Οι άνθρωποι χωρίζουν όταν μόνο η αγάπη δεν αρκεί

Χωρισμός∙ μια λέξη εύκολη που στην πράξη μοιάζει ανυπόφορη πολλές φορές. Ειδικά όταν έχεις επενδύσει συναισθήματα κι όνειρα, το να χωρίσεις με τον άνθρωπό σου μοιάζει μια μικρή καταστροφή. Υπάρχουν κι οι χωρισμοί συμβιβασμού, που απλά αποφασίσατε για τους δικούς σας λόγους πως θα ‘ναι καλύτερα έτσι, πριν φθαρεί και κουρελιαστεί περισσότερο ό,τι μαζί σας πήρε καιρό να φτιάξετε. Υπάρχουν κι οι χωρισμοί εκείνοι που χωρίζουν μόνο τα σώματα, καθώς οι ψυχές παραμένουν με κάποιον τρόπο ενωμένες. Σε κάθε περίπτωση η απώλεια βιώνεται διαφορετικά για τον καθένα.

Συμβαίνει λοιπόν και στα καλύτερα ζευγάρια, το να πάρουν, τελικά, πορείες διαφορετικές. Ζητήσαμε τη γνώμη σας στο εβδομαδιαίο μας poll, σχετικά  με τους συνηθέστερους λόγους που οι άνθρωποι χωρίζουν κι ήρθε η ώρα να αναλύσουμε τα αποτελέσματα.

Δεν αρκεί μόνο η αγάπη. Κι όταν το ζήσεις θα συνειδητοποιήσεις πως αυτή η αιτία χωρισμού είναι η πιο δύσκολα διαχειρίσιμη. Το ενδιαφέρον του το εκφράζει ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο. Αυτό σημαίνει πως μπορεί να λατρεύεις κάποιον και να πιστεύεις πως του το δείχνεις, η άλλη πλευρά, όμως, να μην το αντιλαμβάνεται. Προσπάθησες, το πάλεψες, μα δεν είχε αποτέλεσμα. Έτσι, όταν δίνεις τέλος σε κάτι που ήθελες πολύ να ‘χει συνέχεια, πονάς διπλά. Δε θεραπεύονται εύκολα οι πληγές ούτε οι θιγμένοι εγωισμοί Μα υπάρχουν και φορές που την πόρτα την κλείνουν δειλά κι οι δύο. Υπάρχουν παράγοντες που είναι πάνω απ’ αυτούς και δεν μπορούν να ελέγξουν. Μια σπουδαία επαγγελματική ευκαιρία του ενός, κάπου μακριά, με τον άλλον να μην μπορεί να τα παρατήσει όλα. Ή ίσως να βρίσκονται σε άλλη φάση, να αγαπιούνται, ναι, αλλά ο ένας να θέλει οικογένεια κι ο άλλος όχι. Τότε γράφουν μαζί το τέλος, μα υποσυνείδητα στοιχειώνουν ο ένας τον άλλον σε κάθε επόμενο βήμα. Τα «γιατί» και τα «αν» δε σταματάνε να ζητάνε απαντήσεις. Έτσι αφήνουν μια χαραμάδα στην πόρτα, ένα σενάριο για ένα κοινό μέλλον, ίσως, κάποτε. Εκεί που οι συνθήκες θα είναι πιο ευνοϊκές κι οι άνθρωποι δε θα λογαριάζουν τίποτα παρά μόνο τα συναισθήματά τους. Σε αυτούς, λοιπόν, που ζύγισαν τις εκδοχές και κατέληξαν να χωρίσουν ενώ αγαπιόντουσαν, μα η αγάπη δεν ήταν αρκετός λόγος για να τους κρατήσει ευτυχισμένους και μαζί ανήκει το 36,2% και το μεγαλύτερο ποσοστό της ψηφοφορίας μας.

