Οδηγούμε χρόνια κι έχουμε ακόμα το Ν στο πίσω τζάμι

Είστε εσείς που μπορούσατε να οδηγήσετε αυτοκίνητο απ’ τα δεκαέξι σας, που γκαζώνετε στις εθνικές οδούς και παρκάρετε με χαρακτηριστική ευκολία σε θέσεις που περισσεύει μισό εκατοστό μπροστά απ’ τον προφυλακτήρα σας. Κι είμαστε κι εμείς που μας πήρε είκοσι λεπτά να βάλουμε μπρος όταν πρωτομπήκαμε στο εκπαιδευτικό -ξέρεις αυτό που έχει ένα τεράστιο L στη σκεπή και μπορείς να το πηγαίνεις με 10 χλμ χωρίς να σου κορνάρουν.

Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ζούμε ανάμεσά σας. Σίγουρα μας έχετε πετύχει να πηγαίνουμε βασανιστικά αργά σε λεωφόρους, αυτοκινητόδρομους και μικρά σοκάκια. Σίγουρα μας έχετε κάνει μια φορά κουμάντο για να χωρέσουμε σε μια θέση που χωράει δυόμιση αυτοκίνητα σαν το δικό μας. Μας έχετε βρίσει, αλλά μας λυπηθήκατε και δε μας κορνάρατε, κάθε φορά που μας έσβηνε η μηχανή στα φανάρια και στα στοπ.

Και δε λέω για τους πρώτους δύο δύσκολους μήνες, μέχρι να συνηθίσεις να κάνεις τη σύμπλεξη. Λέω για τα πρώτα δυόμιση δύσκολα χρόνια μέχρι να συνηθίσεις να κυκλοφορείς με αυτό το περίεργο μεταλλικό πράγμα που χρειάζεται τις δικές σου ικανότητες για να κουνηθεί.

Ναι, εγώ νύχτα το πήρα το δίπλωμα –είχα ανάψει και φώτα– δε θα το αρνηθώ. Με την τρίτη προσπάθεια και χωρίς να λαδώσω ποτέ. Ήταν πάνω κι από προφανές ότι δεν είχα ταλέντο. Νομίζω είχε φανεί από εκείνη τη μέρα που μπήκα στα συγκρουόμενα και δεν μπορούσα να βρω ποια ήταν η ευθεία. Ο ταλαίπωρος δάσκαλός μου, που θα έπρεπε να τον λένε Ιώβ αν κρίνω απ’ την υπομονή του, με διαβεβαίωσε όμως ότι δεν είμαι η μόνη που κοροϊδεύω με το Ν μου τον οδηγούντα πληθυσμό.

Πράγματι, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που κρατάν το Ν κατακόκκινο, τεράστιο και υψωμένο στο πίσω τζάμι τους. Προσφέρει όσο να ’ναι μια σημαντική διευκόλυνση. Δε σου κορνάρει κανείς όταν σου σβήσει η μηχανή εντελώς απρόσμενα στο φανάρι. Εντάξει, σου σέρνουν ό,τι βρισιά ξέρουν, ειδικά άμα βιάζονται, αλλά το κάνουν από μέσα τους. Κι επίσης, γίνεται πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις λωρίδα. Όχι ότι σου κάνει κανείς χώρο -μακριά απ’ αυτούς τέτοια κατάντια- αλλά τουλάχιστον μπορείς να έχεις το φλας εσαεί αναμμένο και να πηγαίνεις έτσι μέχρι να αδειάσει ο δρόμος. Κι αντί να σε βρίσουν κουνούν απλώς το κεφάλι με κατανόηση. Αχ και να ’ξεραν!

Εκείνος ο παππούς που σου έκανε ένα τέταρτο κουμάντο για να παρκάρεις στη θεσούλα έξω απ’ το σπίτι του, δε θα στεκόταν να σε κοιτάξει δεύτερη φορά όσο ίδρωνες και ξεφύσαγες πηγαίνοντας μάταια μπρος πίσω. Αλλά το Ν κι η ιδιαιτέρως αξιολύπητη έκφρασή σου προκάλεσαν τη συμπόνια του. Κι έτσι ο εφιάλτης του παρκαρίσματος έγινε προσπελάσιμος.

Κι ο ταξιτζής που τον πήγες καροτσάκι στα στενά πηγαίνοντας σταθερά με 12 χλμ, κανονικά θα σε είχε ταράξει στα κορναρίσματα. Ήταν όμως καλός άνθρωπος και κούνησε με υπομονή και συγκατάβαση το κεφάλι κάνοντας μια σκέψη σε στιλ «θα μάθει σύντομα…». Το σύντομα βέβαια, είναι σχετικό. Γιατί, τι είναι δυο χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;

Δείξτε λίγο κατανόηση για μας τους ατάλαντους οδηγούς που η ανάγκη μας έκανε να αποκτήσουμε δίπλωμα με κόπο, δάκρυα και μια περιουσία για τα εξέταστρα. Αν ήταν στο χέρι μας θα πηγαίναμε παντού με το λεωφορείο, το μετρό, το ΚΤΕΛ ή το αυτοκίνητο κάποιου άλλου. Ούτε και σε μας αρέσει να οδηγούμε. Μη μας φοβάστε όμως. Ακριβώς επειδή έχουμε γνώση της αχρηστοσύνης μας, στο δρόμο βγαίνουμε τύποι και υπογραμμοί. Φοράμε πάντα ζώνη και δεν περνάμε ποτέ το όριο ταχύτητας. Σταματάμε σε όλα τα στοπ και ξαναξεκινάμε φτου ξανά κι απ’ την αρχή αφού μας σβήσει η μηχανή. Βγάζουμε φλας ακόμα κι όταν είμαστε στη μέση του πουθενά κι υπάρχουν πιο μεγάλες πιθανότητες να σου παραχωρήσουμε την προτεραιότητά μας, παρά να σου πάρουμε τη δικιά σου.

Όταν βγαίνετε έξω, λοιπόν, να ξέρετε ότι στις δεξιές λωρίδες των δρόμων κυκλοφορούν μερικά αυτοκίνητα που το Ν στο παρμπρίζ τους είναι απλώς για ξεκάρφωμα. Στέκεται εκεί αγέρωχο τόσα χρόνια τώρα και δεν το ’χουμε σκοπό να το κατεβάσουμε. Το αφήνουμε εκεί, κολλημένο, εκμαιεύοντας έτσι την καλή σας διάθεση και την υπομονή όσων από εσάς έχετε τις υπερφυσικές ικανότητες να αλλάζετε λωρίδα μέσα στην κίνηση και να παρκάρετε κοιτώντας μόνο τους καθρέφτες σας.

Μπορεί να μην οδηγούμε σαν τον Νίκι Λάουντα, κανείς δεν το αρνήθηκε αυτό, αλλά μπορούμε να αυτοεξυπηρετηθούμε και να πάμε με το ταλαιπωρημένο αμαξάκι μας παντού. Κι άμα τύχει και μας εμπιστεύεστε αρκετά, μπορεί να σας πάρουμε κι εσάς καμιά βόλτα. Κι όταν φτάσουμε στη θάλασσα ή στη μέση του πουθενά ανάμεσα στα δέντρα δε θα έχετε κανένα μα κανένα παράπονο ούτε με την οδήγησή μας, ούτε με το περήφανο Ν τόσα χρόνια στο παρμπρίζ μας.