Μείνε λίγο στη γραμμή

Ναι; Γεια σου… Εγώ είμαι! Πώς είσαι; Χαίρομαι.

Κι εγώ πολύ καλά! Έτσι πήρα, χωρίς λόγο. Ήθελα να δω πώς είσαι. A δεν έχεις πολύ χρόνο; Δεν πειράζει κι εγώ για λίγο πήρα να δω πώς τα πας. Λοιπόν… Πώς τα πας;

Αλήθεια; Πολύ χαίρομαι. Άρα όλα καλά, σωστά; Ναι, παιδί μου, μην αγχώνεσαι, δεν έγινε κάτι. Με ξέρεις εμένα τώρα, μη με παρεξηγείς. Ξέρεις πώς είμαι, αγχώνομαι για όλους κι όλα. Τι είπες, δε σε άκουσα; Ναι, ναι. Εγώ δε θα αλλάξω ποτέ, απ΄ό,τι φαίνεται, πρέπει να το πάρουμε απόφαση χαχαχα. Ναι; Κι εγώ όλα καλά… Ναι, με τη δουλειά, όλα είναι εντάξει! Τα παιδιά; Κι αυτά καλά είναι απ΄ό,τι ξέρω. Όχι, μιλάμε, απλά δε βγαίνουμε τον τελευταίο καιρό, όπως παλιά. Εντάξει, έχει πλακώσει πολλή δουλειά και δεν έχω όσο χρόνο θα ήθελα… Ναι, πρέπει. Όχι, δε φταίει τίποτα άλλο, απλά δεν έχω χρόνο! Ναι, μην αγχώνεσαι.

Πρέπει να κλείσεις; Ναι, όχι, δεν πειράζει. Φυσικά. Θα μιλήσουμε πάλι. Φιλιά!

Βασικά, περίμενε, θέλω να σου μιλ-

-Τουτ τουτ τουτ-

Γεια, εγώ είμαι πάλι. Όχι, δεν έγινε κάτι, απλά ήθελα να σου πω κάτι και κατά κάποιον τρόπο σκέφτηκα ότι ή θα στο πω τώρα ή ποτέ. Ναι, δε με νοιάζει αν είναι καλή στιγμή, θέλω να με ακούσεις για λίγο. Μπορείς να μείνεις στη γραμμή για λιγάκι; Ένα λεπτάκι. Σε ευχαριστώ.

Σε πήρα τηλέφωνο για να σε ακούσω κι όχι για να μάθω τα νέα σου. Είχα ανάγκη να ακούσει τη φωνή σου. Δεν ξέρω γιατί, απλά ένιωσα πως ήθελα να τη θυμηθώ. Μην κλείσεις. Μου λείπεις. Κάθε μέρα που περνάει και λίγο περισσότερο. Λίγο περισσότερο. Λίγο περισσότερο…

Μιλάμε στο τηλέφωνο και πάντα μου ορκίζεσαι πως θα τα πούμε σύντομα μα περνάνε οι μέρες και δε μιλάμε κι εμένα μου λείπεις και φοβάμαι πως θα σε ξεχάσω και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και δε σκέφτομαι πως σε κρατάω αγκαλιά. Δεν είσαι η πρώτη μου καλημέρα και δεν είμαι το ξεκίνημα της δικής σου μέρας.

Μείνει λίγο να χαρείς. Δεν προσπαθώ να το κάνω πιο δύσκολο απ’ ό,τι είναι, κυρίως γιατί δε γίνεται να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, όσο κι αν προσπαθήσω.

Αυτό που κάνω και το ξέρω, ίσως να μην είναι το σωστό, αλλά δε με νοιάζει. Λέω πράγματα που ξέρω πως κι εσύ τα σκέφτεσαι κι ας μη τα λες, λέω πράγματα που κι εσύ νιώθεις κι ας μην τα εκφράζεις. Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα. Αποφασίζω, λοιπόν, να είμαι εγώ. Θέλω να έρθω εκεί και να σου υπενθυμίσω πως εγώ ανήκω σε σένα κι εσύ σε μένα. Υπήρξαν μέρες που το ξεχάσαμε και δεν έπρεπε. Συγγνώμη… Εγώ ακόμα σε σκέφτομαι και ακόμα φοβάμαι να πω εκείνη το ρήμα που τόσο πολύ φοβόσουν ότι αν νιώσουμε, καταστραφήκαμε. Αλλά θέλω να φοβάμαι μαζί σου και θέλω να ξεπερνάω τις κακές σκέψεις μου μαζί σου.

Και τώρα θα σε αφήσω να πας να συνεχίσεις αυτό που είχες να πας να κάνεις. Θα τα πούμε…

Μπορεί να σε πάρω αύριο και να στα πω. Ή μπορεί και πάλι να δειλιάσω. Άρα μπορεί κι όχι. Μπορεί να μη στα πω ούτε αύριο.