Ο καλός φίλος ξέρει πότε να σεβαστεί τη σιωπή σου

Είναι κι εκείνες οι παράξενες ημέρες που δε θέλεις να βλέπεις, να ακούς και να μιλάς σε κανένα. Ο «κανένας» είναι κολλητός και μόνο σε εκείνον ανοίγεις την πόρτα όταν χτυπάει το κουδούνι. Εκείνες οι ημέρες που όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά, μόνο ο πολύτιμος κανένας σου μπορεί να σου σταθεί.

Οι μέρες εκείνες οι ηλιόλουστες, γεμάτες μελαγχολία μέσα σου κι έξω σου άνοιξη. Άνοιξη, ζέστη, θάλασσα κι έρωτας στο νησί. Τι ωραία που περνούσες παλιά κάθε άνοιξη. Ξέγνοιαστα κι όμορφα, όπως αρμόζει. Τότε που χαιρόσουν τη ζωή σου! Όχι έτσι. Θα έπρεπε να ευγνωμονείς την άνοιξη γιατί χωρίς αυτή η ζωή σου δε θα υπήρχε. Η «ζωή» σου. Μα ποια ζωή; Εκείνη που χάθηκε στα κύματα μιας άλλης θάλασσας, μακριά. Περασμένη ζωή, ξεχασμένη όμως όχι.

Έγινε τόπος μακρινός τώρα χωρίς δρόμους για τυχαίες αδιάκριτες επαφές. Έκλεισαν όλοι οι δρόμοι του κόσμου για να μην υπάρχουν ανεπιθύμητες συμπλοκές. Ουφ! Μύρισε ασφάλεια κι άνεση. Μα φυσικά, όσο υπάρχουν χιλιόμετρα είμαστε καλυμμένοι, αναπαυμένοι στο στενό μας καναπέ με θέα τη θάλασσα. Το ΚΤΕΛ βέβαια στεγάζεται πιο κάτω αλλά για εμάς εισιτήριο δεν έχει! Ξεχνιέται η ζωή όμως; Αναρωτήθηκε κάπως άκομψα. «Όσοι δρόμοι κι αν χαλάσουν, όσοι δρόμοι κι αν κλείσουν δεν ξεχνιέται ποτέ» υπογραμμίζει ο δικός σου κανένας.

Ησυχία ζητάς, μόνο ησυχία. Γαλήνη. Θέλεις ένα πράγμα αντί για χίλια αυτή τη φορά όπως κάθε σιωπηλή άνοιξη. Οι αληθινοί σου φίλοι σέβονται πραγματικά την επιλογή σου γι’ αυτό κλείνουν φώτα, κουρτίνες και πόρτες. Όμως δε φεύγουν, αλλά παραμένουν στο κατώφλι αν τύχει να αλλάξεις γνώμη, κι ας μην το κάνεις ποτέ.

Φίλοι ή αλλιώς άγγελοι προστάτες και φύλακες που συμπαραστέκονται βουβά, σε προσέχουν και σου χαμογελούν για να βλέπεις έστω κάτι όμορφο μέσα στην τόση ασχήμια των άδειων τοίχων. Πολλές φορές οι φίλοι καταφέρνουν να κάνουν την πιο μεγάλη και κατανοητή κουβέντα χωρίς να πουν λέξη. Θα το έχετε προσέξει. Ένα βλέμμα φτάνει για να πει όσα δεν τολμάει να ξεστομίσει κάθε στόμα!

«Παλιά φωτογραφία στην άδεια παραλία, σιωπή. Θυμάμαι που γελούσες, να μείνω μου ζητούσες παιδί». Κάποτε για εσένα η άνοιξη ήταν απ’ την αρχή μέχρι το τέλος μια μεγάλη γιορτή, μια μεγάλη χαρά που σου υπενθύμιζε την ευτυχισμένη σου ζωή. Απ’ τον Μάρτη μέχρι τον Μάη πέντε γιορτές συνολικά. Καμιά δεν υπάρχει ουσιαστικά πια ακόμη κι αν συνεχίζεις δήθεν να γιορτάζεις και να αγοράζεις λουλούδια και δώρα. Κανένα «χρόνια πολλά » με νόημα και συναίσθημα. Δεν περιμένεις τίποτα πια.

Όπως έλεγε ο Καζαντζάκης: «Ποιο είναι πιο απάνω απ’ τα λόγια; Η πράξη. Ποιο είναι πιο απάνω απ’ την πράξη; Η σιωπή». Η σιωπή είναι εκείνο το μαγικό φάρμακο που μας γιατρεύει όλους και μας βάζει στη θέση που πρέπει. Πόσο ωραία θα ήταν αν αντί για σάπια λόγια υπήρχε σιωπή! Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις οι λέξεις σφάλλουν ή δε φτάνουν.

Γι’ αυτό ή να μη μιλάμε αν είναι να σφάλουμε ή να μη σπαταλάμε λέξεις που χαλούν την αλήθεια και τη μοναδικότητα. Άλλωστε, η σιωπή μιλάει από μόνη της και πάντα ξέρει πώς να ντύνεται με τις πιο σωστές λέξεις.