Το «υπάρχουν και χειρότερα» είναι συνειδητοποίηση κι ευγνωμοσύνη

Το pillowfights.gr τροφοδοτείται καθημερινά απ’ την αλληλεπίδραση μεταξύ συντακτών κι αναγνωστικού κοινού. Η στήλη “I love polls” είναι ειδικά αφιερωμένη σε όλους εσάς, που μας κάνετε την τιμή να ψηφίζετε και μας αποκαλύπτετε τη δική σας οπτική γωνία, πάνω σε διάφορα θέματα.

Σας ρωτήσαμε, λοιπόν, αν η λογική του «υπάρχουν και χειρότερα» είναι παρηγοριά, μιζέρια, επανάπαυση ή συνειδητοποίηση κι ευγνωμοσύνη. Εσείς, με τη σειρά σας, μας απαντήσατε κι ήρθε η ώρα να αναλύσουμε όλες τις επιλογές του αγαπημένου μας poll.

Καταρχήν, τη φράση «υπάρχουν και χειρότερα» τη χρησιμοποιούμε στην περίπτωση που αντιμετωπίζουμε μια δυσκολία, αλλά δεν το βάζουμε κάτω, σκεπτόμενοι ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας, που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες ή περισσότερες δυσκολίες κι άρα, θα ήταν φρόνιμο να μην πελαγώσουμε με τα δικά μας, τα πιο μικρά. Η φράση εμπεριέχει μέσα της αυτογνωσία, σεβασμό προς τους γύρω μας, σύγκριση.

Η απάντηση ότι η λογική του «υπάρχουν και χειρότερα» είναι συνειδητοποίηση κι ευγνωμοσύνη, κατέχει την πρώτη θέση, με ποσοστό 36%. Αυτό δείχνει ότι έχουμε συνείδηση του εαυτού μας και του κόσμου που μας περιβάλλει. Σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε μία κατάσταση σε βάθος. Επίσης, το να νιώθουμε ευγνωμοσύνη σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε το μέγεθος του προβλήματός μας, του δίνουμε τις ανάλογες διαστάσεις κι ανακουφιζόμαστε συγκριτικά με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Δεν είναι εγωιστικό το ξαλάφρωμα που νιώθουμε, ίσα- ίσα. Αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, τον σεβόμαστε κι επιθυμούμε να είναι καλά. Παραμερίζουμε το «εγώ» μας, εμείς πάνω-κάτω θα τη βρούμε την άκρη. Ο διπλανός μας, όμως; Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο παγκοσμίως, θα ήταν κρίμα να δυστυχήσουμε, επειδή δεν καταφέραμε να αγοράσουμε τα καινούρια αθλητικά που βάλαμε στο μάτι, την ώρα που τα κύματα ξεβράζουν νεκρά παιδιά. Αυτή είναι κι η απάντηση για το αν συγκρίνονται οι δυστυχίες. Ασφαλώς και συγκρίνονται, είναι ολοφάνερο! Βεβαίως, υπάρχουν και πιο δύσκολες συγκρίσεις, που όμως αν εμβαθύνουμε, βρίσκουμε πάλι ποιο είναι το χειρότερο.

Ας περάσουμε και στην παρηγοριά, που με ποσοστό 31% κατέχει τη δεύτερη θέση του poll μας. Παρηγοριά σημαίνει ανακούφιση, καταπράυνση, μείωση του πόνου ή κι απαλλαγή από αυτόν. Επί της ουσίας, αυτή η απάντηση είναι μια προέκταση της πρώτης. Ο πόνος μας απαλύνεται, μετριάζεται, όταν γνωρίζουμε ότι υπάρχει παραδίπλα ένας μεγαλύτερος πόνος. Είναι σαν να λέμε στον εαυτό μας «σώπασε καλέ μου, θα περάσει κι αυτό. Κοίτα τι έπαθε ο τάδε». Δεν κρύβουν οίκτο τα λόγια μας, επουδενί. Ταπεινότητα κρύβουν και σεβασμό.

Την τρίτη θέση στο poll μας, κατέχει η επανάπαυση με ποσοστό 17,5 % κι ακολουθεί η μιζέρια με ποσοστό 17%.  Η επανάπαυση προσφέρει μια στασιμότητα. Δεν αφήνει μία κατάσταση ούτε να χειροτερέψει ούτε να καλυτερεύσει. Υποκρύπτει μέσα της και μια δόση αρνητικότητας. Πολλές φορές, όταν βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση, προτιμούμε να παγώσουμε για λίγο το χρόνο, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς γίνεται, μέχρι να το αποδεχτούμε, να το χωνέψουμε. Η επανάπαυση, θα λέγαμε ότι προηγείται της παρηγοριάς και της συνειδητοποίησης, είναι το πρώιμο στάδιο μιας ώριμης σκέψης. Μένουμε πίσω αμέτοχοι, σαν παρατηρητές της ίδιας μας της ζωής. Αφουγκραζόμαστε την κατάσταση. Δεν παίρνουμε θέση, τ’ αφήνουμε γι’ αύριο. Είναι σαν να καθόμαστε στον καναπέ μας και να βλέπουμε στην τηλεόραση μια ταινία. Δε μπορούμε να επέμβουμε. Η επανάπαυση είναι χρήσιμη και λυτρωτική στην αρχή, μας δίνει το χρόνο που χρειαζόμαστε, για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και σε δεύτερη φάση, να δούμε πώς θα το διαχειριστούμε. Ας πούμε ότι έχουμε να κάνουμε ανάβαση στα 2.600 μέτρα και κάναμε μια στάση στα 1.900 μ., για ένα σνακ, λίγο νερό κι ανάσες. Αυξάνουμε την ενέργειά μας και συνεχίζουμε για την κορυφή.

Η μιζέρια απ’ την άλλη, είναι μια λέξη που μας προδιαθέτει αρνητικά. Τονίζει την κακή κατάσταση που μπορεί να βρίσκεται κάποιος σε κάποιον τομέα της ζωής του. Όταν μας λένε «υπάρχουν και χειρότερα», νιώθουμε ότι κατά βάθος μας λυπούνται ή υποτιμούν το πρόβλημά μας. Μα, η λύπη, ο πόνος, η θλίψη, είναι συναισθήματα άκρως προσωπικά. Μπορεί με βάση αντικειμενικότητας –που προκύπτει συγκριτικά πάντα– ένα πρόβλημα να δείχνει μικρό, όμως, σημαντικό ρόλο παίζει και το τι αντέχει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο ζυγαριές: του κόσμου και του εαυτού μας. Η πρώτη έχει ως μονάδα βάρους τα σοβαρότερα προβλήματα ανά τον κόσμο. Η δεύτερη, ζυγίζει τον πόνο που νιώθουμε με τον πόνο που μπορούμε να αντέξουμε. Άρα, αν κάποιοι από εμάς πονάμε επειδή βιώσαμε ένα χωρισμό είναι δικαίωμά μας να πονέσουμε, να κλάψουμε και να διαλυθούμε. Γιατί, μπορεί η δική μας καρδιά να πιάνει άλλες συχνότητες ευαισθησίας. Μπορεί κάποιος να λυγίζει επειδή έχασε το σκύλο του κι άλλος ν’ αντέχει τρεις καρκίνους μαζί.

Κλείνοντας, πάντα θα υπάρχουν χειρότερα και καλύτερα στη ζωή του καθενός. Σημασία έχει να βρίσκουμε γρήγορα ή αργά το κουράγιο να σταθούμε στα πόδια μας. Άλλωστε, τον θάνατο δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς. Σκοπός είναι να κερδίσεις τη ζωή…