ξαναείδα από τότε ποτέ. Κι εκείνη, ναι, δε φοβήθηκα να παραδεχτώ ούτε μια στιγμή πως την ερωτεύτηκα στ’ αλήθεια. Έδινα ή ήθελα να δώσω, λοιπόν, συνειδητά μια ευκαιρία μήπως το ψέμα γίνει πραγματικότητα κι επιστρέψει κάποτε εκείνη τελικά -νομίζεις θα έπαιζες αλλιώς τόσο άνετα στη γειτονιά μου αν δε σου επέτρεπα εγώ να το κάνεις; Μέσα μου ήξερα όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι παρά μια μεγάλη άτοπη προσδοκία. Ή ούτε καν. Μια φρούδα ελπίδα στην οποία δεν πίστευα ούτε η ίδια καλά-καλά.

Το ότι είχα συνείδηση, που λες, με έσωσε. Δεν ήρθα για να μου δώσεις κάτι. Ήρθα για να πάρω εγώ η ίδια απ’ το ψέμα σου ό,τι στην πράξη αληθινό είχε απομείνει πριν φύγεις ξανά και σε αφήσω πάλι να την κάνεις για να πάω στα επόμενα. Ήρθα επειδή εγώ το θέλησα. Με κάλεσες και σκέφτηκα ότι αυτή τη φορά θα πλησιάσω στον γκρεμό μα δε θα πέσω μέσα. Θα κάτσω να απολαύσω τη θέα του γιατί ποτέ δε χάνω όσες ευκαιρίες μου δίνονται απέναντι σε εκπληρώσεις διαφόρων επιθυμιών κι έπειτα πάλι τι είχα, τι έχασα.

Για τόσο άντεξες. Αναμενόμενο. Προβλέψιμο, θα έλεγα καλύτερα. Αδυνατείς να κάνεις την έκπληξη ακόμη και στον τρόπο που χειρίζεσαι τα πράγματα ψάχνοντας με κάτι ν’ ασχοληθείς ή να σε επιβεβαιώσει. Αδυνατείς να κάνεις την έκπληξη ακόμη και στον τρόπο που κωλώνεις να είσαι ειλικρινής. Δεν είναι ότι υποσχέθηκες κάτι, όχι. Ούτε κι εγώ το ‘χω με τις υποσχέσεις για να λέμε τα πράγματα ως έχουν. Μα δε στάθηκες ικανή ούτε τη στιγμή να επιβεβαιώσεις. Ούτε το τώρα μας που τόσο υποστήριζες.

Δεν ξέρω αν πιστεύεις ότι είμαι αφελής επειδή δεν έχω μάθει να περιμένω τίποτε ειδικά από σένα κι έτσι δε μίλησα ποτέ, όμως θα ήταν χαζό να πιστεύεις ότι θεώρησα έστω για μια στιγμή πως ήσουν όντως εκεί για μένα στο τώρα μου. Μου το είχες πει εξάλλου ένα βράδυ μαζί με κάποια συναισθηματικά περίεργα λόγια που δεν πίστεψα. Μου το είχες πει έμμεσα πως δε σε κέρδισα τελικά. Πως εσύ δε θέλεις κανέναν, θυμάσαι; Αυτό δεν είχες πει;

Γιατί να μείνω σαν άλλη «πιστή» Πηνελόπη, λοιπόν, να περιμένω κάποιον που με κάνει να αναρωτιέμαι το γνωστό «ποιες ώρες σε βολεύει να υπάρχω»; Εγώ υπάρχω μόνο για μένα, μάτια μου. Για μένα. Όλες τις ώρες και πάντα ενεργή. Ενεργή για να παίρνω αυτό που θέλω στο τέλος χωρίς να παρακαλάω για τίποτε περισσότερο. Ενεργή για όσους τολμούν να λένε ξεκάθαρα μπροστά μου «σε γουστάρω» και να το εννοούν. Πρόσεξέ με. Με πράξεις. Από λόγια μπουχτίσαμε. Δε βολεύω κανέναν. Μόνο ξεβολεύω όσους τολμηρούς είναι έτοιμοι να γαμήσουν τα πάντα και να σταθούν δίπλα μου μέχρι να βαρεθούμε κι οι δυο το μαζί.

Δεν ξέρω αν και πάλι ένιωσες θυμό, απογοήτευση, ίσως και στεναχώρια σε περίπτωση που διάβασες αυτές τις γραμμές. Κι έχω τελικά τόσο ξεχωριστή θέση στο μυαλό σου που δε θα μάθω, υποθέτω, ποτέ. Όπως δε μαθαίνω ποτέ όλα όσα κρύβονται πίσω απ’ τις διάφορες αλλοπρόσαλλες αντιδράσεις σου. Κι αυτή είναι ίσως η μοναδική μας διαφορά, ξέρεις, τώρα που το σκέφτομαι. Γιατί εγώ τις μαλακίες που κάνω και τον τρόπο που φέρομαι δεν έχω μάθει να τα καλύπτω ή να τα δικαιολογώ. Ως μαλάκας συστήνομαι κι έχω τ’ αρχίδια να τουλάχιστον σε αυτό να είμαι ειλικρινής.

Να με συγχωρείς ή κι όχι αν σε «στεναχωρώ», λοιπόν, όμως μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω τουλάχιστον, δεν έχεις κάνει το παραμικρό για να μου δείξεις πως έχω άδικο σε κάτι από αυτά. Δε νομίζω να σε ενδιέφερε κιόλας να το κάνεις οπότε προς τι τα νεύρα κι η στεναχώρια; Αν ήσουν εκείνη που νόμιζα θα σήμαινε πως είχες νιώσει όντως κάτι. Μα αν είχες νιώσει όντως κάτι δε θα υπήρχε περίπτωση να μπορέσεις να φερθείς όπως έχεις μάθει να κάνεις γενικά. Οπότε τι να λέμε. Ας πω εγώ ένα γεια, λοιπόν, έτσι για να μη μένει ούτε μία εκκρεμότητα ευγενείας στον αέρα και πάμε παρακάτω. Αυτό δε θέλησες εξάλλου; Αν όχι, ας ήσουνα εδώ.