Οι άντρες θα είναι πάντα μικροί για να παντρευτούν

Κανένας άντρας δεν είχε παιδικό όνειρο να βρει την ιδανική σύντροφο, για να παντρευτεί και να δημιουργήσει την ιδανική οικογένεια. Ο γάμος δεν υπάρχει μέσα στα άμεσα σχέδιά του. Μέχρι να γνωρίσει τον κατάλληλο άνθρωπο, δεν του περνάει καν απ’ το μυαλό. Άλλωστε, ο τρόπος ζωής του το αποδεικνύει.

Απ’ την εφηβική ηλικία, ξεκινάει τις ερωτικές σχέσεις. Βγαίνει στον κόσμο των ραντεβού και των δεσμών, με μια ανέμελη συμπεριφορά. Αντιμετωπίζει την ερωτική ζωή του με μια αξιοθαύμαστη χαλαρότητα, χωρίς να ανησυχεί συνεχώς για το μέλλον. Ζει για τη στιγμή, όσο κι αν αυτή διαρκεί. Δεν τον απασχολεί το μετά. Ίσως, θεωρείται αναίσθητος ή φοβισμένος να δεθεί σε βάθος χρόνου, όμως, σπάνια ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες. Συνήθως, οι άντρες δε δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο μέλλον μιας σχέσης, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε σαν σλόγκαν το: «Όπου μας πάει».

Βρίσκουμε από δυσάρεστη έως βασανιστική τη συζήτηση περί δεσμεύσεων και συναισθημάτων. Είναι ενάντια στη φύση μας να προκαταβάλουμε τέτοιες καταστάσεις, διότι, ως γνωστόν, ο άντρας αργεί να ωριμάσει συναισθηματικά. Χρειάζονται πολλά χρόνια κι εμπειρίες για να κατασταλάξουμε στην ποιότητα της σχέσης που πραγματικά αναζητάμε. Ο άντρας θα αρχίσει να φαντάζεται γάμο και παιδιά, όταν συναντήσει τη γυναίκα που θα του καλλιεργήσει αυτές τις επιθυμίες. Ποτέ πιο πριν.

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως φοβόμαστε το γάμο, σαν θεσμό, σαν κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι φοβόμαστε την προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής μας. Ο άντρας δεν τρομάζει στην ιδέα της μοναδικής γυναίκας στη ζωή του, αλλά στη ριζική αλλαγή των πραγμάτων μετά το στεφάνι. Αλλάζουν οι προτεραιότητες, οι δραστηριότητες κι οι ελευθερίες. Έρχεται αντιμέτωπος με υποχρεώσεις, που ποτέ πριν δε χρειάστηκε να αναλάβει. Περνάει απ’ την απελευθερωμένη κι εργένικη ζωή σε κανόνες, απ’ τους οποίους τους περισσότερους βρίσκει παρανοϊκούς.

Σύμφωνα με τα στερεοτυπικά πρότυπα, το σπίτι πρέπει να λάμπει από καθαριότητα, όλα τα ρούχα πρέπει να είναι σιδερωμένα, το ψυγείο κι η κατάψυξη πάντα γεμάτα με τρόφιμα. Δεκάδες σαμπουάν, αφρόλουτρα κι όλα τα υπόλοιπα που υπάρχουν μέσα στο μπάνιο, ενώ πρέπει να πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ πιο συχνά κι απ’ τους υπαλλήλους. Τα ίδια σάπια στερεότυπα παρουσιάζουν μια κατάσταση συμβίωσης όπου αν θες να δεις ένα ματς στην τηλεόραση πρέπει να συνεννοηθείς από πριν και για να βγεις έξω να κρεπαλιάσεις με φίλους πρέπει να πάρεις άδεια. Κάποια από αυτά αφορούν και τη συγκατοίκηση, μόνο που εκεί απλά τα μαζεύεις και φεύγεις. Αν είσαι παντρεμένος, τι θα κάνεις; Θα χωρίσεις; Είναι αστείο. Όταν έρθουν και τα παιδιά, ο κλοιός σφίγγει ακόμη περισσότερο. Προστίθενται επιπλέον υποχρεώσεις κι αφαιρείται εντελώς ο ελεύθερος χρόνος.

Όλες αυτές οι σκέψεις είναι που κάνουν έναν άντρα να βλέπει με αρνητικό μάτι το γάμο. Σε μια αντρική παρέα, όλοι οι φίλοι κάνουν καζούρα το γαμπρό που αποφασίζει να ανέβει πρώτος τα σκαλιά της εκκλησίας. Του υπενθυμίζουν όσα πρόκειται να χάσει, με τον πιο παραστατικό τρόπο που μπορούν. Κι εκείνος χορεύει το χορό του Ησαΐα, αν δεν έχουν καταφέρει να του αλλάξουν γνώμη, αναλογιζόμενος την εργένικη ζωή που αφήνει πίσω. Βγαίνοντας από την εκκλησία, ως αντρόγυνο πλέον, καθησυχάζει τον εαυτό του, σκεπτόμενος πως όλα θα πάνε καλά. Βέβαια, απ’ το ζεύγος εξαρτάται.

Ο γάμος, όπως και το σύμφωνο συμβίωσης τώρα πια, είναι μια τελετή νομιμοποίησης ενός ζευγαριού στα μάτια της κοινωνίας. Δεν έχει την ισχύ που κάποτε κατείχε, όμως είναι η ανώτατη εκδήλωση αγάπης υπό το φως της γραφειοκρατείας. Έχει θετικά κι αρνητικά στοιχεία, τα οποία διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Παρ’ όλα αυτά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο άντρας θα έχει πάντα τις αμφιβολίες του για το συγκεκριμένο «μυστήριο». Στο χέρι της γυναίκας είναι αν θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τους φόβους του και να σταθεί άξιος σύζυγος στο πλάι της.

Οι άντρες θα είμαστε πάντα μικροί για να παντρευτούμε, μέχρι να ακούσουμε το «Βίος ανθόσπαρτος».