Κανένας, ποτέ και καμία δεν κατάλαβε αν οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι όντως φίλοι ή αν αποτελούν στην πραγματικότητα κάτι παραπάνω. Κάθε φορά που τους έθεταν το συγκεκριμένο ερώτημα, αμοιβαία απάνταγαν πως περνάνε πολλές κι ευχάριστες ώρες μαζί, δίχως όμως να προσδιορίζουν τον τρόπο που επιλέγουν να περνούν εκείνες τις κοινές στιγμές τους. Δε διευκρίνιζαν συνειδητά αν είναι μαζί ή όχι κι έτσι άφηναν τους υπόλοιπους να κάνουν υποθέσεις. Τι σημασία έχει άλλωστε η γνώμη ενός ακόμα που δεν μπορεί να καταλάβει;

Δεν ήθελαν να δίνουν το δικαίωμα σε τρίτους να εμπλακούν στην ιστορία τους κι αποφάσισαν να συμπεριφέρονται όπως συνήθιζαν. Να βγαίνουν μαζί έξω, να κάνουν μία ακόμα βόλτα και να ξενυχτούν μία στο τόσο στο γνωστό σημείο, γιατί ένιωθαν πως έχουν αϋπνίες. Τις ιδιωτικές τους στιγμές τις κρατούσαν για εκείνους με αποτέλεσμα η μεγαλύτερη αφορμή για να πιστεύουν οι υπόλοιποι όσα δεν μπορούσαν να αποδείξουν να είναι απλά οι πολύ συχνές κοινές τους εμφανίσεις.

Μπέρδευαν επίτηδες τους γύρω τους ενώ οι ίδιοι γνώριζαν εξαρχής πως δε γίνεται να μην καταλήξουν μαζί. Δένονταν καθημερινά όλο και περισσότερο και εξιτάρονταν απ’ το γεγονός πως  έχουν κάτι δικό τους που κανένας και με κανέναν γνωστό τρόπο δεν μπορεί να ανακαλύψει. Οι ζήλιες, τα πειράγματα κι η γκρίνια συνέχιζαν να εμφανίζονται ακόμα και μπροστά σε κοινά τους πρόσωπα, αλλά το επιχείρημα «πάντα έτσι δεν κάναμε;», ακούγονταν ιδιαίτερα πειστικό και διόλου παρεξηγήσιμο.

Βασικότερα πλεονεκτήματα αυτού του τύπου της σχέσης αποτελεί η απεριόριστη οικειότητα, η ευκολία να πειράξεις τον άλλον οπουδήποτε, αφού κανένας δεν μπορεί να αποδείξει πως δεν είναι κάτι φιλικό. Η ζήλια που δεν ξεφεύγει γιατί δεν «είμαστε μόνοι μας», τα συχνά βλέμματα εκατέρωθεν που κρύβουν πολλά και το ενδιαφέρον που δε γίνεται να μετριαστεί αφού «έχουμε ό,τι δεν έχουν».

Ακόμα και σε περιπτώσεις που εγκυμονούν καβγά, το γεγονός πως πρέπει να κάνουν υπομονή για να βρεθούν μόνοι τους και να ακουστούν τα πολλά, θετικό θεωρείται, αφού μέχρι το τετ α τετ να επιτευχθεί ο εκνευρισμός μπορεί να μειωθεί κι η συζήτηση που θα ακολουθήσει να έχει πιθανότητες να μοιάζει όντως με ήρεμη συζήτηση.

Δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Διαφέρει σημαντικά απ’ τους γνωστούς τρόπους που υιοθετούν τα ζευγάρια για να μην καρφώνονται ή να μη δίνουν δικαιώματα σε δημόσιο χώρο. Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε σε ένα ιδιότυπο είδος σχέσης, που προέκυψε μέσω μίας κοινής παρέας κι εν τέλει δεν αλλοιώθηκε ποτέ. Η παρέα εξακολουθεί να υφίσταται, η συμπεριφορά και των δύο μέσα σε αυτή δεν έχει διαφοροποιηθεί σε καμία περίπτωση και το «μεταξύ τους» διατηρείται ατσαλάκωτο, καθώς κανένας δεν μπορεί να εκφράσει την άποψή του για κάτι που δε γνωρίζει.

Αυτομάτως και χωρίς καμία δυσκολία, το ζευγάρι δεν ασχολείται συνειδητά με οτιδήποτε ειπωθεί απ’ τους γύρω του. Στη χειρότερη, θα πουν ότι αυτοί οι δύο είναι μαζί. Δίχως όμως πραγματικές αποδείξεις, η υπόθεση παραμένει υπόθεση. Το έργο συνεχίζει να παίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον κι οι πρωταγωνιστές δείχνουν να το απολαμβάνουν επαρκώς.

Καταληκτικά, σημαντικό θεωρείται να τονιστεί πως το συγκεκριμένο είδος σχέσης –κατά το οποίο οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν αν είστε μαζί ή όχι– χαρακτηρίζεται από ηρεμία, σιγουριά, ενδιαφέρον αλλά και ρίσκο.  Μία λάθος κίνηση είναι ικανή να οδηγήσει σε game over.

Κάποιοι θεωρούν πως φιλία και σχέση πρέπει να διαχωρίζονται και να μη συγχέονται γιατί το αποτέλεσμα στο φινάλε δε θα είναι θετικό.  Σε κάθε περίπτωση, η πρωτοπορία είναι πρωτοπορία κι έχει ως αντίκτυπο να διατηρεί σταθερό το ενδιαφέρον όλων. Δε βαριέται κανένας και στο διάλειμμα της παράστασης, δεν πηγαίνουν καν στο κυλικείο.

Δε βαρέθηκες τα συνηθισμένα; Άκου τον φίλο σου…

 

Συντάκτης: Δημήτρης Μανάκος
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη