Κάποιες επιλογές δε χρειάζεται να τις στηρίζουμε ως το τέλος

Ένα απ’ τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου είναι η αποδοχή της αποτυχίας, που είχαν ως αποτέλεσμα συγκεκριμένες αποφάσεις του. Όχι με τη συνηθισμένη έννοια που έχει γίνει διάσημη στις μέρες μας γιατί κανείς δεν μπορεί να φτάσει τον πήχη προσδοκιών της κοινωνίας μας. Μια αλλιώτικη έννοια, που δε λαμβάνουν υπόψη πολλοί. Είτε γιατί φοβούνται είτε γιατί απλά δεν έχουν την υπομονή και την αποφασιστικότητα που χρειάζεται. Γιατί είναι πιο συναισθηματικά ώριμοι οι άνθρωποι που μπορούν να αποδέχονται τα λάθη τους και ν’ ακολουθήσουν διαφορετικό μονοπάτι, αν αυτό που επέλεξαν αρχικά, κατέληξε σε αδιέξοδο.

Δε χρειάζεται να στηρίζουμε τις επιλογές, που δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, μέχρι το τέλος. Έχουμε την τάση οι άνθρωποι ν’ αφιερώνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας υπεραναλύοντας καταστάσεις που έληξαν, πιστεύοντας πως βρίσκονται ακόμη στην αρχή. Πράγμα που βαλτώνει τις ψυχές μας σε φιλίες και σχέσεις που δε μας προσφέρουν αυτά που μια ζωή ολόκληρη αναζητούσαμε. Και συμβιβαζόμαστε με καταστάσεις, τα αρνητικά των οποίων επισκιάζουν τα θετικά, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε την πνευματική δύναμη που χρειάζεται για να τα διαγράψουμε ολοκληρωτικά απ’ τη ζωή μας.

Πού οδηγεί αυτό; Σε μια ρουτίνα που επαναλαμβάνεται κι έχει σταματήσει να μας ενθουσιάζει και να ανανεώνει τη δίψα μας για ζωή, για περιπέτεια και για όλα όσα την κάνουν μοναδική. Είναι πολύ πιο εύκολη η ψευδαίσθηση του σωστού, όταν στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, παρά η αποδοχή του λάθους όταν βρίσκεται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας. Γι’ αυτό και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος προς το διαχωρισμό των δύο. Κι ούτε υπάρχει βιβλιαράκι οδηγιών που μπορούμε να συμβουλευτούμε ανά πάσα στιγμή. Γεγονός που καθιστά την εμπειρία σημαντικό εφόδιο και την αποτυχία μέρος του ταξιδιού.

Το να μη διορθώνουμε τα λάθη μας είναι λάθος από μόνο του. Ακόμη κι αν αργήσουμε αρκετά να το συνειδητοποιήσουμε, θα ‘ρθει η στιγμή που θα βρούμε το παρελθόν μπροστά μας και δε θα ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε. Θα διεισδύσει στο παρόν χωρίς δεύτερες σκέψεις και θα κάνουμε τον κόσμο άνω κάτω για να το εμποδίσουμε απ’ το να επηρεάσει τη ζωή μας. Πράγμα που μπορεί να αποφευχθεί, αν μάθουμε να διαλέγουμε σωστά και με σοφία τις μάχες που αξίζουν και ν’ αφήνουμε στην άκρη, αυτές που δε μας προσφέρουν εσωτερική γαλήνη.

Καμιά φορά, λοιπόν, πρέπει ν’ ακολουθούμε τη λογική και να υποχωρούμε. Γιατί δε σημαίνει πως κάθε επιλογή που έχουμε κάνει κατά τη διάρκεια της ζωής μας ήταν αυτή που χρειαζόμασταν για να κατακτήσουμε την ευτυχία. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι αποφάσεις μιας ζωής που οδήγησαν, αυτούς που τους έδωσαν πνοή, σε μέρη πρωτόγνωρα και μαγεμένα. Στιγμές που θα δίναμε τα πάντα για να ζήσουμε ξανά, αλλά ξέρουμε βαθιά μέσα μας πως δεν πρόκειται. Γιατί δεν παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να κάνουμε την κάθε στιγμή ξεχωριστή με τον δικό της τρόπο; Γιατί μένουμε στάσιμοι σε λάθη τα οποία δεν μπορούμε ν’ αποδεχτούμε και καθυστερούμε τη ροή των πραγμάτων;

Όλοι κάνουμε λάθη, αυτό είναι γεγονός. Γιατί, στην τελική, καλύτερα να σφάλουμε τολμώντας για όνειρα που κανείς δεν μπορεί να δει εκτός από εμάς, παρά να περνάμε την κάθε μέρα επιβιώνοντας και ν’ αναλώνουμε τους εαυτούς μας χωρίς να κάνουμε τίποτα παραγωγικό. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να αποδεχόμαστε αυτά τα λάθη, με το κεφάλι ψηλά και τις ψυχές μας γεμάτες αξιοπρέπεια. Αλλιώς, θα ‘ρθει η στιγμή που η ψευδαίσθηση θ’ αρχίσει να φθείρεται και δε θα μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με τίποτα. Θα είναι πλέον αργά για να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να διορθώσουμε όσα γκρεμίσαμε. Γι’ αυτό να μαθαίνεις απ’ τα λάθη σου μετατρέποντάς τα σε σωστά, γιατί αυτά θα καθορίσουν ποιος πραγματικά είσαι.

«Το να κάνεις λάθος είναι ανθρώπινο. Το να το παραδέχεσαι είναι θεϊκό». Αυτό μόνο να θυμάσαι!