Λέμε αντίο σαν δύο καλοί φίλοι και κρατάμε τις όμορφες στιγμές

Κάποιοι λένε πως ο χωρισμός ισοδυναμεί με μισό θάνατο. Ίσως και να είναι αλήθεια. Κάθε φορά ένα κομμάτι σου το αφήνεις πίσω σου. Πενθείς γι’ αυτό που έχασες, αποδέχεσαι την απώλεια κι έπειτα προχωράς. Υπάρχουν χωρισμοί δυνατοί, με εντάσεις, φωνές, υστερίες. Κατά καιρούς βλέπουμε ζευγάρια του περίγυρού μας να ξεκατινιάζονται κι απ’ τη μία στιγμή στην άλλη να βρίζονται λες και τα όσα είχαν κάποτε ζήσει έχουν πάψει πια να μετράνε. Το έχουμε βιώσει με φίλους, γνωστούς, συγγενείς.

Υπάρχουν όμως, κι από την άλλη μεριά αυτοί οι χωρισμοί που θόρυβο δεν κάνουν, κάποιες φορές είναι ανώδυνοι, κάποιες άλλες όχι και τόσο μα δεν έχουν διάθεση να τραβήξουν βλέμματα και προσοχή. Θέλουν εγκράτεια κι αυτοσυγκράτηση. Καταπίνουν σκέψεις, πνίγουν συναισθήματα ενώ σαν βάση τους έχουν τη λογική.

«Πολιτισμένους χωρισμούς» θέλησαν να τους αποκαλέσουν κι όπως πολύ καλά καταλάβατε το θέμα που τίθεται προς ανάλυση είναι το αγαπημένο μας I love polls.  Όλη την εβδομάδα ψηφίζατε για το τι θεωρείτε «πολιτισμένο χωρισμό» και σήμερα ήρθε η στιγμή της ανάλυσης των αποτελεσμάτων των δικών σας απαντήσεων.

Πρώτοι απ’ το τέλος με ποσοστό 0,94% και 22 ψήφους, βρίσκονται αυτοί που απάντησαν ότι πολιτισμένος χωρισμός σημαίνει «κολλητοί την επόμενη μέρα». Μάλλον, εδώ τίθεται ζήτημα μεγάλης βαρεμάρας μέσα στη σχέση. Ίσως να είναι αυτοί που είπαν «ας το προσπαθήσουμε» απλά και μόνο για να μην είναι μόνοι κι εντέλει δεν τους βγήκε το ερωτικό κι είπαν να το γυρίσουν στο φιλικό. Συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά.

Δεύτεροι με 97 ψήφους και 4,14% ποσοστό βρίσκονται αυτοί που υποστήριξαν ότι πολιτισμένος χωρισμός σημαίνει «από μπροστά ευγένειες κι από πίσω ξεκατινιάσματα». Στην κατηγορία αυτή ανήκουν αυτοί που ναι μεν ίσως να χώρισαν ήρεμα και χαλαρά –ίσως και όχι–  αλλά τον έναν από τους δύο μάλλον ακόμη κάτι τον καίει. Κι αυτό, βγαίνει σε αντίδραση. Βλέπεις τον άλλο μπροστά σου, του φέρεσαι ήρεμα κι ευγενικά, τον ρωτάς και τα νέα του έτσι για να είσαι κι υπεράνω, αλλά μόλις χωριστείτε και βρεθείς με την παρέα αρχίζεις να τον δυσφημείς και να αραδιάζεις με ευκολία πλήθος ελαττωμάτων που τον ήθελαν να είναι, τελικά, ακατάλληλος και λίγος για σένα. Αντιδρούν συνήθως παρορμητικά και ξαφνικά απ’ τη μία μέρα στην άλλη αποφασίζουν να κάνουν όλα όσα γνωρίζουν πως ενοχλούσαν τον πρώην. Βγαίνουν ραντεβού με ακατάλληλους επίδοξους συντρόφους ενώ μπορεί και να τους συναντήσεις σε κανένα club να χορεύουν και να πίνουν σαν να μην υπάρχει αύριο.

