Ο Δεκαπενταύγουστος πλησιάζει και το καλοκαίρι φτάνει στην κορύφωσή του. Δεν είναι τυχαίο που μετά απ’ αυτήν τη μέρα, όπου γιορτάζει ο μισός και πάνω πληθυσμός της Ελλάδας, τα πάντα μπαίνουν σε mood φθινοπωρινό. Τη μέρα αυτή λοιπόν ακόμη κι η κουτσή Μαρία που λέμε –μπορεί λόγω της γιορτής της– όλο και σε κάποιο εορταστικό event θα παρευρεθεί. Άλλοι τη βγάζουν στα εξοχικά τους, άλλοι στις παραλίες, οι πιο φραγκάτοι σε πολυτελή ξενοδοχεία κι οι πιο low budget τύποι –καλή ώρα– σε σπίτια φίλων και σε χωριά. Ναι καλά διαβάσατε, σε χωριά.
Τα τελευταία χρόνια όπου οι διακοπές μου εξαρτώνται μόνο από δικά μου χρήματα κι όχι από παχουλά χαρτζιλίκια που έδιναν γονείς και συγγενείς όταν ακόμη πήγαινα σχολείο, το χωριό αποτελεί έναν καλό συνδυασμό για οικονομικές διακοπές και χαλάρωση. Ειδικά τα πανηγύρια στα χωριά με κλαρίνα που παλιότερα σνομπάριζα, πλέον τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα κι αρκετά διασκεδαστικά.
Σε καμία περίπτωση δεν είμαι παραδοσιακός τύπος. Κι όταν λέω «παραδοσιακός» εννοώ ότι η καθημερινότητά μου δε μοιάζει καθόλου με αυτή του χωριού. Μένω σε διαμέρισμα κι η επαφή μου με τους γείτονες περιορίζεται σε μία καλημέρα στο ασανσέρ ή στην είσοδο της πολυκατοικίας. Το άκρως αντίθετο από μια καθημερινότητα σ’ ένα οποιοδήποτε χωριό όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Επίσης δεν ακούω καθόλου κλαρίνα. Δεν είναι ότι δεν τα θεωρώ καλή μουσική, απλά δε με συγκινούν. Ίσως και λόγω της αισθητικής τους. Για παράδειγμα την αφίσα με τον πενηντάρη κύριο με το κουστούμι που κρατάει το κλαρίνο για χάρη της διαφήμισης, δεν την έβρισκα ποτέ καλαίσθητη. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει.
Οι μουσικοί που πλαισιώνουν πλέον αυτού του είδους τις μπάντες δεν είναι απαραίτητα αυτοδίδακτα «μπαρμπαδάκια» που τους κολλάν τα 50ευρα στο κούτελο. Υπάρχουν νέοι μουσικοί με ακαδημαϊκές σπουδές, φρέσκια αισθητική και μεράκι για το παραδοσιακό τραγούδι. Το κλαρίνο όχι μόνο δε σου τρυπάει τ’ αφτιά αντί αυτού πολλές φορές κάποιοι δίνουν ρεσιτάλ με τις δεξιοτεχνικές τους ικανότητες κάνοντας τον κόσμο να χορεύει με την ψυχή του.
Δεν είναι τυχαίο που ακόμη κι η mainstream μουσική έχει υιοθετήσει στοιχεία της παραδοσιακής (λόγου χάρη Θ.Παπακωνσταντίνου, Γ.Χαρούλης, Imam Baildi κ.α.) λόγου της δυναμικής που διαθέτει . Γιατί κακά τα ψέματα, αυτές οι μουσικές επιβιώνουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, θα ήταν ανόητο να μη έβρισκαν τον τρόπο να παιχτούν διαφορετικά -ειδικά με τις δυνατότητες που δίνει η σύγχρονη μουσική τεχνολογία.
Γιατί όμως κάποιοι συνεχίσουν να σνομπάρουν τα πανηγύρια; Τι προσπαθούν να αποδείξουν; Ότι είναι κουλτουριάρηδες και ψαγμένοι; Γιατί όταν ο τάδε αγαπημένος σου καλλιτέχνης θα τραγουδήσει ένα γνωστό παραδοσιακό τραγούδι θα γουστάρεις υπερβολικά, αλλά αν το ακούσεις στο πανηγύρι του χωριού σου στη βασική του εκδοχή ξενερώνεις;
Μετά από αρκετό ψάξιμο και συζητήσεις νομίζω βρήκα γιατί. Όταν άκουσες τα ριζίτικα απ’ τον Χαρούλη γούσταρες γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο για σένα. Όταν μετά από λίγο καιρό είδες ότι αυτά τα τραγούδια αρέσανε και σε άλλο κόσμο πολύ διαφορετικό από σένα, σε χάλασέ γιατί δε σε έκανε πλέον να νιώθεις μοναδικός. Κι αυτό είναι και το τελικό πόρισμα, φίλε κουλτουριάρη, η μουσική είναι για όλο τον κόσμο και για όλα τα γούστα. Χαλάρωσε κι απόλαυσέ το.
Και πού είσαι; Καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν είναι μόνο βόλτες σε θάλασσες και νησιά, υπάρχουν κι άλλα μέρη και τοπία σε βουνά και κάμπους για εναλλακτικά διήμερα κι ολιγοήμερες διακοπές.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κατσουλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Αγγελική Κατσουλίδη
