Ήμασταν φίλοι που μιλούσαν σαν εραστές

Ανάμεσα σε άδεια σφηνάκια και δαγκωμένα πορτοκάλια πεταμένα στο μπαρ, σχεδόν χαράματα μιας τυχαίας νύχτας σε είδα για πρώτη φορά. Στα ηχεία έπαιζε ένα χιτάκι από αυτά που ο ρυθμός τους σε παρασέρνει και βρίσκεις τον εαυτό σου να τραγουδάει με ευκολία στίχους που δεν έχει ξανακούσει. Το πρόσωπό σου μου ήταν τόσο γνώριμο και τόσο οικείο. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Και ένα πρωινό εντελώς αναπάντεχα μου έστειλες την καλημέρα σου.

Στην αρχή σκέφτηκα πως ήσουν από τους χαρακτήρες που τρώνε το χρόνο τους προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν. Όμως δε γνωρίζαμε ο ένας τον άλλο. Με τον καιρό όμως γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Καθημερινά χτίζαμε τη σχέση μας. Τώρα πια ξέρω πως η λύση για μια ραγισμένη καρδιά δεν είναι να βρεις κάτι άλλο που θα βοηθήσει να κλείσει η πληγή. Μερικές φορές σε αυτόν τον κόσμο ο χρόνος είναι λίγος όμως νιώθω πως θέλω να χάσω τον εαυτό μου με έναν άνθρωπο που ήταν γραφτό αυτή η ιστορία να ξεκινήσει.

Θα έλεγε κανείς πως ήμασταν φίλοι. Ήσουν μαζί μου, δίπλα μου. Φίλοι εμείς; Που δεν νιώσαμε πότε κάτι φιλικό; Πώς γίνεται αυτό; Κι όμως γίνεται. Και είναι αρκετό για δύο ανθρώπους που φοβήθηκαν να αγαπήσουν ο ένας τον άλλο. Όταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν τα χείλη σου πάνω στα δικά μου. Ή τα χέρια σου πάνω στα δικά μου, κρατώντας μυστικά που δε μοιραστήκαμε ποτέ. Όταν κανείς μας δεν ήθελε να κοιμηθεί επειδή αυτά που λέγαμε ήταν καλύτερα από τα όνειρά μας.

Ήταν ωραία να σε σκέφτομαι τη νύχτα. Νιώθω σαν να είμαστε κουλουριασμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και να κοιμόμαστε μαζί. Και σκέφτομαι πόσο υπέροχο θα ήταν αν ήταν αλήθεια. Γνωριστήκαμε σε λάθος χρόνο. Αυτό λέω συνέχεια στον εαυτό μου έτσι και αλλιώς. Ίσως μια μέρα μετά από χρόνια, να συναντηθούμε σε μια καφετέρια σε μια μακρινή πόλη. Κάπου που θα μπορούσαμε να ξαναπροσπαθήσουμε. Δεν έπαψα να πιστεύω πως ήταν γραφτό να γίνει. Απλά το κάναμε λάθος.

Θα ήθελα να μην είχες χρόνο για παιχνίδια και να ήσουν πάντα βάναυσα ειλικρινής μαζί μου. Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται να είσαι το μέλλον του. Αν ήθελες θα ήσουν εδώ και θα το ήξερα με κάποιον τρόπο. Δε μου αρέσει να επιβάλω την παρουσία μου. Ξέρω να σέβομαι. Δε θα ακούσεις ποτέ να λέω πως θέλω να έρθεις για ένα βράδυ και άλλες τέτοιες αηδίες. Θα σου πω όμως πως θέλω να τους σκοτώσουμε όλους και να μείνουμε οι δυο μας.

Ποτέ δεν με ανακούφιζαν τα μυστικά, αντιθέτως με τρόμαζαν. Πάντα κατηγορούσα τον εαυτό μου ακόμη και αν είχα φερθεί σωστά. Όμως φτάνει πια. Είμαι εδώ και σε περιμένω. Όσο εσύ βρίσκεις δικαιολογίες κάποιος άλλος βρίσκει τρόπους. Μην αφήνεις να σου φέρονται σαν να είσαι το τσιγάρο τους. Να σε χρησιμοποιούν μόνο όταν βαριούνται και να σε πετούν μόλις τελειώσουν. «Να είσαι ναρκωτικό, να πεθαίνουν για σένα, λένε. Τα κρεβάτια μας ήταν μαγικά ακόμη και εκείνα που φαντάστηκε ο ένας για τον άλλο.

Όταν βλέπετε κάτι όμορφο και το θέλετε κοντά σας να το λέτε. Μπορεί για εσάς να κοστίζει λίγα δευτερόλεπτα θάρρους αλλά για τον άλλον κρατάει μια ζωή.