Γιορτές σημαίνουν οικογένεια

Τόσος ντόρος αυτές τις μέρες. Να φάμε, να πιούμε, να βγούμε έξω λες κι όλα αυτά δεν τα έχουμε κάνει ποτέ ξανά στη ζωή μας. Σαν να περιμένουμε αυτές τις μέρες για να κάνουμε όσα δεν προλάβαμε έναν ολόκληρο χρόνο. Ο Δεκέμβρης, βλέπεις, γίνεται ο μήνας που περίμενες για να φας ό,τι λεφτάκια ίσως και να σου είχαν απομείνει απ’ όλους τους υπόλοιπους. Δώρα κι άλλα δώρα κι άλλα δώρα, χαμός.

Ναι, δε λέω, κι εγώ αγαπάω τις γιορτινές μέρες. Δεν είμαι μίζερη, χαίρομαι κι εγώ μ’ αυτό το ευχάριστο κλίμα που δημιουργείται. Όμορφοι στολισμοί, παιδικές φωνές να τραγουδούν τα κάλαντα, λίγη παραπάνω ευγένεια -έστω και προσποιητή, έστω και προσωρινή- γεμίζουν τις καρδιές όλων μας. Περισσότερα χαμόγελα, πιο σφιχτές αγκαλιές, ναι, αγαπώ τις γιορτινές μέρες.

Δε μ’ αρέσουν όμως οι υπερβολές. Και μέσα σ’ αυτό τον ντόρο που δημιουργείται, δεν μπορώ παρά να διακρίνω πολλές, πολλές υπερβολές. Τόσες που χάνεται τελείως το νόημα των ημερών αυτών. Ασχολούμαστε περισσότερο με το τι θα φορέσουμε, τι δώρο θα τους πούμε να μας πάρουν και σε ποιο κλαμπ θα πάμε μετά τις δώδεκα παρά με τα «σ’ αγαπώ», τα «ευχαριστώ» και τα «μου έλειψες» που τόσο ταιριάζουν σ’ αυτές τις μέρες.

Αν δεν περάσεις τις γιορτές έχοντας δίπλα σου ανθρώπους που αγαπάς, ανθρώπους ξεχωριστούς για ‘σένα κι αναντικατάστατους, τότε τι ακριβώς γιόρτασες; Κι αυτή τη φορά δεν αναφέρομαι ούτε στο ταίρι μας ούτε στους φίλους μας. Γιατί καλοί όλοι αυτοί, αλλά φροντίζουμε να τους δίνουμε τη προσοχή μας καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Τώρα σειρά έχουν αυτοί που συνήθως παραμελούμε, η οικογένειά μας.

Ναι, οι γιορτές είναι για να τις περνάμε με τους γονείς μας. Κι αυτό γιατί οι γιορτές υπάρχουν για να μοιράζουμε αγάπη και κανείς δεν μπορεί να σου δώσει περισσότερη απ’ τη μητέρα και τον πατέρα σου. Κανενός το δώρο δεν έχει την ίδια αξία μ’ αυτό των γονιών σου, κανενός το σπίτι δεν είναι πιο ζεστό απ’ το πατρικό σου και κανείς δε σε περιμένει με τόση ανυπομονησία όση οι γονείς σου.

Ποιο γιορτινό τραπέζι είναι όντως γιορτινό χωρίς αυτούς εκεί; Και τι είναι οι γιορτές χωρίς να ακούσεις ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες απ’ την παιδική σου ηλικία; Ακόμα και το επικριτικό βλέμμα της μητέρας σου, για το σπίτι σου που έχει σκόνη σ’ εκείνη τη γωνία και το αυστηρό βλέμμα του πατέρα σου, για ‘κείνη τη σκανδαλιά που θυμήθηκε ότι έκανες όταν ήσουν ακόμα παιδί, επιτρέπεται να σου λείπουν αυτές τις μέρες.

Με ό,τι γέμιση κι αν φτιάξεις τη γαλοπούλα σου, καμία δε θα είναι το ίδιο καλή μ’ αυτή της μητέρας σου. Και ποιος πετυχαίνει καλύτερα τους κουραμπιέδες, μη μιλήσω για τα μελομακάρονα. Μυστικές συνταγές αυτές της μάνας. Και ποιος θα σε κάνει πιο ζεστή αγκαλιά απ’ τον πατέρα; Ποιος θα βρει όλα τα φαγητά σου εξαιρετικά και θα φάει ακόμα κι αυτά που εσύ ο ίδιος ξέρεις ότι δε σου πέτυχαν;

Τίποτα δε συγκρίνεται με την αγάπη και τη συντροφιά των γονιών μας. Εξάλλου και ποιος δε νιώθει ασφάλεια, όσο χρονών κι αν είναι, όταν ξέρει ότι οι γονείς του είναι κοντά; Είσαι σίγουρος ότι το γιορτινό δείπνο θα το ευχαριστηθείτε όλοι, όταν είναι εκεί η μητέρα σου να επιμεληθεί το φαγητό κι ο πατέρας σου να βάλει σε τάξη τις φωνές και τις κόντρες. Και το χαμόγελο που θα δεις να διαγράφεται στα πρόσωπά τους, σου δημιουργεί συναισθήματα καλύτερα κι απ’ αυτό της ευτυχίας.

Με λίγα λόγια, η παρουσία σου αυτές τις γιορτές κανέναν δεν μπορεί να κάνει πιο ευτυχισμένο, απ’ όσο κάνει τους δύο αυτούς αληθινά αναντικατάστατους ανθρώπους. Κι όσο αυτοί οι δύο άνθρωποι γερνάνε, η δική σου παρουσία γίνεται όλο και πιο απαραίτητη. Επί χρόνια, το γιορτινό δείπνο, τα δώρα, ο στολισμός ήταν δική τους ευθύνη και στοιχηματίζω έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Τώρα όμως, καθώς μεγαλώνουμε και κάνουμε κι εμείς τη δική μας οικογένεια, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Είμαστε εμείς, τα παιδιά τους, που θα τους φροντίσουμε και θα τους δώσουμε χαρά. Γι’ αυτό φέτος, ας μην ξεχάσουμε στο τραπέζι που οργανώνουμε για γνωστός και φίλους να καλέσουμε τα δυο άτομα που το συμπληρώνουν όσο κανείς άλλος. Γιορτές χωρίς τους γονείς μας, απλά δεν είναι γιορτές.