Οι συνεργάτες έγιναν οικογένειά μας

Δουλειά. Της αφήνουμε κόπο και μας γυρνάει τα ρέστα. Πολλά ή λίγα, αρκετά ή ανεπαρκή, είναι όσα είναι τέλος πάντων. Απασχολεί τη μέρα μας στο ένα τρίτο της πάνω-κάτω κι ίσως απασχολεί το μυαλό μας πολύ περισσότερο. Είναι αυτό που θέλαμε, επιλέξαμε, καταλήξαμε ή αναγκαστήκαμε να κάνουμε. Είναι αυτό που μας συντηρεί ή αυτό που μας γεμίζει. Είναι η ρουτίνα ή η εξέλιξη στη ζωή μας, αλλά είναι σίγουρα αναπόσπαστο κομμάτι της.

Η ευτυχία ή ο Γολγοθάς δε μας βρίσκουν μόνους. Στο δρόμο προς την άνοδο ή στον αγώνα της επιβίωσης είμαστε πολλοί μαζί. Είμαστε εκείνοι που περάσαμε πριν μέρες, μήνες ή χρόνια την πρώτη μας συνέντευξη μαζί, με εκείνο το ψαρωμένο βλέμμα κι εκείνον τον κρύο ιδρώτα. Είμαστε οι παλιοί κι οι νέοι που από κοινού τραβάμε κουπί και συνδυάζοντας εμπειρία κι όρεξη, αναζητούμε μαζί την επιτυχία και την απόλαυση σε αυτό που ίσως να μην είναι και τόσο ενδιαφέρον τελικά.

Είμαστε εκείνοι που αλλάζουμε βάρδιες μεταξύ μας θέλοντας να εξυπηρετήσουμε ο ένας τον άλλο σε μια δύσκολη στιγμή, εκείνοι που διεκδικούμε τα ίδια εργασιακά δικαιώματα, εκείνοι που μοιραζόμαστε ένα τελευταίο τσιγάρο στο διάλειμμά μας κι εκείνοι που μαζί ονειρευόμαστε την καλοκαιρινή άδεια που δεν ξέρουμε πότε θα ‘ρθει.

Δεν έχει σημασία αν μοιραζόμαστε τις ζωές μας κι εκτός δουλειάς. Είμαστε κάτι σαν μια μικρή οικογένεια, γιατί ίσως βλεπόμαστε περισσότερο από όσο με τους φίλους ή τους συγγενείς μας. Θα πούμε πάντα μια καλημέρα μετά την πρώτη τζούρα καφέ και κάπου εκεί θα πούμε και μερικές λεπτομέρειες απ’ την καθημερινότητά μας, έτσι γιατί κάτι μας καίει ή κάτι μας έχει πάρει το μυαλό. Κάπως έτσι άλλωστε στα ζόρια χτίζονται σχέσης αγάπης κι εκτίμησης.

Και φτάνει η ώρα που η Μαρία έρχεται στη δουλειά κάπως αλλαγμένη, κάπως χαμογελαστή. Και κάτι γυαλίζει στο χέρι της. Κάτι φουσκώνει μέσα της. Και φτάνει η μέρα που ο Κωστής έρχεται στη δουλειά κάπως αλλαγμένος, κάπως αγχωμένος. Κι ένα προσκλητήριο ξεγλιστρά απ’ το σακίδιό του. Κάτι έχει αλλάξει μέσα του.

Φτάνει κάποτε εκείνη η στιγμή που οι συνάδελφοί μας κάνουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Κι εκείνο το πρόσωπο για τα οποίο έχουμε ακούσει τόσα και τόσα γίνεται τελικά ο άνθρωπος με τον οποίο αποφασίζουν να μοιραστούν το υπόλοιπο της ζωής τους. Κι ένα πιτσιρίκι αχνοφαίνεται κάπου στον ορίζοντα ή κάπου στο υπερηχογράφημα. Οι συνάδελφοί μας κάνουν οικογένεια κι η χαρά τους είναι και δική μας.

Γιατί το αξίζουν. Γιατί ήμασταν εκεί κάθε μέρα, που ίδρωναν και πάλευαν για να μη λείψει τίποτα από εκείνους που αγαπούν, για να καταφέρουν να χτίσουν μια ζωή μαζί τους. Γιατί ήμασταν εκεί, όταν ήθελαν να τα παρατήσουν, αλλά γι’ αυτούς τους ανθρώπους παρέμεναν δυνατοί. Γιατί ήμασταν εκεί, όταν έρχονταν άυπνοι ή άρρωστοι για να μη χάσουν τη δουλειά.

Και θα είμαστε εκεί για όσο θέλουν και για όσο γίνεται σε ό,τι χρειαστούν. Θα χαζεύουμε φωτογραφίες με πρώτα δόντια, βίντεο με πρώτα βήματα, θα κυνηγάμε ανθοδέσμες, θα ξυρίζουμε γαμπρούς, θα ανταλλάσσουμε μαγικά ξόρκια εκτάκτου νανουρίσματος, θα συστήνουμε παιδίατρους, θα προσφέρουμε υπηρεσίες δωρεάν baby-sitting και θα μαθαίνουμε πρωτόγνωρες ιστορίες του έγγαμου βίου.

Τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Τους ευχαριστούμε για όλους τους λόγους που θα μας δώσουν να χαμογελάμε, να γλεντάμε, να θυμόμαστε ή να ονειρευόμαστε και τα δικά μας. Αυτή είναι άλλωστε η δύναμή μας, να βλέπουμε πώς μέσα απ’ τα δύσκολα που βιώνουμε κάθε μέρα, η ευτυχία ξέρει πάντα να ξετρυπώνει τελικά.