Δεν είναι λάθος το σώμα σου

Πόσες φορές αναρωτήθηκες αν είσαι τέλειος; Πόσος φορές κοιτάχτηκες στον καθρέφτη και απογοητεύτηκες από την αντανάκλαση; Πόσες φορές ήθελες να μπεις στο σώμα κάποιου άλλου, να ξεφύγεις από εκείνο το δικό σου που στα μάτια σου έχει τα χίλια δυο στραβά; Αν η απάντηση που σου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι «άπειρες», δε θα σε διαψεύσουμε εμείς. Αφενός γιατί κανείς δεν είναι τέλειος, αφετέρου δεν μπορούμε να σε πείσουμε για μια τελειότητα που δεν έχεις μάθει να βλέπεις. Ή τουλάχιστον, δε σου μάθανε να βλέπεις.

Εν έτει 2017, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις την εικόνα να κυριαρχεί, να κατέχει τα πρωτεία. Διαδίκτυο θες; Σε βιτρίνες; Όλα είναι εικόνα, μια εικόνα που σε προσκαλεί να γίνεις μέρος της. Σε παροτρύνει να γίνεις τμήμα της, αρκεί βέβαια να ταιριάζεις, αρκεί να μοιάζεις με όλα αυτά που σου πουλάει. Ειδάλλως δεν έχεις θέση σε αυτόν τον κόσμο, δεν ταιριάζεις με τα είδωλα που χαμογελούν στα διαφημιστικά και στην οθόνη του υπολογιστή σου. Και από αυτό το σημείο, εκείνα τα φαντασμαγορικά χαμόγελα των μοντέλων και των «ιδανικών ανθρώπων» γίνονται κάτι ειρωνικά γελάκια σαν να σου σιγοψιθυρίζουν πως ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δε θα γίνεις σας αυτούς.

Όσο τα μοντέλα με τις ιδανικές αναλογίες καλπάζουν επάνω στις πασαρέλες και αφήνουν άναυδους όσους καμαρώνουν από κάτω. Άνθρωποι σε ηλικία που θα έπρεπε να διψούν για τη ζωή που έρχεται με φόρα κατά πάνω τους, μένουν να κοιτιούνται με τις ώρες μπρος στον καθρέφτη σκεπτόμενοι όλα αυτά που δεν έχουν. Άντρες και γυναίκες σαν τα κρύα τα νερά, χτυπιούνται στα γυμναστήρια μπας και αποκτήσουν εκείνο το σώμα-πρότυπο ακόμα κι αν δεν τους αρέσει. Αν δεν παίρνεις τηλέφωνο επάνω στους κοιλιακούς δεν έχει νόημα, έτσι δεν είναι;

Όσο εμείς οι κοινοί θνητοί στολίσαμε με είδωλα το μέσα μας και πειστήκαμε πως έτσι πρέπει να είμαστε για να θεωρούμαστε επιτυχημένοι και λαμπεροί, ξεχάσαμε πως να γίνουμε ευτυχισμένοι, ξεχάσαμε πως να είμαστε εμείς. Χρειαζόμαστε κάποιον να έρθει να μας ακουμπήσει στον ώμο και να μας πει «Άκου να δεις, φιλαράκι μου, δεν είναι το σώμα σου λάθος. Η κοινωνία είναι.» Η αλήθεια η γνήσια, αυτή που δεν περνάει πρωτίστως από τα γραφεία των πρακτορείων και των διαφημιστικών, είναι πως όσον αφορά το σώμα, δεν υπάρχει λάθος και σωστό, δεν υπάρχει καλό ή κακό, υπάρχει μόνο το «είναι της μόδας».

Το σώμα είναι μόδα, είναι τάση, είναι τι κυριαρχεί τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην αγορά. Αν σήμερα της μόδας είναι να ζυγίζεις πενήντα κιλά, αυτό είναι και το ιδανικό, το σωστό, το πρέπον. Αν αύριο της μόδας είναι να διπλασιάσουμε το βάρος μας για να ‘μαστε μέσα στα επιτρεπτά όρια, τότε αλίμονο στους μικροκαμωμένους. Κι αν σε καμιά ώρα βγει ο τάδε και ανακοινώσει πως η νέα τάση απαιτεί να κυκλοφορούμε με κελεμπίες, τότε θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε.

