Εμείς που φωτογραφίζουμε διαρκώς τα πάντα

Ζώντας σε μία εποχή όπου τα πάντα σχετίζονται με την τεχνολογία, η αποτύπωση στιγμών είτε σε μια οθόνη κινητού, είτε σε φωτογραφική αποτελεί βασικό μέλημα κι ανάγκη κάθε ανθρώπου.

Έχεις πάει διακοπές στο πιο εξωτικό μέρος της Γης, ή μήπως πάλι επισκέφτηκες το μαγευτικό χωριό σου, που τελευταία φορά που το είδες ήταν το Πάσχα που μας πέρασε; Εσύ θα φωτογραφίσεις ακόμη και το μυρμήγκι που μόλις πέρασε μπροστά απ’ τα πόδια σου, γιατί αυτό απαιτεί, ρε αδερφέ, η ιδιαίτερη σχέση που έχεις αποκτήσει με τον φακό. Βρίσκεσαι στην Ινδονησία ή πετάχτηκες μια βόλτα στην Πέρα Ραχούλα, οι φωτογραφίες θα βγουν με την ίδια προσοχή και προσμονή.

Όλοι θα έχουμε στην παρέα τον γραφικό φίλο, που σε κάθε μας έξοδο για έναν καφέ ή για έναν περίπατο, εκείνος θα είναι κάποια μέτρα πίσω, χαμένος στην οθόνη, τα κλικ να δίνουν και να παίρνουν, με τη χαρακτηριστική φωνή «περιμένετέ με», «είμαι κι εγώ εδώ». Είναι τέτοιο το lifestyle, ίσως η ανάγκη μας να θυμόμαστε τις όμορφες μέρες όταν δεν είμαστε καλά, μπορεί να φταίει κι εκείνη η ματαιοδοξία μας, που τελευταία μας έχει χτυπήσει κόκκινο και δε λέει να μας αφήσει ήσυχους. Το θέμα είναι πως οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν κι η αλήθεια είναι πως κι εγώ ανήκω στην κατηγορία εκείνων που νιώθουμε ότι στις φλέβες μας κυλάει λίγο απ’ το ταλέντο του φωτογράφου.

Έτσι, λοιπόν πολλές φορές πιάνουμε τον εαυτό μας να τριγυρνάει με ένα κινητό αν είσαι ακόμη ερασιτέχνης ή μια κάμερα αν το έχεις προχωρήσει το θέμα κι απόκτησες την ιδιότητα του καλλιτέχνη. Στο τέλος της μέρας καταλήγεις να κοιτάς τις φωτογραφίες που έβγαλες και να αναρωτιέται «εκείνη γιατί τραβήχτηκε»; «τι είναι αυτό που έβγαλα» και καμιά φορά μέσα σε ένα φωτογραφικό κάδρο θα υπάρχει μία μόνο πέτρα, που για άλλους δε θα έχει κανένα απολύτως νόημα, για σένα όμως πολλά παραπάνω από όσα μπορούν να φανταστούν οι άλλοι.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον δεν είναι και τόσο της εποχής μας αυτό το φαινόμενο. Κάνοντας ένα ταξίδι στο χρόνο και συγκεκριμένα τοποθετώντας τον εαυτό μου στο πρώτο σβήσιμο κεριών, στις πρώτες εκδρομές, στην πρώτη βουτιά και γενικότερα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τις πρώτες αναμνήσεις που είχα ως παιδί, σε όλες θυμάμαι να υπάρχει κάπου στον χώρο μια κάμερα. «Χαμογέλα», «κοίτα λίγο στην κάμερα», είναι μερικές απ’ τις φράσεις που ακόμη τριγυρνάνε στη μνήμη μου. Άλλες φορές να την κρατάει ο μπαμπάς, άλλες πάλι η μαμά. Και τα άλμπουμ να γεμίζουν και να μη χωράνε άλλες και οι κορνίζες να έχουν κατακλύσει το σπίτι, γιατί μην ξεχνάς είμαι και γεννηθείσα του ’98, όπου το ’98 τάμπλετ και κινητά με κάμερα ήταν ακόμη σε στάδιο ανακάλυψης.

Πιάνοντας τον εαυτό μου στο τώρα, λοιπόν, η μόνη διαφορά που υπάρχει βρίσκεται στο ότι τότε ήμουν το θέμα της φωτογραφίας και τώρα αποτελώ εγώ τον φωτογράφο. Η αποτύπωση φωτογραφιών είναι ένα είδος αποτύπωσης των στιγμών που περάσαμε με ανθρώπους που αποτελούν για εμάς σημαντικό κεφάλαιο, που ίσως να βρίσκονται μίλια μακριά, να σας χωρίζει ένα αεροπλάνο κι η μόνη επαφή που έχετε να είναι διαδικτυακή. Βλέποντας τις φωτογραφίες, σου υπενθυμίζεται η ύπαρξή τους, οι στιγμές που περάσατε μαζί κι οι οποίες είναι αδύνατον να ξεχαστούν γιατί και να θες, θα υπάρχουν αποτυπωμένες για να σου ξυπνάνε τις κοινές σας μέρες.