Συμπεριφορές που θυμίζουν λυκειακά χρόνια

Σου χει τύχει ποτέ να νομίζεις πως το λύκειο είναι ακόμα εδώ, έτοιμο να σε στοιχειώσει, ακόμα κι αν το έχεις αφήσει προ πολλού πίσω σου;

Είναι αυτή η φάση που γίνεται ένα τρελό φλας μπακ και βλέπεις τον εαυτό σου στα δεκαέξι, καθισμένο στη κλασική γωνιά που πήγαινες και άραζες στα διαλείμματα, να βλέπεις το μικρόκοσμο του σχολείου σου να ξεδιπλώνεται -με όχι και τόσο χάρη- μπροστά σου.

Υπάρχει πάντα η κουλ παρέα κοριτσιών, που είναι όλες όμορφες, όλες μερικώς ηλίθιες, μόνο για το φάινεσθαι σαφώς, γιατί απλά δεν είναι απαραίτητο να σκεφτούν, όχι ότι δε διαθέτουν μυαλό. Είναι οι ίδιες γκόμενες που κάθε πρωί σκάγανε στο μάθημα με  full make up, τσάντα χειρός, γιατί η ώμου είναι πολύ απλή κι ύφος, λες κι υπάρχει ένα μόνιμο slow motion πάνω τους, με την αντίστοιχη βοήθεια κάποιου ανεμιστήρα που κινεί την κόμη τους πέρα-δώθε.

Πιο πέρα ίσως δεις και την παρέα εκείνων των αγοριών που καπνίζαν όλοι για κάποιο λόγο, λες και στο λύκειο έχεις νταλκάδες και δεν μπορείς χωρίς camel σκληρό, που φορούσαν δερμάτινα μπουφάν και με το ζόρι σου μιλούσαν, αν κι όποτε ήθελαν. Προφανώς αυτές οι δυο παρέες είχαν κάνει την ανάλογη παρτούζα, όπου κάθε γκομενάκι αντιστοιχούσε σε δυο αγόρια που αργότερα τα έφτιαξαν με άλλη της παρέας και κατέληγαν να ανταλλάζουν εμπειρίες για τις σχέσεις τους. Λες κι αν δεν έχεις σεξουαλικά δράματα  στα δεκαέξι, δεν έχει νόημα η ζωή σου.

Είναι τα ίδια άτομα που μεγάλωσαν και καθόλου δεν άλλαξαν, παρ΄ όλα αυτά, κρατώντας όλη αυτή την ηλίθια κλίκα του λυκείου ζωντανή κι αναλλοίωτη, θεωρώντας βλακωδώς ότι ανήκουν σε κάποιου είδους ελίτ που μπορεί άνετα να αποφασίσει αν κάποιος είναι αρκετά όμορφος, έξυπνος, δημιουργικός ή απλά δημοφιλής, για να αξίζει να του απευθύνουν το λόγο ή για να αξίζει γενικά να υπάρχει ήσυχος στον κόσμο αυτό.

Είναι τα ίδια άτομα που ψοφάνε να ηγούνται κάποιας ομάδας, γιατί μπερδεύουν την έννοια οποιασδήποτε συνεργασίας με αυτή της κλίκας. Αδυνατούν να αποδεχτούν ότι ο μόνος λόγος που ανέβηκαν σε κάποιο βάθρο στο λύκειο, ήταν γιατί απλά έτυχε, χωρίς να έχουν όντως καταφέρει να κάνουν κάτι με τη ζωή τους, ή να εμπνεύσουν μια ιδέα σε κάποιον άλλο.

Δε λένε ποτέ ανοιχτά τη γνώμη τους και πετάνε συνεχώς το μπαλάκι, είναι ευθυνόφοβοι και δειλοί, γιατί έμαθαν να κρύβονται πίσω απ’ την κουρτίνα μιας δημοφιλίας ή μιας γενικότερης αντίληψης πως κάπως έτσι λειτουργεί η ζωή.

Ξέρεις κάτι, κι εγώ ήμουν μαλάκας στο λύκειο. Φώναζα και ξεσπούσα διαρκώς, έψαχνα μονίμως κάποιο χαμένο δίκιο μου, διεκδικούσα διαρκώς μια φωνή, τόσο που ήταν αδύνατο για κάποιον να μιλήσει μαζί μου. Κατάλοιπα αυτής μου της αντιδραστικότητας με κυνηγάνε μέχρι τώρα κι αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολη είναι μια αλλαγή. Δεν είμαι τέλεια κι ούτε το περιμένω από κάποιον.

Αυτό που περιμένω είναι να δω κάποια ψήγματα αυτογνωσίας. Αυτό είναι το χειρότερο κομμάτι αυτών των ανθρώπων. Είναι τόσο απασχολημένοι με τη δημιουργία του βασιλείου τους, που δε βλέπουν ότι φαίνονται απλά αστείοι στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν τόσο ξεκάθαρα σε σχέση με μας, τους δεύτερους.

Ξέρεις κάτι; Ας είμαι μια ζωή δεύτερη, αν για να γίνω πρώτη πρέπει να γυρίσω σε όλα τα κομμάτια του λυκείου που μου γάμησαν τη ζωή. Δε θέλω στρατό, ούτε θαυμαστές, θέλω ανθρώπους κοντά μου που να μπορούν να μου λένε ότι έκανα μαλακία χωρίς να φοβούνται ότι απλά θα τους αγνοήσω λόγω κάποιας ανόητης αυθεντίας που πιστεύω βλακωδώς ότι διαθέτω.

Θέλω ανθρώπους διαφορετικούς, θέλω τη συνήθεια και την ευκολία μου να την πετάξω στα σκουπίδια και να βρω άτομα και καταστάσεις που κάθε μέρα θα μου μαθαίνουν κάτι και θα με κάνουν να βλέπω λίγο πιο πέρα απ’ τη μύτη μου.

Άλλωστε αν κάτι μας έμαθε το λύκειο, είναι ότι όλα μπορούν να λειτουργήσουν μέσα στην ασφάλεια μιας τάξης. Το θέμα είναι τι κάνεις, όταν επιτέλους πέσουν οι τοίχοι.