Να κι εμείς οι βαρετοί που ζήσαμε κάτι από παραμύθι

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας που μας σημαδεύουν, που χαράζουν πάνω μας τα συναισθήματα εκείνα που μας φτάνουν στην απόλυτη έξαψη. Τέτοιες στιγμές τόσο δυνατές δε θα βιώσουμε συχνά ή μπορεί και καθόλου. Αν όμως τύχει και της ζήσει κάποιος δε θα της ξεχάσει ποτέ, γιατί έτσι είναι αυτά. Σου μένουν για πάντα να σου θυμίζουν ότι κι εσύ κάποτε έζησες κάτι που ταρακούνησε το είναι σου.

Όμως τώρα αυτό έχει εξαφανιστεί και τη θέση του έχει πάρει ένα άτομο το οποίο είναι μονόχνοτο και περίεργο. Βαρετός στα πάντα και δίχως διάθεση να ζήσει την καθημερινότητα. Το μυαλό δεν εντυπωσιάζεται με τίποτα πια, γιατί αυτό το μοναδικό το βίωσε και ξέρει πως εκείνη η στιγμή δε συγκρίνεται με καμιά. Εκείνη η στιγμή που ήρθαν όλα πάνω-κάτω κι έχασε γη και ουρανό. Είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο πως θυμόμαστε μόνο αυτά που θέλουμε. Άρα την επόμενη φορά που θα απορήσει κάποιος για το πώς βρέθηκε μια παλιά ανάμνηση στο δρόμο του να θυμηθεί πως αυτός την επέλεξε να υπάρχει.

Όσο και να προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ τις αναμνήσεις μας, δε γίνεται, θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν το παρελθόν και να μας κάνουν είτε να μισούμε τον εαυτό μας είτε να χαζογελάμε σαν πεντάχρονο που του είπαν ότι του πήραν ποδήλατο. Εμείς που καταντήσαμε σκλάβοι του εγώ μας και του μυαλού μας αναπτύξαμε μία προσωπικότητα που ταιριάζει με το τι νιώθουμε.

Βαρεμάρα. Τίποτα δε μας συναρπάσει πια κι όλα είναι ανιαρά, σνομπάροντας κάθε είδος διασκέδασης που ζητά extreme συνθήκες ή συγκινήσεις. Γενικά είμαστε ο ορισμός της πλήξης και της αποδοκιμασίας για τα πάντα. Όλα μας τη δίνουν, όλα όμως. Εκτός από εκείνη τη στιγμή που καθώς αγναντεύουμε το άπειρο -όχι γιατί ψάχνουμε το νόημα της ζωής, αυτό είναι βαρετό, απλά ξεχάσαμε να λειτουργήσουμε πάλι- μας έρχεται στο μυαλό εκείνη η εικόνα από εκείνο το βράδυ που ο κόσμος μηδενίστηκε για εμάς και πηδήξαμε σε έναν παράλληλο, σε έναν αλλιώτικο κόσμο, ιδανικό και χαρούμενο.

Αυτές η στιγμές που θυμίζουν παραμύθι και φανταστικά σενάρια στα οποία γίνονται ανεξήγητα φαινόμενα και ζούμε το κάθε δευτερόλεπτο σαν να είναι ώρες ατελείωτες. Είναι εκείνες οι εικόνες που φτάσαμε απ’ το μηδέν στο εκατό τόσο γρήγορα όσο διαρκεί ένα φιλί απ’ το αγαπημένο μας πρόσωπο και φαινόμασταν βασιλιάδες του σύμπαντος, χρισμένοι με τη δύναμη θεού και δαίμονα ταυτόχρονα.

Τότε που ο χρόνος σταματάει να κυλάει κι αποφασίσαμε να παρατήσουμε την άσχημη και βαρετή πραγματικότητα για να μπορέσουμε να βρεθούμε σε μία κατάσταση απόλυτης απόλαυσης κι ευτυχίας, γιατί αυτό ήταν η επιθυμία μας από μικροί.

Πόσο όμορφο κι αγνό το αίσθημα της αγάπης για τα πάντα που είχαμε σε εκείνη τη στιγμή. Κι όσο βυθίζεσαι στο παραμύθι περνάν μήνες, ίσως και χρόνια μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει. Είσαι σε μία φούσκα φαντασίας και φτιαχτής απόλαυσης που δεν είναι σε καμία περίπτωση σαν εκείνη την πρωταρχική στιγμή που μπήκες στον κόσμο των θαυμάτων. Είναι αυτό που θες εσύ να είναι.

Πλάθουμε τη συνέχεια ενός δευτερολέπτου γιατί είμαστε εγωιστές και δε θέλουμε να χάσουμε το συναίσθημα της απόλυτης ευχαρίστησης που εξαϋλώνεται με μια ματιά. Και μετά από όλα αυτά ανοίγεις τα μάτια κι είσαι εκεί στάσιμος να κοιτάς τον ατέλειωτο ορίζοντα και να κυλά ένα δάκρυ στο μάγουλό σου γιατί κατάλαβες ότι είσαι στον πραγματικό κόσμο. Γιατί τέλειωσε το παραμύθι. Γιατί τώρα θα πρέπει να γυρίσεις στην παλιά σου καθημερινότητα χωρίς τη βασίλισσα του κάστρου σου. Εκείνη λείπει.

Ωραία είναι τα παραμύθια κι οι ιστορίες για αγρίους, αλλά οι φαντασιώσεις μας, μας ωθούν σε κόσμους που δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα και τη σκληράδα της. Δε γίνεται να ζήσουμε σε μια γυάλα που δεν μπορεί να περάσει η μόλυνση της ζωής μας. Όσο σκληρή, βαρετή κι ανιαρή να είναι η πραγματικότητα είναι η αλήθεια μας και μας κάνει άθελά μας καλύτερους κάθε μέρα.

Οπότε μην αναπολείτε τα παραμύθια σας. Αυτά σας πλήγωσαν, μόλις τέλειωσαν. Η ζωή το κάνει κάθε μέρα. Κοιτάξτε τη στα μάτια και φλερτάρετε.