Γνωριστήκατε, κοιταχτήκατε, μιλήσατε, σου ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι και μετά γύρισες σπίτι με το αίτημα στο facebook να κοκκινίζει τις ειδοποιήσεις σου. Κι επισήμως φίλοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σηματοδοτήθηκε η έναρξη μιας περιόδου που το προφίλ του/της έγινε το δεύτερο σπίτι σου και δε σταματάς να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου χαζεύοντας φωτογραφίες με τη φράση «Μα εδώ δε βγήκε τέλειος/α;» στην άκρη της γλώσσας σου.
Είτε βγήκε σαν μοντέλο είτε θυμίζει περισσότερο τον θείο σου απ’ το χωριό, το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε φορά που εκείνο το πράσινο χρωματάκι σε ειδοποιεί πως είναι online -άρα κι έχει τρομερή προθυμία για κουβεντούλα- το μέσα σου κάνει δέκα σβούρες και το ερώτημα αν πρέπει να στείλεις εσύ είναι το μόνο που σκέφτεσαι. Φυσικά και δε θα στείλεις εσύ, φυσικά και δε θα ξεκινήσεις εσύ την κουβέντα. Κι έρχεται εκείνη η άγια ώρα που αξιώθηκε επιτέλους να κάνει ο απέναντι την κίνηση και με το που ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος διακτινίστηκες με την ελπίδα να δεις το ένα και μοναδικό όνομα στην οθόνη του κινητού σου.
Τι κάνεις, λοιπόν τώρα που η επιθυμία σου πήρε σάρκα κι οστά; Σε αυτό το poll της περασμένης εβδομάδας απαντήσατε με μεγάλη προθυμία και μοιραστήκατε τις εμπειρίες και τις γνώμες σας. Σου έστειλε και κάπως πρέπει να αντιδράσεις.
«Χοροπηδάω απ’ τη χαρά μου για λίγη ώρα και μετά απαντάω» ήταν η απάντηση που με ποσοστό 66% άγγιξε την πρωτιά. Με το που επιβεβαιώνεις πως όντως έστειλε, με μια δεύτερη και τρίτη ματιά -μην κάνουμε και λάθος και πάει τζάμπα η χαρά μας- ανεβαίνεις και χοροπηδάς επάνω σε ό,τι βρίσκεις εύκαιρο. Στο κρεβάτι, στους καναπέδες, στο πάτωμα, τρέχεις ανέμελος στους δρόμους, φιλάς τους περαστικούς κι υπόσχεσαι να ανάψεις λαμπάδα ίσα με το μπόι σου για το καλό που σου έτυχε. Με το χαμόγελο να έχει μείνει μόνιμα στο πρόσωπο και το αίσθημα της νίκης λες και πήρε η εθνική το πρωτάθλημα και το «we are the champions my friend» να είναι το μοναδικό τραγούδι που σου ‘ρχεται στο μυαλό, αποφασίζεις να χαλαρώσεις και να απαντήσεις με θάρρος στο «γεια» που έστειλε.
Σκέψη στη σκέψη, φιλοσοφία στη φιλοσοφία πρέπει να βρεις κάτι πιασάρικο να δώσεις ως απάντηση προκειμένου να ξεκινήσει μια άξια λόγου συζήτηση που να μην περιοριστεί αποκλειστικά στα τυπικά. Βάζεις όλο σου το ταλέντο, με έκδηλο τον ενθουσιασμό σου και πασχίζεις να κινήσεις το ενδιαφέρον, να πείτε τέλος πάντων δυο κουβέντες παραπάνω απ’ όσο λες με όλο τον υπόλοιπο κόσμο της διαδικτυακής σου κοινότητας. Μετράς τις κουβέντες σου, κοιτάς με ύφος νικητή την οθόνη του κινητού και πληκτρολογείς την απάντησή σου σε φάση «Ποιος είμαι τέλος πάντων;» Εύγε κι εις ανώτερα.
