Συγγνώμη που δε ζηλεύω το νέο σου έρωτα

Έλα τώρα. Όλοι έχουμε έναν πρώην που μόλις είδαμε το καινούριο του «τράβηγμα» αναρωτηθήκαμε τι στο διάολο σκεφτόταν. Αυτές οι περιπτώσεις, που από τη μία, εντάξει, σε τσούζει που προχώρησε μπροστά και από την άλλη κάνεις screenshot και το στέλνεις στην κολλητή ή το κολλητό με το σχόλιο «φίλε, τι φάση;» και για την επόμενη μία ώρα μένετε απασχολημένοι με τα φτυάρια σας.

Κάποιες φορές είναι κακία. Κάποιες άλλες είναι απλά πραγματικότητα. Εκεί είναι πραγματικά ακόμα πιο τέλειο. Καθώς βλέπεις πως μετά από εσένα α) είναι το χάος, και β) πως μάλλον είχες υπερεκτιμήσει τον συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου.

Είναι και αυτό μιας μορφής λύτρωση. Αυτή τη στιγμή λοιπόν δε μιλάω για τις περιπτώσεις κακίας και κραξίματος χωρίς λόγο. Μιλάω για αυτή την περίπτωση της ξεκάθαρης παρακμής. Είναι ξεκάθαρο πως πάνω στο καινούριο αμόρε που έχει βρει υπάρχει κάτι που είναι ολοφάνερα εντελώς λάθος. Κι όμως βλέπεις τη πρώην σχέση σου να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι. Αγαπούλα, λυπάμαι, απέτυχες!

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως είμαι εγώ και κανένας άλλος. Δεν είμαι καν από τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκτιμούν. Αν δω διαμαντάκι ακόμα και μέσα από τη λάσπη θα το διακρίνω. Θα το γυαλίσω και θα το βάλω στη θέση που του αξίζει. Το συγκεκριμένο κόσμημα όμως, λυπάμαι που στο λέω αλλά είναι φο μπιζού.

Δε θα μπω καν σε διαδικασία να κοιτάξω εμφάνιση. Αυτό άστο απ’ έξω. Είναι εντελώς υποκειμενικό το πότε και το τι θα σου κάνει κλικ. Μα ξέρεις που με πιάνουνε τα γέλια; Όταν βλέπω ανθρώπους να αγκαλιάζουν και να εκθειάζουν κάτι που πριν λίγο καιρό έκραζαν όσο τίποτε άλλο και παρουσίαζαν σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Καμία σταθερότητα στις απόψεις σου μανάρι. Είσαι πιο ασταθής και από ανεμοδούρα.

Μην μπερδεύεσαι, δεν είναι ζήλια. Θα ζήλευα αν σε ήθελα πίσω. Αν άξιζες. Μα οι διπολικές προσωπικότητες ποτέ δε μου πήγαιναν. Άλλωστε ένας λόγος που ήμουν μαζί σου ήταν γιατί ήσουν αυτό που ήσουν και έψαχνες στη ζωή σου αυτά που υποτίθεται πως έψαχνες. Και δε μιλάω για την καινούρια σου σχέση αποκλειστικά, αλλά γενικά για τα ιδανικά που είχες σαν άνθρωπος. Αν σε είχα γνωρίσει όπως είσαι τώρα τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα γυρνούσα να σε κοιτάξω έστω και ένα λεπτό; Έγινες ό,τι σιχαινόσουν και περνάς τις μέρες σου με αυτά που κορόϊδευες. Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάω ή να σε λυπάμαι.

Γι’ αυτό λοιπόν κάνε μου μια χάρη να μη με συγκρίνεις με το καινούριο σου τίποτα. Δε με φτάνει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί με σιγουριά σου λέω πως όταν ήμουν εκεί δίπλα, ήμουν γιατί δεν κοίταζα το περιτύλιγμα που με τόσο προσοχή έχεις φτιάξει πλέον για να ψαρώνουν τα «γκομενάκια». Ήμουν εκεί για την τόσο μοναδική ψυχή που με είχες πείσει ότι έχεις. Ήμουν εκεί γιατί υποτίθεται πως και οι δύο ψάχναμε λουλούδια. Δε μου είχες διευκρινίσει όμως πως τα λουλούδια που ήσουν εθισμένος ήταν τα γαϊδουράγκαθα.

Άσε με λοιπόν, σαν κατακλείδα σε όλο αυτό, να σου πω πως όχι, λυπάμαι, αλλά δε ζηλεύω καμία σου επιλογή και κανέναν αντικαταστάτη μου. Είμαι πολύ πιο πάνω από τον πάτο που κοιτάς. Ο θρόνος σου πλέον έπεσε. Καλή τύχη.