Τρίτοι σε σειρά με ποσοστό 12,12% και 284 ψήφους, είναι αυτοί που υποστήριξαν ότι «διατηρούν επαφή για κουβέντα και μία αγκαλιά μία στο τόσο». Αυτοί μάλλον είναι οι κάπως πιο ευαισθητούληδες, αυτοί που κάτι περισσότερο το ένιωσαν μωρέ κι ακόμη κι αν δεν τους βγήκε στην πορεία κάποια συναισθήματα τα έχουν ακόμη φυλαγμένα ο ένας για τον άλλο. Ίσως να χώρισαν λόγω απόστασης ή άλλων γενικότερων εξωτερικών παραγόντων. Ίσως, να μην το ήθελαν και τόσο τελικά ή ίσως και να μην έχουν βρει κάτι καλύτερο ακόμη οπότε είπαν να μετατρέψουν τον έρωτα σε καβάτζα. Γιατί, κακά τα ψέματα, έρωτες με προϊστορία σε μία μονάχα αγκαλιά δύσκολα θα μείνουν.

Τέταρτοι και με περίπου 50% περισσότερες ψήφους απ’ την προηγούμενη κατηγορία (553 ψήφοι, 23,59% ποσοστό) έρχονται αυτοί που «χάνονται εντελώς για να μην υπάρχουν εντάσεις». Ξέρουν αυτοί. Κατεβάζουν τα όπλα, χτίζουν άμυνες κι ήσυχα κι αθόρυβα απομακρύνονται είτε επειδή αυτό που έζησαν ήταν πολύ όμορφο για να το καταστρέψουν τελευταία στιγμή, είτε επειδή οι ίδιοι έφταιξαν και δεν έχουν μούτρα να αντικρίσουν το μέχρι προ ολίγου έτερον ήμισυ είτε επειδή πολύ απλά είναι απ’ τη φύση τους άνθρωποι ήσυχοι και δεν αντέχουν τις μελοδραματικές καταστάσεις που θέλουν αρκετά συχνά να συνοδεύουν έναν χωρισμό.

Στην πέμπτη κατηγορία, αλλά στην κορυφή της πυραμίδας και με διαφορά που δε μας αφήνει να δούμε τις άλλες κατηγορίες με 1388 ψήφους και 59,22% ποσοστό, βρίσκονται αυτοί που «λένε αντίο σαν δυο καλοί φίλοι και κρατάνε τις καλές στιγμές». Εδώ η ανάλυση είναι λιγάκι περίπλοκη. Ίσως να είναι αυτοί που η σχέση τους είχε τόσο πολύ βαλτώσει που από κοινού αποφάσισαν πως άλλο αύριο δεν έχει. Αυτοί που κατάντησαν να βλέπουν ταινίες αντί να τις ζουν. Αυτοί που αντί να συνεχίσουν να γράφουν το σενάριο άρχισαν να σκηνοθετούν τις σκηνές που κάποτε είχαν γράψει. Το πάλεψαν, το έφτασαν στο τέλμα του μα ο χωρισμός τους ήταν αναπόφευκτος. Ίσως κάποτε να αγαπήθηκαν πολύ, να έδωσαν ό,τι είχαν και τώρα δεν απέμεινε κάτι περισσότερο να προσφέρουν. Τα έζησαν στο έπακρον κι έγλειψαν με το χέρι όλη τη μαρμελάδα απ’ το βάζο. Ίσως, βέβαια, να κατάφεραν να πουν αυτό το ήρεμο αντίο επειδή πίσω κι από τους δύο κρυβόταν ήδη μια καβάτζα οπότε είχαν και κάποιον να τους βοηθήσει να πνίξουν τον πόνο του χωρισμού. Ίσως να είναι αυτοί που ξέρουν πως μία αγάπη δεν τελειώνει με έναν χωρισμό. Εξακολουθούν να αγαπούν ο ένας τον άλλο, σέβονται αυτά που είχαν ζήσει, δεν απαξιώνουν τα δύσκολα και τα εύκολα που κάποτε πέρασαν μαζί, κρατάνε τις όμορφες, γεμάτες όμορφα συναισθήματα, αναμνήσεις και πλήρεις συνεχίζουν για την επόμενη διαδρομή.