Και μπουζούκια θα πάμε και ροκιές θ' ακούσουμε

Ταμπέλες παντού, ρε φίλε. Σε κάνουν το προηγούμενο βράδυ τσεκ ιν στο Μαζωνάκη, την επόμενη μέρα ανεβάζεις Madrugada κι η αντίδραση είναι κάτι του στιλ «Άσε ρε το σκυλί, που μας το παίζει και ποιότητα». Ότι ο ίδιος άνθρωπος ανάλογα με τη φάση, την παρέα και την ψυχολογία του, μπορεί ν’ ακούει και ν’ απολαμβάνει εξίσου ποικίλα είδη μουσικής -ακόμη κι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους- ούτε που σας περνάει απ’ το μυαλό, ας πούμε.

Καλοκαιράκι, παραλία, beach bar, μοχίτο. Πες μου τώρα εσύ ότι θες στο background Μοσχολιού, να σκίσω τα πτυχία μου. Όχι. Θες beat-ακια, θες r’n’b, θες κομμάτια που θα σε προκαλέσουν να χορέψεις, να ξεσαλώσεις.

Βράδυ, κιθάρες, φωτιές και βραδινό μπάνιο. Ροκάκια κι έντεχνα δεν περιμένεις ν’ ακούσεις; Κι η παρέα να τραγουδάει φάλτσα. Όσο κι αν διασκεδάζεις ανεβαίνοντας σε τραπέζια στα μπουζούκια, θα σε παρασύρει η μουσική, θα ξαπλώσεις στην παραλία και θα σιγοτραγουδήσεις. Ακόμη κι αν στις μέρες μας οι κιθάρες έχουν αντικατασταθεί με playlists από κινητά, η ψυχολογία σου εκείνη την ώρα θα προστάζει ν’ ακούσεις κάτι πιο ταξιδιάρικο, πιο νοσταλγικό. Στον «Νταλκά Fm», πάντως, δε θα συντονιστείς.

Έχεις τα νεύρα σου. Νιώθεις την ανάγκη να κοπανήσεις τοίχους, να σπάσεις σερβίτσια, να κλωτσήσεις στο καλάμι όποιον τολμήσει να σου απευθύνει το λόγο. Καλή εκτόνωση να κάνεις το σπίτι γιαπί, δε λέω, αλλά ποιος τα μαζεύει μετά; Εξίσου καλή ιδέα κι η γυμναστική. Ποιος ντύνεται μωρέ τώρα να βγει για τρέξιμο στους 5 βαθμούς Κελσίου; Οπότε τι θα κάνεις; Μα ναι, το βρήκες! Θα χώσεις τίποτα Prodigy, τίποτα Muse, τίποτα ΑC/DC, να τρίξει η πολυκατοικία απ’ τα ντεσιμπέλ, να ραγίσουν τα μπετά απ’ το μπάσο, να εκτονωθείς. Να διοχετεύσεις όλη αυτήν τη συσσωρευμένη ενέργεια που αισθάνεσαι ότι σε κατακλύζει μέσω των ηχείων.

Πονάς. Έχεις πέσει στο σκοτεινό βούρκο της καψούρας. Έφαγες χυλόπιτα ή σου ήρθε ουρανοκατέβατος ο χωρισμός. Έχεις την ανάγκη να ζήσεις το δράμα σου, να το βιώσεις ως το μεδούλι, να πέσεις χαμηλά, να ξεσπάσεις. Πείτε μας ρε παιδιά, εσείς «οι ποιοτικοί» πώς το καταφέρνετε χωρίς καψουροτράγουδα του νταλκά; Μην είστε παρτάκηδες, σώστε τα πνευμόνια και το συκώτι του πλησίον σας. Εμείς οι μπανάλ, λαϊκοί τύποι γεμίζουμε τασάκια κι αδειάζουμε μπουκάλια ακούγοντας Πάριο και Μητροπάνο, μοιρολογώντας.

