Καθετί που συμβαίνει, λένε, έχει το λόγο του. Ένα λόγο, τον οποίο ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Ένα λόγο ο οποίος ίσως χαράξει στο μέτωπό μας ένα μεγάλο «Γιατί;» και μας αναγκάσει να φέρουμε το στιγματισμένο κορμί μας δεξιά κι αριστερά δίχως συγκεκριμένο προορισμό, μην μπορώντας να βρούμε την Ιθάκη μας.
Ξέρεις, οι αλλαγές πολλές φορές στη ζωή μας ίσως φαντάζουν οδυνηρές κι επώδυνες. Ειδικά, αν μέσα σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται άνθρωποι και συγκεκριμένα άνθρωποι που πρέπει ν’ αποχωριστούμε. Ίσως γιατί δε μας έκαναν, μας απογοήτευσαν ή ίσως γιατί εμείς δεν τους κάναμε και μας παράτησαν.
Και με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο μένουμε πίσω, ν’ αναζητάμε τα λάθη μας, να σκαλίζουμε τις πληγές μας και ν’ αρνούμαστε πεισματικά να κάνουμε βήματα μπροστά. Να προσκολλώμεθα και να μένουμε στάσιμοι. Λες κι η αλλαγή θα έρθει μόνη της.
Αμ δε. Αν δεν το πάρεις απόφαση, αν δε χτυπήσεις το χέρι σου στο τραπέζι κι απαιτήσεις απ’ τον εαυτό σου να συγκεντρωθεί και να πάρει μία ανάσα, τίποτα δε θα αλλάξει. Το να αντιστέκεσαι σε κάνει αδύναμο. Η αλλαγή απαιτεί να την αφήσεις πρώτα εσύ ο ίδιος να σε καταβάλλει κι έπειτα να τη νιώσεις. Να συνειδητοποιήσεις τις νέες ευκαιρίες που αυτή φέρει μαζί της. Να γνωρίσεις μία πτυχή του εαυτού σου διαφορετική, ίσως και καλύτερη και να καταλάβεις πως όντως όλα έχουν το λόγο τους να γίνονται.
Αυτά που αφήνεις πίσω, δεν παύουν ωστόσο ν’ αποτελούν κομμάτι σου, μια μυρωδιά απ’ το παρελθόν σου. Ίσως ποτέ να μην είσαι έτοιμος να τ’ αποχωριστείς. Ίσως πάλι, να είσαι πιο έτοιμος απ’ ό,τι νομίζεις. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσεις μόνος σου πού βρίσκεσαι και τι πραγματικά θες. Να το πάρεις απόφαση και τότε θα γίνει πραγματικότητα.
Όσο μένουμε στο παρελθόν, όσο αφήνουμε ανθρώπους, πράγματα ή ακόμη και καταστάσεις να μας επηρεάζουν σε βαθμό μεγαλύτερο απ’ ό,τι μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε, τόσο ο πόνος της αλλαγής αυτής μας κυριεύει. Κι όλα αυτά, γιατί εμείς το επιτρέπουμε. Γιατί αρνούμαστε ν’ αποδεσμευτούμε από οτιδήποτε μας κρατάει δέσμιους.
Ίσως είναι ο φόβος μας για την αλλαγή κι όχι η ίδια η αλλαγή που μας κρατάει πίσω. Ίσως, αυτός ο λόγος που προαναφέραμε, αυτό το «Γιατί;» που φέρει κάθε αλλαγή, να έχει απάντηση και ν’ αφορά εσένα. Γιατί για να φτάσεις στο σημείο της αλλαγής σημαίνει πως κάτι δε σου ταίριαζε. Πως παρ’ όλη τη φαινομενική τελειότητα κάτι, κάπου πήγαινε λάθος. Και με την αλλαγή αυτή ήρθε η ώρα ν’ αντιληφθείς τι ήταν αυτό. Και να το βελτιώσεις, να το αλλάξεις.
Κανείς δε γεννήθηκε τέλειος και προπάντων κανείς δε γεννήθηκε για να του πάνε όλα τέλεια. Όλοι από κάπου μπάζουμε. Όλα έχουν τις τρύπες και τα μπαλώματά τους. Το θέμα είναι να τα συνειδητοποιήσεις προτού φτάσεις στο σημείο να εθελοτυφλείς.
Η αλλαγή έρχεται επώδυνα ή ανώδυνα, φτάνει να την επιδιώξεις. Μη βασανίζεις τον εαυτό σου, ψάχνοντας συνεχώς λόγους να σε κρατήσουν πίσω. Όλα κρατάνε, όσο αξίζει να κρατήσουν. Αν τα παρατραβήξεις, αν προσπαθήσεις να τα κάνεις να κρατήσουν παραπάνω, τα χαλάς και χάνουν μέχρι και την αξία που είχαν ως τότε.
Αποδέξου την αλλαγή και θα σε αποδεχθεί κι αυτή.
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
