Βάλε φωτιά σε ό,τι σε τρώει

Πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει χειρότερος θάνατος απ’ τη μιζέρια που προκαλεί ο κλοιός της μετριότητας κι ας τη συναντάμε παντού κι ας τη ζήσαμε όλοι από φόβο για το άγνωστο.

Από παιδιά φωνάζαμε με ζήλο τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Κάθε φορά που κάτι καινούργιο μας γυάλιζε το μάτι, τόσο πιο πολύ το θέλαμε. Κι όμως με τα χρόνια το παιδί μέσα μας σίγασε. Βολεύτηκε, σ ’έναν κόσμο που σου επιβάλλει να μην είσαι εξαιρετικός ή διαφορετικός, απλά να κάνεις αυτό που πρέπει. Μάθαμε να φθονούμε το εξαιρετικό σαν κάτι άπιαστο και καλογυαλισμένο. Κι ας μην προσπαθήσαμε ποτέ να το φτάσουμε. Αλλά κι η τελειότητα, μια δικτατορία είναι από μόνη της. Ας μη γελιόμαστε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Αν επέλεξες να κάνεις αυτά που πρέπει αντί για αυτά που θέλεις, δεν είναι αργά να πάρεις τις επιθυμίες σου στα χέρια για όπλα. Ποτέ δεν είναι αργά, να το θυμάσαι αυτό. Θα περάσουμε τη μισή μας ζωή δουλεύοντας –αν όχι και παραπάνω–, θα την περάσουμε με άγνωστους ανθρώπους αντί για την οικογένειά μας, τους ανθρώπους μας. Αν, λοιπόν, τη σπαταλήσουμε σε κάτι που μισούμε, τότε πεθαίνουμε δυο φορές. Το ξέρω, στα λόγια είναι όλα εύκολα, αλλά το λόγια είναι σκέψεις που με λίγο πείσμα γίνονται πράξεις. Αν η χώρα που ζούμε επιβάλλει τη μετριότητα, οφείλουμε να μη σταματήσουμε να ψάχνουμε τον τρόπο που θα φέρει την αλλαγή.

Κεφάλαιο σχέσεις. Βόλεμα, φόβος απέναντι στη μοναξιά. Φόβος απέναντι σε ανάγκες κι επιθυμίες κι υποταγή στα πρέπει της μετριότητας γύρω σου. «Έλα, μωρέ, τι τα σκαλίζουμε τώρα;», «Μεγαλώνουμε∙ για αγάπες είμαστε τώρα;». Η απάντηση είναι «ναι». Είναι χίλιες φορές «ναι».  Για ό,τι δε σου καίει πια την ψυχή κι ό,τι δε σου βάζει χαμόγελο στα χείλη, κοίτα να βρεις την έξοδο, είναι ώρα να φύγεις. Χίλιες φορές η περηφάνια της μοναξιάς παρά η φυλακή του συμβιβασμού.

Μεταξύ μας; Δεν υπάρχουν οδηγίες, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν «πρέπει». Αργά ή γρήγορα η ζωή βρίσκει τον τρόπο να μας ταρακουνήσει και να μας πει «ξύπνα, φεύγω». Οφείλουμε να ζούμε το κάθε λεπτό με την αξιοπρέπεια που του πρέπει. Κι αξιοπρέπεια πάει να πει «δε συμβιβάζομαι, δε χαραμίζομαι».

Δεν είναι τίποτα εύκολο και κανείς δε θα μας χαρίσει τα όνειρά μας. Κι ας έχουν αγκάθια μέχρι να τα πάρουμε αγκαλιά, κάνουν το ταξίδι προς την κατάκτησή τους ακόμα πιο επίμονο. Κι αν δούμε τη ζωή σαν ένα ψηλό βουνό με στόχο μας την κορυφή, η μετριότητα κρατά το ταξίδι μας στη μέση ενώ πολλές φορές μας γκρεμίζει και μας στέλνει ξανά στην αρχή.

Κι άντε τώρα να βρεις άνθρωπο που συμβιβάστηκε με τη μετριότητα κι εξακολουθεί να κυνηγά τα όνειρά του. Σπάνιο. Γιατί αυτοί που ακόμα τολμούν να ελπίζουν προτιμούν την αποτυχία και την ελπίδα της προσπάθειας παρά τον συμβιβασμό.

Πρέπει να είσαι και λίγο τρελός για να ζητάς ακόμα τα ιδανικά της ψυχής σου. Ο περίγυρός μας συχνά μας καταδικάζει να δεχτούμε τα «πρέπει» του, όμως ο δρόμος σου κι ζωή σου θα είναι πάντα δικά σου.

Ποτέ δεν είναι αργά, να το θυμάσαι. Κάθε λεπτό που περνά είναι η ευκαιρία που ψάχνεις να αλλάξεις τα πάντα γύρω σου. Κι αν βάλεις φωτιά και κάψεις αυτό που σε τρώει, θα χτίσεις και πάλι αυτό που σου πρέπει. Εσύ αποφασίζεις.