Πώς να ξεπεράσεις κάποιον που δε σε αφήνει να τον ξεπεράσεις;

Κι όλο λες στον εαυτό σου πως θα πας επιτέλους παρακάτω. Πως θα ξεκολλήσεις πια από παρελθοντικούς έρωτες, ειδικά από εκείνον, τον έναν που στάθηκε ικανός να σε ταρακουνήσει όσο κανείς και θα δώσεις ευκαιρία στα νέα άτομα που σε περιτριγυρίζουν να μπουν στη ζωή σου δυναμικά. Το αν είναι το μέσα σου έτοιμο ή όχι δεν έχει πια σημασία. Κάποια στιγμή, σκέφτεσαι, πρέπει να το πάρεις απόφαση να πιέσεις τον εαυτό σου. Για να μη μείνεις πίσω, για να μη σε κρατήσεις κι άλλο γαντζωμένο από κάτι που δε βγάζει ούτε έβγαζε νόημα ποτέ.

Ένα βήμα μπροστά τη φορά λοιπόν και μοιάζεις να τα έχεις καταφέρει ως ένα σημείο μια χαρά. Ακόμη κι αν χρειάζεται κάποιες φορές να εθελοτυφλείς μπροστά σε ύπουλες αναμνήσεις κάνοντας πως δεν τις βλέπεις. Κάποια στιγμή εξάλλου θα ξεθωριάσουν κι αυτές εντελώς, πού θα πάει. Κάποιος όμως γελάει μαζί σου όσο εσύ προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ όσα πονάνε. Και δεν είναι άλλος απ’ τον καθοριστικό σου έρωτα ο οποίος ηθελημένα ή μη σε μπλέκει στο γαϊτανάκι των πισωγυρισμάτων κάθε φορά που εσύ προσπαθείς να κάνεις τη μετάβαση στο σήμερα θαρρείς και το μυρίζεται πως ετοιμάζεσαι να τον αφήσεις πίσω.

Και πώς να ξεπεράσεις κάποιον που δε σε αφήνει να το κάνεις; Μερικοί θα πούνε πως φταις εσύ γιατί αφήνεις παραθυράκια ανοιχτά ώστε κάθε φορά που επιστρέφει βρίσκει διόδους να περάσει και να σου ξαναγαμήσει το μυαλό. Ξεχνάνε όμως ότι ακόμη δεν έχεις καταφέρει να τον σβήσεις από μέσα σου τελείως. Πως κι εσύ έτσι κι αλλιώς ακόμη προσπαθείς. Κατά τη διάρκεια της απεξάρτησης δεν προσφέρουν ναρκωτικά σε αυτούς που παλεύουν να τα κόψουν. Δεν έχεις ακόμη το ψυχικό σθένος να του κλείσεις την πόρτα στα μούτρα αποφασιστικά και να γυρίσεις την πλάτη στον άνθρωπο που κατάφερε να σε στιγματίσει ακόμη κι αν δεν το άξιζε τελικά.

Ένα του μήνυμα κάποιο βράδυ απ’ το πουθενά μήνες μετά κι είναι ικανό να μετατρέψει ξανά τη σπίθα σε λαίλαπα. Βλέπεις το όνομα εκείνου ή εκείνης να φιγουράρει με θράσος στην οθόνη, τη φωτογραφία του να ξεπετάγεται από το messenger κι αμέσως σε κατακλύζει η ίδια ατμόσφαιρα που βίωνες μαζί του κάποτε σχεδόν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όπως όταν πιάνεις ένα άρωμα στον δρόμο και σε γεμίζει αισθήσεις κι αναμνήσεις μεταφέροντάς σε στα πιο έντονα τότε σου σαν χρονοντούλαπο.

Προσπαθείς να είσαι ψύχραιμος και τυπικός. Το να μην απαντήσεις καν ακόμη δεν περνάει απ’ το μυαλό σου ή δεν καταφέρνει να γίνει πράξη στο τέλος. Παρ’ όλα αυτά προσπαθείς. Προσπαθείς επίσης να μην αφήσεις το ξέφρενο καρδιοχτύπι να σε γεμίσει πάλι απ’ την αρχή ελπίδες που έχει αποδειχτεί από συμπεριφορές του παρελθόντος πως είναι αβάσιμες. Ακόμη κι αν ο άλλος σου τις προσφέρει απλόχερα με περίσσιο θράσος και φαινομενική αποφασιστικότητα. Προσπαθείς.

Μα είναι αυτός ή αυτή. Είναι για σένα η προσωποποίηση του έρωτα στην πιο εκνευριστική, ανεξήγητη, αβάσιμη, μοιραία, καθοριστική κι ατόφια μορφή του. Ξαναβουτάς γι’ ακόμη μια φορά με τα μούτρα στις στιγμές που μοιραστήκατε κι απλώς προσπαθείς να μην το αφήσεις να φανεί και καρφωθείς. Ανατριχιάζεις πάλι με τα αγγίγματά του που ζωντανεύουν μαζί με τα λόγια του όσο προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις πώς και γιατί επανεμφανίστηκε απόψε στο παρόν σου.

Βασανίζεσαι, τρελαίνεσαι νιώθεις ευτυχισμένος και καταραμένος την ίδια στιγμή. Και πάλι απ’ την αρχή. Διότι πώς να ξεπεράσεις κάποιον που δε σε αφήνει να το κάνεις; Ο μόνο τρόπος είναι να βρεθεί ένας εξίσου ή και περισσότερο καθοριστικός άλλος που δε θα έχει πια τον ρόλο του αντικαταστάτη μέσα σου αλλά εκείνου που στις συγκρίσεις βγήκε επιτέλους από πάνω γιατί δεν τις χρειάστηκε καν.

Ενός άλλος ή μια άλλη που θα είναι εξίσου ή και περισσότερο καθοριστικός αλλά με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Έναν τρόπο που θα τοποθετήσει όλους τους προηγούμενους στο ράφι της ιστορίας και τον εαυτό του δίπλα σου περήφανα και τσαμπουκαλεμένα. Μέχρι τότε ίσως δε γίνεται να ξεπεράσεις εύκολα αυτόν που δε σε αφήνει να το κάνεις.