Δεν υπάρχει ιδανική διαφορά ηλικίας

Λοιπόν, ο Frank Sinatra μίλησε κι είπε πως η ιδανική διαφορά ηλικίας σε μια σχέση είναι τα μισά χρόνια του άντρα συν επτά. Οκ, ωραία! Γιατί, όμως, πρέπει ντε και καλά να υπάρχει κάποια διαφορά ηλικίας;

Ίσως κάποιος να πει ότι αν έχουν διαφορά ηλικίας οι δυο σύντροφοι μεταξύ τους είναι ευκολότερο να ταιριάξουν, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Οι διαφορές τους, όχι απλά δεν είναι διαφορές, αλλά βοηθάνε και καλυτερεύουν τη σχέση τους. Οι εμπειρίες του ενός συνοδευμένες με τις απειρίες του άλλου κάνουν τη ζωή τους –και τη συμβίωση τους– πιο ενδιαφέρουσα.

Μπορεί ακόμη να ισχύει ότι στη συγκεκριμένη φάση που βρίσκονται οι δυο αυτοί άνθρωποι δε θα μπορούσαν να είναι μαζί αν ήταν στην ίδια ηλικία. Έπρεπε πρώτα να περάσουν ό,τι πέρασε ο καθένας τους ξεχωριστά και τώρα, τη συγκεκριμένη ώρα, το συγκεκριμένο λεπτό, είναι έτοιμοι ο ένας για τον άλλο. Άρα η διαφορά ηλικίας που έχουν κατά κάποιο τρόπο τους βοήθησε για να βρουν ο ένας τον άλλο. Όλα αυτά δεκτά! Αλλά ξαναρωτάω, γιατί πρέπει δηλαδή με το ζόρι να υπάρχει διαφορά ηλικίας σε ένα ζευγάρι;

Το έχω ξαναπεί και το έχω ξαναδηλώσει, δε με νοιάζει και δε με αφορά τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του. Και δεν είναι ότι δε με αφορά επειδή αδιαφορώ ή επειδή δυσκολεύομαι να έχω κοινωνικές απόψεις. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Κάποιες φορές οι κοινωνικές μου απόψεις με πνίγουν. Δε με αφορά επειδή πιστεύω ότι ειδικά σε θέματα σχέσεων ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει, να κρίνει, να δοκιμάσει, να πειραματιστεί, να φάει τα μούτρα του, να μάθει, να ξεχάσει κι όλα πάλι απ’ την αρχή.

Δεν είμαι η δικηγόρος των σχέσεων του καθενός ούτε η υπεύθυνη να κρίνω και να κατακρίνω τις επιλογές των ανθρώπων. Γι’ αυτό κι είμαι κάθετη στην άποψή μου ότι μπορεί ο Frank να είχε απόλυτο δίκαιο ή απόλυτο άδικο ή τίποτα απ’ τα δυο. Η απάντηση στο ότι η ιδανική διαφορά ηλικίας σε μια σχέση είναι τα μισά χρόνια του άντρα συν επτά είναι η εξής: «Εξαρτάται!»

Μάλιστα, εξαρτάται! Εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απ’ τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες δυο άνθρωποι με τεράστια διαφορά ηλικίας –που και πάλι το «τεράστια» είναι σχετικό– να τα βρίσκουν τέλεια, να υπάρχει μεταξύ τους άψογη επικοινωνία, να είναι φίλοι και γκόμενοι ταυτόχρονα. Μπορεί ακόμη δυο άνθρωποι στα ίδια ακριβώς χρόνια να τρώγονται σαν το σκύλο με τη γάτα, να διαφωνούν ακόμη και στο τι φαγητό θα φάνε κάθε μέρα, να μην τα βρίσκουν, ρε παιδί μου. Μπορεί, όμως, τίποτα απ’ τα δύο.

Ίσως, δυο άνθρωποι με δυο-τρία χρονάκια διαφορά σε ηλικία να ζουν μια σχέση ανούσια, χιλιοφορεμένη, μια σχέση πεζή και μετρημένη. Δε βρίσκω, λοιπόν, λόγο να προτιμήσω τις μεγάλες διαφορές ηλικίας απ’ τις μικρότερες ούτε λόγο να προτιμήσω κάποιον στα χρόνια μου ακριβώς. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι είναι καλύτερο.

Μπορώ, όμως, με περίσσια ευκολία να πω αυτό. Αν είναι να ταιριάξεις με κάποιο άλλο πρόσωπο σ’ αυτή τη Γη, δε θα είναι ούτε επειδή σου πετάει δέκα χρονάκια ούτε επειδή του πετάς οκτώ. Θα είναι γιατί τα μυαλά σας ανταλλάζουν μηνύματα, επειδή οι ματιές σας καίνε, επειδή ποτέ ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να χορτάσετε ο ένας τον άλλο, επειδή όλα όσα περάστε στη ζωή σας έφεραν μαγικά μαζί, επειδή οι δυο σας είστε ομάδα, επειδή αγαπιέστε και τόσα ακόμα «επειδή».

Η λίστα είναι ατέλειωτη και θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Το θέμα είναι ότι δεν έχει σημασία τι λέει ο Frank, σημασία έχει να βλέπεις στα μάτια του ανθρώπου σου να καθρεφτίζεται η ζωή σου. Μόνο αυτό -κι ας έγινα λίγο μελό για να στο εξηγήσω!