Στον έρωτα τα δίνεις όλα

«Για μένα ο έρωτας είναι να τα δίνεις όλα ακόμα κι αν πρόκειται να χάσεις τα πάντα. Οι ενδιάμεσες καταστάσεις δε με ενδιαφέρουν». Μέσα σε λίγες μόνο λέξεις μπορείς να ανακαλύψεις την αλήθεια που μπορεί να σε κάνει να αναθεωρήσεις πολλά σε σχέση με το ατίθασο παιδί της αγάπης. Τον έρωτα.

Είναι ευχάριστο που αρκετοί άνθρωποι το πιστεύουν αυτό. Και μάλιστα που το σκέφτονται με το χρώμα που του αρμόζει. Το κόκκινο της φωτιάς και των έντονων συναισθημάτων. Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι άλλοι που κρίνουν ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Εκείνο που έχει σημασία όμως είναι ότι υπάρχει σαν σκέψη στο μυαλό όλων μας. Κρατάμε το γεγονός ότι ο έρωτας δε φθείρεται στο πέρασμα του χρόνου. Είναι μια επανάσταση, ένας εθισμός που δύσκολα αποφεύγεις κι ακόμα δυσκολότερα καταφέρνεις να ξεφύγεις απ’ την ορμή της δύναμής του.

Φυσικά και δε μιλάμε για τα γνωστά υποκατάστατά του που εξαπλώνονται με ραγδαίους ρυθμούς στην εποχή μας. Δεν αναφερόμαστε δηλαδή σε ξεπέτες, σε πλαστικοποιημένες σχέσεις. Επιβάλλεται να σε αφήνει παγερά αδιάφορο  το «τίποτα» του γιατί ο έρωτας είναι η προσωποποίηση της υπερβολής.

Κάθε άνθρωπος φυσικά αυτή την υπερβολή την αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Αυτό είναι κατανοητό εν μέρει και σεβαστό αρκεί όμως να μην κάνεις προσπάθειες ώστε να τον φέρεις στα δικά σου μέτρα και σταθμά. Δεν αλλοιώνεται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έχει τους δικούς του απαράβατους νόμους και κανόνες για όλους. Χωρίς εξαιρέσεις.

Σου προσφέρει πόθο, αγάπη, τρέλα και πάθος μεταξύ άλλων. Κάποιες φορές σκέφτεσαι ότι αν τα αναμίξεις όλα αυτά, τι θα δημιουργήσεις. «Μήπως να άφηνα κάποιο από αυτά έξω; Κι αν δοκίμαζα να αγγίξω τα όρια της υπερβολής του και στο τέλος πονούσα τι θα γινόταν;», ρωτάς συνεχώς τον εαυτό σου.

Η απάντηση είναι ότι αν δε δοκιμάσεις δε θα μάθεις ποτέ.  Ζεις, επομένως θα βιώσεις τον παροδικό πόνο του. Θα πληγώσεις και θα πληγωθείς. Θα κάνεις λάθη. Μερικά από αυτά θα τα επαναλάβεις. Θα βιώσεις όμως και πολλές ευτυχισμένες στιγμές που θα τις θυμάσαι για πάντα.

Εσένα που δεν προτιμάς τα υποκατάστατά του, πολλοί θα σε θεωρήσουν απόλυτο κι ακραίο. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι το αυθεντικό «όλα» του δε σηκώνει καμία παρερμηνεία κι έτσι δε σε απασχολεί για το πώς θα σε χαρακτηρίσουν. Εκφράζεις το απόλυτο γιατί έμαθες να μη δέχεσαι το μέτριο και να συμβιβάζεσαι με αυτό. Δε σε απασχόλησε η άποψη της πλειοψηφίας γιατί εσύ ρυθμίζεις τη ζωή σου. Πέφτεις με τα μούτρα, τρέχεις με ιλιγγιώδεις ρυθμούς για το πρόσωπο που αγαπάς χωρίς καμία προφύλαξη βρίσκοντας το θάρρος να παλέψεις ακόμα κι αν στο τέλος τραυματιστείς.

Αποφεύγεις τις αναμονές και τα διάφορα παιχνίδια ώστε να τη βγάλεις καθαρή σε μια αποτυχία. Παίρνεις τα μεγαλύτερα ρίσκα. Αλλά έτσι είναι οτιδήποτε αυθεντικό, δε φοβάται να ρισκάρει.

Απ’ την άλλη εάν το δικό σου «όλα» περιέχει κάποιου είδους ασφάλεια τότε κρύβεσαι πίσω απ’ την κουρτίνα του ενδιάμεσου και μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτόν τον τρόπο. Πιστεύεις ότι θα ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες να πληγωθείς κι έτσι δε θα χάσεις ποτέ. Το μυαλό σου θα είναι ο κυρίαρχος ενός παιχνιδιού χωρίς αρχή και τέλος. Γνωρίζεις όμως ότι μακροπρόθεσμα το μέτριο δεν ικανοποίησε ποτέ κανέναν. Κάποια στιγμή κουράζει και δε σε αφήνει να σκεφτείς με την καρδιά. Κι αυτή είναι αλάνθαστη.

Το να ψάχνεις να βρεις λογική και δικλείδες ασφαλείας στον έρωτα είναι τελείως ουτοπικό. Ποτέ κανένας στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν κατάφερε να το κάνει. Είναι κοινή παραδοχή αυτό.

Απ’ τα βέλη αυτού του φτερωτού τυπάκου δεν ξεφεύγει κανένας. Ακόμα και ο πιο ανέραστος άνθρωπος θα θελήσει να τον γευτεί χωρίς επιφυλάξεις κι ας μην το παραδεχτεί ποτέ.

Να δίνεις τα πάντα λοιπόν. Όπως κι αν καταλαβαίνεις εσύ τα πάντα. Η επιλογή είναι δική σου.