«Ναι το έχω πάθει κι εγώ αλλά μετά ξύπνησα» με ποσοστό 17%. Τι κι αν προσευχήθηκες, τι κι αν έκανες τα χίλια δυο τάματα, τι κι αν έπεσες γονυπετής να ελπίζεις για ένα αύριο που θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα δεις την ειδοποίηση για το εισερχόμενο μήνυμα, τίποτα από αυτά δε βοήθησε. Τζάμπα τα παρακάλια, στράφι η ανυπομονησία. Όχι απλώς δεν έστειλε, αλλά φαίνεται να αγνοεί παντελώς την ύπαρξή σου επάνω στον πλανήτη. Η μοναδική πιθανότητα να επικοινωνήσετε είναι στον ύπνο σου κι αυτή με τα χίλια ζόρια μπας και πετύχεις την κατάλληλη στιγμή που το υποσυνείδητό σου θα υποκύψει στις παρακλήσεις σου. Ποιο facebook και ποια άμεση επαφή; Μάλλον το ρητό «η τεχνολογία μας φέρνει κοντά» ειπώθηκε από κάποιον που δεν είχε ιδέα τι πάει να πει καψούρα.
«Ρωτάω όλους τους φίλους μου πρώτα και στέλνω την πιο έξυπνη απάντηση» στην τρίτη θέση με 13%. Εδώ έρχεται η δύσκολη η ώρα που κάτι πρέπει να απαντήσεις, αλλά το μυαλό σου έχει ξεμείνει από ιδέες κι ο φόβος μη και βαρεθεί στα πρώτα δύο λεπτά καραδοκεί. Εδώ, λοιπόν θα φανεί ο φίλος ο καλός, ο σωστός, ο άξιος. Τον ρόλο παίρνει η βοήθεια του κοινού και πλάι στη συνομιλία του ενδιαφερόμενου προσώπου έχεις ανοίξει άλλες πέντε και ζητάς γνώμες, ιδέες, αφού περιγράψεις εν συντομία την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι. Δέχεσαι τα συγχαρητήρια για την ευτυχή εξέλιξη του ρομάντζου που μέχρι στιγμής ζούσες μόνος σου και συλλέγεις τις καλύτερες πιθανές απαντήσεις. Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις, αξιολογείς με αυστηρά κριτήρια και καταλήγεις στην καλύτερη των απαντήσεων με την ελπίδα να πιάσει τόπο ο κόπος των φίλων. Κι αν δεν πιάσει, ξέρεις τουλάχιστον ποιον θα κατηγορήσεις.
«Δεν απαντάω για να μη νομίζει πως τον/τη θέλω όσο τον/τη θέλω» με ποσοστό 3%. Καλή η χαρά, καλά και τα πανηγύρια, αλλά όχι και να δώσουμε την εντύπωση πως περιμέναμε διακαώς πάνω απ’ την οθόνη μπας και στείλει. Έχουμε και μια αξιοπρέπεια, έχουμε κι έναν εγωισμό. Παρά την έντονη επιθυμία σου να ανοίξεις το μήνυμα και να αρχίσεις να πληκτρολογείς, κατόπιν σοβαρής περισυλλογής αποφάσισες πως θα κρατήσεις τη χαρά για την αρχοντιά σου και θα τον/της αφήσεις να αναρωτιέται. Το μήνυμα θα μείνει αναπάντητο, έτσι κι αλλιώς μπορεί να είχαμε και δουλειές, δεν είμαστε ολημερίς κι οληνυκτίς διαθέσιμοι να απαντάμε σε μηνύματα. Με το κεφάλι σου ψηλά και την ικανοποίηση που επιτέλους αξιώθηκε να επικοινωνήσει, αφήνεις την κουβεντούλα για κάποια άλλη φορά και το πρόσωπο του «ζόρικου» ήρθε για να μείνει.
Συντάκτης: Αλίκη Αμπατζή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