Στη δεύτερη θέση, με 27,73% βρίσκουμε εσάς που υποστηρίζετε πως δύο άνθρωποι χωρίζουν όταν αποκτήσουν το θάρρος. Η μοναξιά θέλει πειθαρχία, αυτογνωσία και πυγμή. Κάποιοι γεννήθηκαν έχοντας πάντα την ανάγκη να κρατούν ένα χέρι στα δύσκολα. Να χρειάζονται μια αγκαλιά για να μπορούν να νιώσουν ασφαλείς. Είναι πιο βολικό να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο της συντροφικότητας από φόβο, αλλά είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι η μοναξιά είναι η καλύτερη επιλογή για μας κάποιες φορές. Για ποιον; Προφανώς και για τους δυο. Γιατί όταν ο ένας αισθανθεί την ανάγκη να απομακρυνθεί, είναι γιατί δεν έχει πια να δώσει κάτι άλλο. Κατά συνέπεια κι οι δύο φθείρονται. Είναι, λοιπόν, αναμφισβήτητα καλύτερος δρόμος η φυγή, ακόμα κι αν δεν είναι κοινή επιλογή.

Και ποιος εγγυάται πως η αγάπη είναι σταθερός κάτοικος κι όχι περαστικός νοικάρης; Αυτό υποστηρίζει το 22,71 %. Και θα μου πεις πως γίνεται ό,τι πιο ωραίο ένιωσες κάποτε για κάποιον να γίνει σε μια στιγμή καπνός και τη θέση του να πάρει το ξενέρωμα κι η αδιαφορία; Κι όμως, υπάρχουν φορές που οι πράξεις του άλλου καταφέρνουν να γκρεμίσουν ό,τι για εκείνον έπλασες ως ιδανικό. Δεν το ελέγχεις ως που η απομυθοποίηση έρχεται να σε εκπλήξει, δυσάρεστα, αργά η γρήγορα. Και πιάνεις τον εαυτό σου να μη βρίσκει πλέον λόγους να μείνει. Εγκαταλείπει το πεδίο μάχης όσο ακόμα το κουράγιο του τού επιτρέπει να δώσει μια και να ανατρέψει τα πράγματα.

Και να που φτάσαμε να κάνουμε χώρο για το τρίτο πρόσωπο της παρέας, αλλά και συνάμα χειρότερο σενάριο για τους 13,55% από εσάς. Κάπου εκεί έξω, λένε κάποιοι, υπάρχει το άλλο μας μισό. Αυτό δε σημαίνει ότι όταν βρισκόμαστε σε μια σχέση, στο πρόσωπο του συντρόφου μας συγκεντρώνονται όλα εκείνα όσα πιστεύαμε ότι θα μας έδιναν την ικανοποίηση που αποζητάμε. Είναι, λοιπόν, μια κατηγορία ανθρώπων που όλα όσα τους λείπουν, θα ψάξουν να τα βρουν σε κάποιον άλλο. Είτε αυτό θα γίνει εσκεμμένα είτε θα προκύψει τυχαία, μα εκείνοι θα αφήσουν την πόρτα ορθάνοιχτη να μπει. Σε κάθε περίπτωση το «δεσμευμένος» δεν τους εμποδίζει να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά τους και να την χρησιμοποιήσουν σαν κίνητρο ώστε να εγκαταλείψουν μια σχέση πατώντας στα θεμέλια μιας νέας.

Πάντοτε υπάρχουν λόγοι για τους οποίους αποφασίζουμε να αφήσουμε να μπουν αλλά και να βγουν απ’ τη ζωή μας άνθρωποι που νιώσαμε γι’ αυτούς, για άλλους πιο πολλά και για κάποιους λιγότερα. Οι ίδιοι είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Έχοντας ή μη το θάρρος να αποφασίσουμε εμείς για έναν επερχόμενο χωρισμό, θα πρέπει να κρατάμε πάντα τα πράγματα εκείνα για τα οποία παλέψαμε, αλλά η προσπάθεια αυτή δεν έδωσε καρπούς. Να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να θυμόμαστε ένα πράγμα: Πως μπορεί οι λόγοι να είναι διαφορετικοί, αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο. Γιατί οι άνθρωποι χωρίζουν όταν αγαπιούνται πολύ, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τους κρατήσει μαζί, αλλά ακόμη κι αν ήταν μπορεί στο πέρας του χρόνου τα συναισθήματα αυτά να αποδυναμώθηκαν λόγω συνθηκών. Τότε μπορεί να ένιωσαν ευάλωτοι και να τα βρήκαν απόλυτα με τον εαυτό τους ώστε να βιώσουν τη μοναξιά μέχρι να έρθει στη ζωή τους η ασφάλεια που, τελικά, αλλού αποζητούσαν.