Η εκδίκησή μου ότι έπαψα να σ' εκτιμώ

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τον εαυτό μου στη θέση του εκδικητή, πόσο μάλλον να εκδικούμαι εσένα, που περάσαμε τρία χρόνια μαζί. Τρία χρόνια μεγαλώσαμε μαζί, μοιραστήκαμε εμπειρίες και συναισθήματα. Μοιραστήκαμε τα πάντα, τη ζωή μας ολόκληρη.

Ξεκινώντας μια σχέση πάντα έχω στο μυαλό μου τρεις βασικές αρχές για να πετύχει. Επικοινωνία, κατανόηση και σεβασμός. Με τα τρία αυτά στοιχεία και τον έρωτά σου για το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου, η σχέση αυτή που χτίζεται έχει πολλές πιθανότητες να είναι πετυχημένη.

Μια σχέση για να θεωρηθεί πετυχημένη δεν είναι απαραίτητο να κρατήσει για την υπόλοιπη ζωή μας. Είναι εκείνη που όσο κρατήσει θα μας κάνει ευτυχισμένους, ακόμη και τις δύσκολες ημέρες. Θα μάθουμε πράγματα ο ένας απ’ τον άλλον και θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Θα μάθουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, να επιμένουμε όταν έχουμε δίκιο και να υποχωρούμε όταν έχουμε άδικο. Θα βοηθήσουμε τον άνθρωπό μας όταν θα έχει προβλήματα. Θα μεγαλώσουμε. Θα ωριμάσουμε. Θα γεμίσουμε τις καρδιές μας συναισθήματα και το μυαλό μας εικόνες κι αναμνήσεις.

Μπορεί, όμως, να έρθει η στιγμή που η σχέση θα έχει κάνει τον κύκλο της. Μπορεί να μην έχω να σου προσφέρω πια κάτι. Μπορεί να με κούρασες ή και να κουράστηκες. Μπορεί να μην είσαι πια ερωτευμένος. Μπορεί να ερωτεύτηκα άλλον. Υπάρχουν πράγματα που ξεφεύγουν του ελέγχου μας , όσο και αν προσπαθούμε για το αντίθετο. Εκεί έρχεται η μία απ’ τις βασικές αρχές που θέσαμε στο ξεκίνημα της σχέσης μας: Η επικοινωνία.

Σου άνοιξα για άλλη μία φορά την καρδιά και το μυαλό μου. Σου μίλησα ειλικρινά και σου είπα πως δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου. Με κούρασες κι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σου που κάποτε με γοήτευαν τώρα μου φαίνονται απωθητικά. Ήταν δύσκολο να το δεχτείς και να το διαχειριστείς. Το καταλαβαίνω και ποτέ δε σε κατηγόρησα γι’ αυτό. Κι εγώ στη θέση σου έτσι θα αντιδρούσα. Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω και να δικαιολογήσω ήταν η συμπεριφορά σου μετά το χωρισμό.

Μία μέρα πριν σου μιλήσω και σου ανακοινώσω στην ουσία τη λήξη της σχέσης μας, η μαμά μου μού είπε κάτι στο τηλέφωνο, που δε θα ξεχάσω. «Πρόσεχε τώρα που θα το ανακοινώσεις. Θα δεις ένα άλλο πρόσωπό του που μπορεί να μη σου αρέσει καθόλου». Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αυτές τις μαντικές ικανότητες τις αποκτούν οι μαμάδες με το που γεννούν.

Ακολούθησε ένας κύκλος επεισοδίων με φωνές, βρισιές και μια απαράδεκτη άρνησή σου να φύγεις απ’ το σπίτι μου. Επί ένα μήνα συνέχιζες να μένεις εδώ, με τις κούτες απλωμένες σε όλο το σπίτι και με μία ασταμάτητη διάθεση να με πληγώνεις κάθε μέρα ανεξαιρέτως.

Με είχες μετατρέψει σε φυγά απ’ το ίδιο μου το σπίτι προκειμένου να μην πρέπει να σε αντιμετωπίζω. Εσένα και τα νεύρα σου. Μα το μεγαλύτερο πλήγμα του χωρισμού μας ήσουν εσύ ο ίδιος. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που αντίκριζα. Πως ο γλυκός κι ήρεμος, γεμάτος πρόθεση για βοήθεια, άντρας που είχα ερωτευτεί, είχε μεταμορφωθεί σε ένα αγοράκι γεμάτο εγωισμό και θυμό, γεμάτο λαχτάρα να σε δει να σέρνεσαι.

Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποφάσισα να μη σου δώσω την ικανοποίηση να με δεις πληγωμένη κι ηττημένη, να μη σου δώσω καν την ικανοποίηση της αντεπίθεσης στον λεκτικό πόλεμο που είχες ξεκινήσει απέναντί μου. Το μόνο που ήθελα πραγματικά, ήταν να γυρίσω ένα βράδυ σπίτι και να λείπεις, εσύ και τα πράγματά σου.

Παρ’ όλα αυτά, έχουν δίκιο όσοι λένε πως η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Δε χρειάστηκε καν να το προσπαθήσω. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν ο σωστός συγχρονισμός. Να τύχει να ακούσεις ένα τηλεφώνημά μου, ενώ παράλληλα εγώ έτυχε να μην καταλάβω ότι στεκόσουν μερικά μέτρα πίσω μου.

Και τότε το άκουσες. Άκουσες, μήνες μετά τον χωρισμό μας κι όλο εκείνο τον πόλεμο, πως δε σε σέβομαι πια, έχασες την εκτίμηση που είχα για εσένα τη στιγμή που άρχισες να συμπεριφέρεσαι θρασύδειλα. Δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί σου, με έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν έκανε κάτι για να με κρατήσει δίπλα του, μα ίσα-ίσα έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι του για να χάσω κάθε εκτίμηση που είχα γι’ αυτόν απ’ την ημέρα που τον γνώρισα.

Κάπως έτσι έφυγε κι ο επιτηδευμένος τσαμπουκάς σου κι η ανούσια ενοχλητική επιμονή σου, κάπως έτσι, απότομα, συνειδητοποίησες πόσο άλλαξες. Ξέρω πως σε πόνεσε, μα δυστυχώς δεν μπόρεσα να συμμεριστώ τον πόνο σου ούτε να λυπηθώ που στον προκάλεσα. Για να είμαι ειλικρινής, ένιωσα μια ηθική ικανοποίηση που άθελά μου σου είπα όλα αυτά που δεν είχα το κουράγιο να σου πω κοιτάζοντάς σε στα μάτια.