Kαι πριν ή μετά έχουμε λιώσει και μουσκέψει χαρτομάντιλα με μπαλάντες. Θα το βάλεις να παίξει το «Wish you were here» δε θα το βάλεις; Θα βάλεις και «With or without you» για να αυθυποβληθείς ότι θα συνεχίσεις να ζεις, θα βάλεις και «Το πάτωμα» και το «Απόψε σιωπηλοί» και θα βαριαναστενάζεις. Κλασικά πράγματα, γενιές ολόκληρες ανέθρεψαν και παρηγόρησαν, ποιος είσαι εσύ για να τα βάλεις με τα πιο αγαπημένα μουσικά κλισέ;

Ή πήγαινε πίσω στην αρχή. Τότε που περίμενες όλο ανυπομονησία στο σπίτι σου το νέο αίσθημα για τρυφερά τετ-α-τετ. Γνωστό σκηνικό. Κρασάκι, χαμηλωμένα φώτα, ατμόσφαιρα. Βάλε κλαρίνα εσύ, να πιάσει η λίμπιντο θερμοκρασία Νευροκοπίου. Πιο ατμοσφαιρικά άσματα θα διαλέξεις, να έρθει ο άλλος να χαλαρώσει, να πέσει στην αγκαλιά σου σαν ώριμο σύκο.

Βράδια μοναξιάς, από επιλογή σου ή όχι, κάθεσαι στο μπαλκόνι σου ή κάνεις ταβανοθεραπεία. Θες να χαλαρώσεις, να σκεφτείς ή απλώς ν’ απολαύσεις τη μοναξιά σου. Από κάπου θ’ ακούγεται Cohen, Waits, Cash, Deep Purple. Eναλλακτικά Κατσιμιχαίοι, Μαχαιρίτσας, Σιδηρόπουλος, Ξύλινα Σπαθιά. Ακόμη κι ορχηστρική μουσική, χωρίς στίχους, μόνο μελωδία. Οτιδήποτε απαλό, που θα σε κάνει να χαθείς, να χαμογελάσεις από νοσταλγία, ηρεμία, λύπη ή πίκρα.

Παρεούλα, τσίπουρα, άραγμα και μεζεδάκια. Το τραβάει το ρεμπέτικο η φάση, παραδέξου το. Θα χυθείτε πάνω στις καρέκλες, θα χτυπάτε παλαμάκια, θα τσουγκρίζετε ποτήρια και θα πίνετε στην υγειά σας. Τα ωραιότερα γλέντια έχουν γίνει στα τσιπουράδικα και ξέρουμε όλοι το soundtrack τους.

Κάποιοι θα πουν πως όσοι ακούν κι απολαμβάνουν εξίσου τόσο διαφορετικά μουσικά είδη, απλώς δεν έχουν εντρυφήσει σε κανένα συγκεκριμένο. Ότι δεν έχουν βρει αυτό που τους εκφράζει, αυτό που μιλάει στην ψυχή τους ένα τσακ παραπάνω απ’ τα υπόλοιπα. Αυτό θα το πουν οι στενοκέφαλοι. Η μουσική δεν έχει σύνορα ή όρια. Προσωπικές προτιμήσεις υπάρχουν κι ο καθένας, ανάλογα με τις καταβολές του, νιώθει πιο κοντά σε κάποια συγκεκριμένα είδη. Προφανώς όμως και δε θ’ ακούς για πάντα μόνο τα χιτάκια της εποχής σου ή όσα τραγούδια είχε γράψει η μαμά σου σε κασέτες. Θα ψαχτείς, θα πειραματιστείς και θα διαπιστώσεις ότι μπορεί να σε εκφράσει εξίσου ο Cobain και η Βίσση. Αρκεί να μην αυτοπεριοριστείς, να μην βάλεις ετικέτες σε κάτι που οφείλει να ρέει ελεύθερο και να σε παρασύρει ανάλογα με την ανάγκη σου.

Μουσικά διαμαντάκια υπάρχουν κρυμμένα στα πιο απίθανα μέρη. Άνοιξε τ’ αυτιά σου και την καρδιά σου και βρες τα. Η μουσική είναι από τους αρχαιότερους τρόπους επικοινωνίας κι οι συνθέτες, οι στιχουργοί, οι ερμηνευτές έχουν το χάρισμα να μιλάνε αντί για μας. Όπως η ανθρώπινη ψυχολογία δεν είναι ασπρόμαυρη, έτσι, είναι αφύσικο να προσπαθείς να καλουπώσεις και τον τρόπο που θα εκφραστεί. Και η μουσική είναι απ’ τους πιο αυθεντικούς κι έντιμους τρόπους γι’ αυτή τη δουλειά.

Και μην ξεχνάς, ολόκληρος Jimi Hendrix υποκλίθηκε μπροστά στο ταλέντο του Μανώλη Χιώτη -που ίδιο ρεπερτόριο, δεν το λες ότι είχαν-, σου φαίνεται εσένα παράξενο που κάποιοι αγαπούν εξίσου τους Doors και την Αλεξίου, το Sinatra και τον Τερζή;