Εμείς οι αιώνια αφηρημένοι

Υπάρχουμε κι εμείς οι αιώνια αφηρημένοι αυτού του κόσμου. Οι ξεχασιάρηδες για τους οποίους η λέξη «οργάνωση» είναι δύσκολη και άγνωστη. Όχι ότι δε θέλουμε να υπάρχει μία τάξη στη ζωή μας, αλλά αυτό που μας χαρακτηρίζει περισσότερο είναι το επιμελώς ατημέλητο.

Μας τη δίνουν οι παντός είδους ψυχαναγκασμοί και θεωρούμε παράφρονες όσους πριν φύγουν από το σπίτι ελέγχουν όλες τις ηλεκτρικές συσκευές, θερμοσίφωνο, σίδερο, ηλεκτρική κουζίνα, όσους κλειδώνουν δύο φορές την πόρτα και την σπρώχνουν κιόλας με δύναμη, για να επιβεβαιώσουν ότι είναι κλειδωμένη. Κι αυτοί με τη σειρά τους μας θεωρούν τρελούς κι αλλοπαρμένους που δεν κάνουμε γενική επιθεώρηση πριν φύγουμε από το σπίτι, που ξεχνάμε τα κλειδιά έξω από την πόρτα μπαίνοντας και δεν κλειδαμπαρώνουμε πόρτες και  παράθυρα πριν βγούμε έξω.

Υπάρχουμε κι εμείς που ξεχνάμε τα γενέθλια των φίλων, που οι καλύτεροί μας φίλοι μας παίρνουν τηλέφωνο την ημέρα των γενεθλίων τους και μας ρωτούν αν είμαστε καλά κι εμείς απαντάμε με απόλυτη απάθεια «Ναι, όλα καλά! Γιατί ρωτάς;». Εμείς που ξεκινάμε από το σπίτι, παίρνουμε ταξί για να πάμε το παλτό στο καθαριστήριο και στη μέση της διαδρομής ανακαλύπτουμε ότι το παλτό έχει παραμείνει στο σπίτι.

Εμείς που ξεχνάμε το κινητό στο σπίτι τις δέκα μέρες του μήνα κι αγγαρεύουμε κάποιον να μας το φέρει.  Εμείς που ξεκινάμε να πάμε γυμναστήριο και όταν φτάνουμε απ’ έξω θυμόμαστε ότι δεν έχουμε πάρει μαζί το σάκο με τα αθλητικά, εμείς που μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο και ξεχνάμε το λόγο για τον οποίο μπήκαμε, που φτάνουμε στο αυτοκίνητο και δεν έχουμε πάρει τα κλειδιά και πρέπει να ξαναγυρίσουμε να τα πάρουμε, που ενώ έχουμε βάλει την τσάντα στο πόμολο της πόρτας για να μην την ξεχάσουμε, φεύγουμε και την αφήνουμε εκεί τελικά.

Όλες αυτές οι ιστορίες αφηρημάδας είναι χαριτωμένες και κάνουν τους άλλους να γελάνε, όταν τις διηγούμαστε. Σίγουρα όμως μας κοιτούν και λίγο περίεργα. Εμείς θεωρούμε ότι είναι μία χαριτωμενιά του χαρακτήρα μας. Αρκεί να μην έχουμε βάλει φωτιά στο σπίτι και να μην έχουμε γυρίσει και έχουμε βρει μόνο τους τοίχους. Όσο είμαστε νέοι κι ανέμελοι, όσο όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μας και δεν έχουμε την ευθύνη κανενός, αυτή η αφηρημάδα δεν ενοχλεί και τόσο.

Όταν όμως μεγαλώνουμε, αναλαμβάνουμε ευθύνες και καλούμαστε να είμαστε συνεπείς σε έναν εργασιακό χώρο, τότε το αφηρημένο μας μυαλό μας φέρνει πολλές φορές σε δύσκολη θέση, μας καθυστερεί και μας εκθέτει. Κι ενώ μέχρι τώρα τη θεωρούσαμε μία χαριτωμένη πινελιά και ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας, έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνουμε ότι ίσως αποτελεί πρόβλημα. Η αφηρημάδα και η έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας και οργάνωσης μας κωλυσιεργεί και μας κάνει να αγχωνόμαστε περισσότερο. Συνειδητοποιούμε τότε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτό, ώστε να μειώσουμε τις πηγές άγχους.

Ευτυχώς, η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει βοηθήσει πολύ εμάς τους αφηρημένους. Μπορούμε να βάλουμε υπενθύμιση στο κινητό για τα γενέθλια φίλων και συγγενών και να τους ξαφνιάσουμε ευχάριστα. Από τότε δε που μπήκε το facebook στη ζωή μας, είναι η χαρά του ξεχασιάρη. Για όσους δεν έχουν facebook, λυπούμαστε αλλά δε φταίμε εμείς.

