Έμπλεξα

Κοιτάω μέσα στα μάτια σου και ξέρω πώς πάει, έμπλεξα. Μου χαμογελάς κι ανταποκρίνομαι με ένα χαζό χαμόγελο, ενώ σκέφτομαι από μέσα μου την μπάλα που τόσο απροκάλυπτα έχω χάσει. Έχω χάσει το παιχνίδι κι ας νόμιζα πως παίζω στην έδρα μου και πως τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.

Το στομάχι μου γίνεται άνω-κάτω και προσπαθώ να προσδιορίσω αν είναι από φόβο ή από έρωτα. Έχει κυριαρχήσει μέσα μου η ανησυχία κι εκείνο το ξένο –σε μένα– για καιρό συναίσθημα του φόβου της απώλειας. Μου αρέσει τόσο πολύ ο εαυτός μου όταν βρίσκεσαι εσύ δίπλα μου. Μου βγάζεις τον καλύτερο εαυτό μου και την ίδια στιγμή το χειρότερο. Και δε θα σου πω ψέματα, η εναλλαγή ανάμεσα σε αυτούς τους δύο εαυτούς με έχει κουράσει.

Αναλώνομαι σε καταστάσεις που δε θα έπρεπε και παρατηρώ ανασφάλειες που δεν υπήρχαν πριν. Είναι κάτι πρωτόγνωρο, κάτι διαφορετικό. Κάτι που τρέμω στην ιδέα μην το χάσω. Αλλά δε φταις εσύ, εγώ φταίω. Δεν είναι όλα για όλους κι ίσως δε θα έπρεπε να προκαλέσω κάτι που μου είναι αδύνατο να το διαχειριστώ.

Αναζητάω την αγκαλιά σου κάθε στιγμή, γαμώτο. Είσαι ο έρωτας που σπάει τα κοντέρ μου. Καταλαμβάνεις το σώμα και το μυαλό μου. Το ξέρω πως είσαι απ’ τους ανθρώπους που απαιτούν γερό στομάχι και δυνατό μυαλό, αν θέλει κάποιος να τη βγάλει καθαρή. Ανεβάζεις τους παλμούς μου και πολύ αμφιβάλλω πως έχω καρδιά που μπορώ να τη μετατρέψω σε τσιμέντο, όταν χρειαστεί.

Βρίσκομαι σε αυτή την απίστευτα αντιφατική κατάσταση στην οποία σου έχω επιτρέψει με μία λέξη σου να μου κόψεις τα πόδια ή να μου χαρίσεις το πιο γεμάτο χαμόγελο. Τα έχω κάνει θάλασσα, το ξέρω. Και το ξέρεις κι εσύ. Κι αυτό είναι το χειρότερο.

Κάπου εδώ, λοιπόν, είναι το σημείο καμπής. Ακριβώς εδώ είναι το κομβικό σημείο που πρέπει να επιλέξω αν θέλω να το ζήσω αυτό ή όχι. Ή ακόμα καλύτερα αν μπορώ να το ζήσω ή όχι. Δεν είναι τυχαίο πως οι μεγάλοι έρωτες, οι δυνατές συγκινήσεις κι οι τρομερές χημείες έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης. Τα ωραία και τα μοιραία συνηθίζουν να κρατάνε για λίγο. Κι αυτός είναι και ο λόγος που ονομάζονται έτσι. Γιατί ίσως δεν πρόλαβαν να δείξουν την άλλη, την άσχημη πλευρά τους.

Διήρκησαν τόσο όσο έπρεπε. Όπως κι εσύ για μένα. Το παραπάνω δεν μπορώ να το διαχειριστώ, μπορώ; Με βγάζεις τόσο εύκολα εκτός ελέγχου. Με βγάζεις εκτός πορείας και εγώ χάνομαι εύκολα σε δρόμους που δε γνωρίζω. Πιάνω τον εαυτό μου να έχει χαθεί μέσα σου. Τόσο συχνά. Τόσο έντονα. Τόσο όσο νομίζω πως μπορώ ακόμα να αντέξω.

Τη μία στιγμή αισθάνομαι πως κρατάω όλο τον κόσμο στα χέρια μου και την αμέσως επόμενη μπορεί να βρεθώ με άδεια χέρια. Μου γεννάς τα πιο ακραία όμορφα συναισθήματα. Κι είναι τόσο εθιστικό. Αλλά ξέρω πως δε μπορούν να υπάρξουν χωρίς τα άσχημα. Δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο γιατί πολύ απλά το ένα δημιουργεί το άλλο.

Θα είσαι για μένα οι Κυριακές που περάσαμε αγκαλιά στον καναπέ κι οι καθημερινές που μαγειρεύαμε ακούγοντας μουσική. Θα είσαι όλα αυτά που επέτρεψα στον εαυτό μου να ζήσει λίγο πριν η παράσταση φτάσει στο τέλος της. Και σε ευχαριστώ για αυτό το «για όσο» που μου χάρισες.