Η τελειότητα σήμερα, αξιολογείται με νουμεράκια πολυκαταστημάτων και διαστάσεις που αν δεν αγγίζουν το ενενήντα-εξήντα-ενενήντα απαγορεύεται και να κυκλοφορήσεις. Η ανδρική ομορφιά κρίνεται αναλόγως με το πλήθος των κοιλιακών που φαίνονται χωρίς να σφιχτείς, αν βγαίνεις ωραίος όσο αράζεις στην ξαπλώστρα ντάλα καλοκαίρι και αν είσαι αρκετά ψηλός ώστε να σε πάρουν βασικό στο μπάσκετ. Συνεπώς έχει δημιουργηθεί ένας άτυπος κατάλογος επιλογών και αυτός με το πιο πολλά διαγραμμένα στη λίστα του κερδίζει. Όλοι οι υπόλοιποι, οι ελαφρώς καταδικασμένοι να δείχνουμε τις ατελείς μούρες μας, ας πάμε να πνιγούμε. Την είδες αυτή που δοκίμασε το τριανταοκτάρι σε στενό τζιν; Αν είναι δυνατόν!

Από απλή περιέργεια και λίγη αδιακρισία, καλό θα ήταν, για του λόγου το αληθές και για να μην κοροϊδευόμαστε, να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας να δούμε τι παίζει. Κάτσε λοιπόν και μέτρα πόσοι και πόσες είναι εκείνη η τραγική απομίμηση όλων αυτών που φιγουράρουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένας, δύο, χίλιοι, εκατομμύριοι. Το μέτρημα δε σταματά και περίτρανα σου αποδεικνύεται πως ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη δόση αυτοεκτίμησης παρά ενίσχυσης της τσέπης του προκειμένου να μοιάσει σε όλα εκείνα που θαυμάζει εξ αποστάσεως. Και κατά συνέπεια, οι περισσότεροι είναι κάτι παραπάνω από δυστυχισμένοι, ανικανοποίητοι και καταδικασμένοι να αισθάνονται αδικημένοι που δε γεννήθηκαν δύο μέτρα και πενήντα κιλά.

Και ανάμεσα σε όλο αυτό το μπούγιο από τους ανασφαλείς και τους κατατρεγμένους, θα δεις κι εκείνους τους δυο-τρεις που δεν πα να ‘ναι κουτσοί, στραβοί, αγαπούν αυτό που έχουν, εκτιμούν αυτό που είναι και είναι ευτυχισμένοι. Λάμπουν, ακτινοβολούν και κάθονται και χαζογελούν με εκείνες τις ατέλειες που τους κάνουν μοναδικούς. Λίγα παραπάνω κιλά; Υστερούν στο ύψος; Τι σημασία έχει; Αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν καμία. Αν τους ρωτήσεις τι θα άλλαζαν, πάλι τίποτα θα σου απαντήσουν. Το μυστικό τους είναι πως όσο βρίσκονται μπροστά στον καθρέφτη, εστιάζουν περισσότερο σε αυτά που έχουν παρά σε εκείνα που τους λείπουν.  Και ξέρουν πως αυτά που έχουν είναι όμορφα. Αυτό βλέπουν, αυτό εκτιμούν.

Ακόμα κι αν ακούγεται πασέ να απορρίπτουμε μια ζωή που έρχεται σε συγκεκριμένες διαστάσεις και αναλογίες, ακόμα κι αν το χιλιοειπωμένο «να αγαπάς αυτό που είσαι» μας κούρασε, το πιθανότερο είναι πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν δεν πιστεύεις στη μετενσάρκωση και σε μια δεύτερη ζωή για να γεννηθείς top model, ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα. Από την άλλη αν τίθεσαι υπέρ μια δεύτερης και τρίτης ζωής, κάτσε και περίμενε μέχρι να φτάσει η σειρά σου.