Δεν είναι κακό να κρατάς κάποιες άμυνες στον έρωτα

O έρωτας είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής στο οποίο δεν κερδίζει ο πιο ύπουλος κι ο πιο δολοπλόκος, αλλά αυτός που τελικά παραδόθηκε σε κάποιον άλλο, έχοντας βέβαια φροντίσει να μη χάσει παντελώς τον εαυτό του στις μάχες.

Δεν είναι πάντα καλό να δίνεσαι ολοκληρωτικά. Μερικές φορές οφείλεις να κρατάς και κάποια πράγματα για σένα. Δεν είναι ούτε εγωιστικό ούτε λόγω φόβου. Απλώς, το να κρατάς μια άμυνα, ή λίγες περισσότερες, σίγουρα δε θα σου βγει ποτέ σε κακό.

Ξέρεις, υπάρχουν εκείνοι οι χαζοί ερωτιάρηδες που ξημεροβραδιάζονται να φροντίσουν μια αγάπη, άνθρωποι που έχασαν την ταυτότητάς μέσα σε μια δυάδα. Ολημερίς κι ολονυχτίς περπατούν χέρι-χέρι, κοιμούνται αγκαλιά, ξέρουν ο ένας το άλλο σαν ανοιχτό βιβλίο. Και τελικά τι κερδίζουν; Στο τέλος κερδίζουν έναν πόνο αβάσταχτο. Δεν πονάνε μόνο για την αγάπη που έχασαν, αλλά και για τον άνθρωπο που έχασαν. Και δεν εννοώ τον εραστή τους, αλλά τον εαυτό τους.

Γι’ αυτό ο έρωτας θέλει κάποιες άμυνες να έχεις, είναι το παιχνίδι του τέτοιο που δεν μπορείς να παίξεις αλλιώς. Εξάλλου, στον έρωτα λίγοι βγαίνουν νικητές. Αλλά με αυτή την τακτική της άμυνας θα καταφέρεις να βγεις λιγότερο πονεμένος, με λάφυρο τον ατόφιο σου εαυτό. Σίγουρα από κάποιον στον έρωτα θα μάθεις, θα πάρεις, θα ενστερνιστείς, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να χαθείς τελείως.

Ο έρωτας τα θέλει τα «όχι» του, τις αναστολές του, τις πισινές του. Δε χρειάζεται να ανοίγεσαι πάντα απ’ την αρχή. Αυτό είναι κάτι που γίνεται σταδιακά και μέχρι ενός ορίου. Πρέπει να αμυνθείς στις καταστάσεις, να μη λυγίζεις στην πρώτη δυσκολία, να μη δέχεσαι λάθη που δεν έχεις κάνει, να υψώνεις και λίγο τη φωνή όταν αυτό σε ξεπερνά.

Δεν είναι όμορφο να αγαπάμε τον εαυτό μας πιο πολύ απ’ τον σύντροφό μας, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να μας παραμερίσουμε κι εντελώς. Το χρωστάμε στον εαυτό μας να νοιαστούμε και να βάζουμε αυτές τις ελάχιστες άμυνες μπροστά για προστασία. Κι οι άμυνες αυτές δε δείχνουν δειλία. Αντιθέτως, δείχνουν πόσο σκληρά είσαι διατεθειμένος να παίξεις ώστε να μη χάσεις τίποτα. Όλα ή τίποτα.

Οι άμυνες δεν εκτιμούνται συνήθως, μας κάνουν να φαινόμαστε ηλίθια επιφυλακτικά τυπάκια που νοιάζονται παραπάνω για το τομάρι τους. Καμιά φορά όμως τις άμυνες τις κρατάς γιατί αγαπάς τόσο πολύ που δε θες ο έρωτας να υποστεί έναν κορεσμό που θα οδηγήσει σε τέλμα. Δίνεσαι λίγο-λίγο και προσεκτικά για να μη σε χορτάσουν γρήγορα και μετά σε πετάξουν. Κι έτσι η κάθε φορά γίνεται πιο απολαυστική.

Είναι σχεδόν μαγικό να παραδίνεσαι στον έρωτα άνευ όρων, δε λέω. Αλλά είναι πολλά παραμύθια που είχαν άσχημο τέλος εξαρχής και τα αλλάξαμε για να μην τρομάζουμε τόσο.  Κράτα τις άμυνες εκεί, να υπάρχουν, για καλό και των δύο σας. Μόνο έτσι ίσως θα έχετε ένα τέλος σωστό, ένα τέλος που θα ισούται με μια νέα αρχή και όχι με τη συντέλεια των πάντων.

Δεν είπαμε ποτέ να μιζεριάσουμε από στέρηση και κάνουμε τον άνθρωπό μας να μας φοβάται. Είναι απλά πράγματα, βασικά, να μάθεις να δίνεις στον εαυτό σου όσο δίνεσαι.

Ποτέ δε θα γίνουν οι σχέσεις ισάξιο δούναι και λαβείν κι ό,τι χρειάζεσαι θα μάθεις να το παίρνεις μόνος.  Αλλά οι άμυνες πάντα σου δίνουν: ασφάλεια, ησυχία, καρτερικότητα, αγάπη που γεννιέται αργά και τη γεύεσαι σε κάθε της βήμα.