Το λάθος με το πάθος ένα «σ' αγαπάω» απόσταση

Το κυριότερο ερώτημα των ανθρωπίνων σχέσεων παραμένει ακόμη αναπάντητο. Αιώνες, αν όχι χιλιετίες, ο άνθρωπος προσπάθησε να ερμηνεύσει τον έρωτα, να βρει έναν καθολικό ορισμό που να συμπεριλαμβάνει όλες τις πλευρές του. Κάθε πτυχή της τέχνης μπήκε στη διαδικασία να τον οριοθετήσει, να τον φέρει στα μέτρα της με σκοπό να τον κατανοήσει. Καταγράφηκε ως σημείο αναφοράς σε έργα παγκόσμιας κλίμακας, άλλοτε ως συναίσθημα κι άλλοτε ως κατάσταση, δυστυχώς με κανένα αποτέλεσμα. Λοιπόν, τι είναι έρωτας; Πώς τον ξεχωρίζεις; Πώς τον βιώνεις;

Η συνηθέστερη απάντηση είναι η πιο ασφαλής: «Αν δεν τον βιώσεις, δεν είσαι σε θέση να τον καταλάβεις». Ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα, δεν αποτελεί κατάσταση. Δεν περιορίζεται ανάμεσα στα όρια της λογικής και της φαντασίας. Δεν μπορείς να τον εξηγήσεις με τσιμπήματα και πεταλούδες στο στομάχι. Αυτή είναι η μαγεία του. Κάθε προηγούμενη ιστορία ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους ανθρώπους είναι διαφορετική απ’ την επόμενη. Υπάρχει ένα κοινό σημείο κι έπειτα το χάος. Βλέπεις, ο έρωτας σε κάθε ιστορία έχει μονάχα ένα κοινό χαρακτηριστικό, τον άνθρωπο.

Η ερμηνεία του έρωτα είναι πολύ πιο απλή απ’ όσο νομίζεις. Ο έρωτας είναι μία αδυναμία. Η ισχυρότερη αδυναμία του ανθρώπου. Νιώθεις ευάλωτος, τρωτός στα χέρια του ανθρώπου που ερωτεύτηκες. Προσπερνάς τα όρια, ρίχνεις τις άμυνες, διαγράφεις τους κανόνες που με τόσο κόπο έθεσες κι εκτίθεσαι ψυχή και σώμα. Αφήνεσαι σε ένα όνειρο. Είναι η στιγμή που το πάθος και το λάθος ταυτίζονται, χωρίς να το πάρεις είδηση. Αυτός είναι ο έρωτας, μια υπέροχα καταστροφική αδυναμία.

Αυτή η λεπτή γραμμή που διαχώριζε το πάθος και το λάθος, έχει εξαφανιστεί. Ο ερωτευμένος άνθρωπος δε βλέπει λάθη, μόνο ευκαιρίες για να ζήσει το απόλυτο. Δεν ακούει κανέναν, προχωράει ευθεία προς την καταστροφή του. Τυφλωμένος απ’ το πάθος του δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στα μάτια που τον αιχμαλώτισαν απ’ το πρώτο κιόλας λεπτό. Παραδίνεται, δίχως να προβάλει ίχνος αντίστασης, στην ευτυχία που μόνο ο ένας μπορεί να του προσφέρει. Εξιδανικεύει τον έρωτα, ο οποίος αποτυπώνεται στο πρόσωπο που θα ξεχώριζε ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα.

Δεν υπάρχει έξυπνος ερωτευμένος άνθρωπος. Δεν είναι σε θέση να σκεφτεί λογικά, παραλογίζεται. Το μυαλό είναι το μοναδικό όργανο του σώματος που σταματάει να λειτουργεί, όλες οι αποφάσεις περνάνε πλέον απ’ την καρδιά. Κολλάει σε μία σκέψη, σε ένα βλέμμα κι ένα άγγιγμα, είναι ανίκανο να επεξεργαστεί τις καταστάσεις. Έτσι, καταλήγεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, ενώ στην ουσία είναι το μοναδικό μέρος του σώματος που δεν έφταιξε σε τίποτα.

Πάρε για παράδειγμα τους καβγάδες σε μια σχέση. Οι περισσότεροι είναι ανούσιοι, δεν έχουν λόγο ύπαρξης κι όμως τους τραβάμε στα άκρα. Το πάθος προκαλεί πολλές φορές τη ζήλια. Παθιάζεσαι με τον άνθρωπό σου φτάνοντας σε ένα σημείο να φαντάζεσαι σενάρια, να κάνεις σκηνές και να πιέζεις τις καταστάσεις. Παραφέρεσαι, δεν είσαι ο εαυτός σου. Στην προσπάθειά σου να διατηρήσεις τον έλεγχο, τον χάνεις. Δικαιολογείς το λάθος σου μέσα απ’ το πάθος σου, ενώ πνίγεις τη σχέση σου και τον σύντροφό σου.

Είναι δύσκολη η καψούρα για να τη διαχειριστείς. Στην αρχή φοβάσαι να ανοιχτείς για να μην πονέσεις και στο τέλος κάθεσαι και μετράς πληγές. Μπορεί ο έρωτας να είναι παράλογος, όμως οι συνέπειές του είναι εντελώς λογικές. Τα λάθη φανερώνονται μόνο στην τελική καταμέτρηση κι είναι αυτά που πονάνε περισσότερο. Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει ένα «αν», το οποίο ίσως να οδηγούσε σε μια καλύτερη κατάληξη.

Ίσως, πιστεύεις πως στον έρωτα δεν υπάρχουν λάθη, ίσως, νομίζεις πως όσα έγιναν ήταν αναπόφευκτα. Μπορεί να έχεις δίκιο, όμως υπάρχουν και γλυκά λάθη. Αυτά που θα έκανες ξανά και ξανά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ευχόμενος ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτά τα παθιασμένα λάθη δημιούργησαν τις πιο δυνατές γλυκόπικρες αναμνήσεις. Δεν μπορείς να τα αποφύγεις, κανείς δεν το κατάφερε ποτέ. Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης η αδυναμία.

Ο έρωτας είναι η αχίλλειος πτέρνα μας.