Πολύ βολικό είναι επίσης το ημερολόγιο στο κινητό. Αυτά τα smart phones είναι πραγματικά smart. Μπορείς να έχεις στην αρχική οθόνη τις σημειώσεις ημερολογίου και να γράφεις εκεί λέξεις – κλειδιά, ώστε να θυμηθείς τι έχεις να κάνεις την επόμενη μέρα. Κάθε φορά που ανοίγεις το κινητό ή βλέπεις την ώρα είναι όλα εκεί μπροστά σου. Άσε που μπορείς να βάλεις και ηχητική υπενθύμιση και να αρχίσει να βαράει κάποια συγκεκριμένη ώρα σαν το ξυπνητήρι, ώστε να μην ξεχαστείς.

Γενικά, οι λίστες βοηθούν πάρα πολύ. Γράφετε τις δουλειές που έχετε να κάνετε σε ένα φύλλο χαρτί. Ακόμα κι αν ξεχάσετε να το πάρετε μαζί σας, πράγμα πολύ πιθανό, μόνο και μόνο που θα έχετε μπει στη διαδικασία να τις γράψετε θα θυμάστε πολλές από αυτές. Αν δε τις αριθμήσετε κιόλας θα θυμάστε ότι έχετε πέντε πράγματα σημαντικά να κάνετε σήμερα και στύβοντας λίγο το μυαλουδάκι θα θυμηθείτε σίγουρα τα τέσσερα από αυτά.

Αλάνθαστη μέθοδος για να μην ξεχάσετε κάτι που πρέπει να γίνει οπωσδήποτε είναι η εξής: γράψτε στο χέρι σας, ανάμεσα σε δείκτη και αντίχειρα –έχει σημασία το σημείο– ένα γράμμα ή κάντε ένα σχεδιάκι που θα σας υπενθυμίσει αυτό που δεν πρέπει με τίποτα να ξεχάσετε. Πρόκειται για ένα σημείο το οποίο είναι συνεχώς στο οπτικό μας πεδίο ό,τι κι αν κάνουμε. Επειδή υπάρχει η πιθανότητα να σβηστεί, προτιμήστε ένα καλό στυλό που δε σβήνει εύκολα ή ανανεώστε το κάθε φορά που το βλέπετε. Είναι μία μέθοδος δοκιμασμένη που δε θα σας απογοητεύσει ποτέ, πιστέψτε με. Αν χρειαστεί να το κάνετε συχνά αυτό βέβαια, κάποιοι θα νομίζουν ότι έχετε τατουάζ στο σημείο αυτό, αλλά τι πειράζει και ποιος δεν έχει πια.

Η αφηρημένη σκέψη μας, γενικότερα, είναι καλή. Αφαιρούμε όλα τα περιττά στοιχεία από το μυαλό μας και κρατάμε μόνο την ουσία. Τότε το μυαλό λειτουργεί καλύτερα, απαλλαγμένο από σκέψεις–σκουπίδια. Η συνεχόμενη όμως αφηρημάδα κι όταν συνεχώς ξεχνάς σημαντικά πράγματα, αυτό σου δυσκολεύει κατά πολύ τη ζωή, σε κάνει αντικοινωνικό και μη επαγγελματία στη δουλειά σου.

Γι’ αυτό εμείς οι αθεράπευτα αφηρημένοι πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια, ώστε να οργανώνουμε στοιχειωδώς τις σκέψεις μας και να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Στην αρχή είναι δύσκολο, αλλά σιγά σιγά το συνηθίζουμε και γίνεται τρόπος ζωής. Αρκεί να το  προσπαθήσουμε λίγο και να μην είμαστε συνεχώς στον κόσμο μας. Η ανακούφιση από το γεγονός ότι δε θα χρειαστεί να κάνουμε διπλό κόπο, ότι θα είμαστε στην ώρα μας και προετοιμασμένοι για παν ενδεχόμενο είναι τόσο μεγάλη που αξίζει τον κόπο.

Δε θα γίνουμε ποτέ τα απόλυτα οργανωτικά άτομα που τα έχουν προβλέψει όλα και δεν έχουν ξεχάσει τίποτα. Άλλωστε δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας μας, ούτε και θέλουμε να είμαστε έτσι. Κατά βάθος, εκείνο το συνεχώς αφηρημένο παιδί που ονειροπολεί και πετάει στα σύννεφα θα παλεύει πάντα με τον ενήλικο εαυτό του, ώστε να προσαρμόζεται στις κοινωνικές συμβάσεις που τον θέλουν συνεπή επαγγελματία και κοινωνικά τυπικό άτομο.

Δε φταίμε εμείς που είμαστε αφηρημένοι, μη μας παρεξηγείτε. Αυτή είναι η φύση μας και η αλήθεια είναι πως είμαστε πολύ ευαίσθητα άτομα και χρειαζόμαστε δίπλα μας ανθρώπους να μας βοηθούν να μην ξεχνιόμαστε και να μας δίνουν κίνητρα, για να βάλουμε μία τάξη στην αφηρημένη σκέψη μας.

Επιμέλεια Κειμένου Βασιλικής Γραμμένου: Σοφία Καλπαζίδου