Για σκεφτείτε, πόσο πιο ανοιχτά και συχνά εκφράζεστε για μια καυτή περιπετειώδη ερωτική συνεύρεση με τους κοντινούς σας φίλους.
Συμβαίνει το ίδιο και όταν αυτοϊκανοποιήστε;
Ναι σωστά μάντεψα, σας είναι κομμάτι δύσκολο ε;
Πολλά καυτά θέματα έχουν πέσει στο τραπέζι, αλλά σχεδόν ποτέ το θέμα του αυνανισμού, ένα από τα σεξουαλικά ταμπού που πολλοί κουβαλάτε μέχρι και σήμερα.
Ξέρετε, σκεφτόμουν ότι παρόλο που το σεξ αποτελεί σημαντικό παράγοντα ψυχικής ισορροπίας και ευτυχίας, περιορίζεται από ένα περίπλοκο σύστημα ηθικών αξιών και κοινωνικών εθίμων.
Δύσκολα έως ποτέ δεν μιλάμε για αυτόν και ακόμη και αν έρθει στη συζήτηση αποφεύγουμε να καταθέσουμε τη δική μας οπτική νιώθοντας μια συστολή, μια ντροπή και γενικά βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση, για κάτι που είναι άκρως φυσιολογικό.
Δεν σας αδικώ.
Είναι αλήθεια ότι μια ολόκληρη παραφιλολογία είχε στηθεί σε περασμένους χρόνους γύρω από αυτόν, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται «αμαρτία» και να αποτελέσει αντικείμενο προλήψεων και ηθικής κριτικής, και σαν κοινωνία το κουβαλάμε μέχρι και σήμερα.
«Μην αγγίζεις τον εαυτό σου», «Μη χαϊδεύεσαι» «Μη διαβάζεις πορνογραφικά περιοδικά», «Μη λες άσχημες (με σεξουαλικά υπονοούμενα) λέξεις» και το κλασικό «Τα χέρια έξω από την κουβέρτα».
Μεγαλώνουμε με μία συνεχή απαγόρευση είτε να πράξουμε είτε να μιλήσουμε για τον αυνανισμό, κάτι που τον εδραιώνει στον ψυχισμό μας ως «κολάσιμο αδίκημα».
Ακόμη και στις μέρες μας που έχει αρχίσει να διαφαίνεται μια αλλαγή, δύσκολα κανείς εξομολογείται ή μιλάει για τον αυνανισμό, έστω και εάν στοιχεία επιστημονικών ερευνών σε Ευρώπη και Αμερική δείχνουν ότι 90% των εφήβων και των ενηλίκων ανδρών καθώς και το 80% των εφήβων κοριτσιών και των γυναικών αυτοϊκανοποιούνται, γεγονός που σημαίνει πως το κάνουν σχεδόν όλοι και όλες.
Όμως πώς αισθάνονται για αυτή την πράξη;
Όχι και τόσο καλά θα έλεγα, διαβάζοντας πως αν ζητήσει κανείς από μια τάξη φοιτητών να σημειώσει σ’ ένα φύλλο χαρτί ανώνυμα ένα μυστικό για το οποίο ντρέπονται, οι περισσότεροι θα δώσουν απαντήσεις σχετικά με το σεξ όπως «αυνανίζομαι καθημερινά», «έκανα έκτρωση», κλπ, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι προκαταλήψεις και το ενοχικό σύνδρομο, υπερισχύουν έναντι της ικανοποίησης και της γνωριμίας με το σώμα μας.
Ναι, γνωριμία με το σώμα μας αλλά και με τις προτιμήσεις μας, καλά ακούσατε.
Ο αυτοερωτισμός συνοδεύεται από σεξουαλικές φαντασιώσεις τις οποίες επίσης δύσκολα ομολογούμε είτε στον σύντροφό μας, ακόμη και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Φυσικά και η θέση του αυνανισμού στη σεξουαλική μας ζωή κατά το πέρασμα των χρόνων, διαφοροποιείται.
Στις μικρές ηλικίες φαίνεται ότι είναι «η μόνη λύση» και η συχνότητα του αυνανισμού είναι συχνή, από πολλές φορές την εβδομάδα μέχρι καθημερινή και ενώ υπάρχουν κάποιες ενοχές, ωστόσο το άτομο αντιλαμβάνεται ότι με αυτό τον τρόπο εκτονώνει μια φυσιολογική ανάγκη διόλου κατακριτέα.
Όσο μεγαλώνει το άτομο και αυξάνονται οι σεξουαλικές του εμπειρίες, προτιμάται η σύναψη ολοκληρωμένων σχέσεων και αν έχει ικανοποιητική ερωτική ζωή, περιορίζει τον αυνανισμό στις στιγμές που δεν έχει το σύντροφό του και τον/την επιθυμεί ή τον εντάσσει στην ερωτική πράξη δίνοντας extra πόντους στο κρεβάτι! (σ.σ Ο αυνανισμός είναι μια σίγουρη πηγή απόλαυσης αφού 90% από τις γυναίκες πού αυνανίζονται φτάνουν σε οργασμό και 89% απ’ αυτές φτάνουν σε οργασμό αν τις χαϊδεύει ο σύντροφός τους.)
Δεν είπαμε να γίνουμε και Σουηδία, αλλά μια άκρως φυσιολογική πράξη δεν πρέπει να μας γεμίζει ντροπή και ενοχές.
Ως ενήλικες θα έπρεπε να μιλάμε ανοιχτά και χωρίς κόμπλεξ για τον αυνανισμό, είτε πιστεύουμε ότι είναι μια μοναχική διαδικασία, μια αναγκαία ενστικτώδης πράξη, ένας τρόπος να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τα σεξουαλικά μας θέλω και να βελτιώσουμε την σεξουαλική μας ζωή.
Και για την κατάρριψη του μύθου, ο αυνανισμός δεν οδηγεί σε τύφλωση, αλλά σου ανοίγει τα μάτια.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
