Το πιο όμορφο συναίσθημα είναι η αγάπη. Δεν εξαντλείται, δεν τελειώνει, δε σβήνει, δεν ξεθυμαίνει, δεν έχει διακυμάνσεις. Αν αγαπήσεις έναν άνθρωπο, δε γίνεται να μην τον αγαπάς για πάντα. Δεν έχει σημασία, αν είσαι μέρος της ζωής του, αν συνεχίζει χωρίς εσένα, αν οι δρόμοι σας έχουν χωρίσει, πάντα θα τον αγαπάς και θα τον νοιάζεσαι.
Η αγάπη δε μας βγαίνει όλες τις φορές σε καλό. Έχει τύχει ν’ αγαπήσουμε και να μην αγαπηθούμε με τον τρόπο και το βαθμό που επιθυμούμε. Πού πάει όλη αυτή η αγάπη; Χαμένη; Να μη σκέφτεστε μ’ αυτόν τον τρόπο. Αντιλαμβάνομαι ότι σε περιόδους μεγάλης θλίψης, δεν μπορούμε να δούμε το φως στην άκρη μιας σκοτεινής διαδρομής, αλλά μόλις ο χρόνος περάσει κι ηρεμήσει το θεριό που κρύβουμε μέσα μας, βλέπουμε ότι τίποτα απ’ ό,τι νιώσαμε δεν είναι άχρηστο. Καθετί μας διαμορφώνει, κάθε συναίσθημα, εμπειρία, πόνος ή βίωμα.
Όπως έλεγε κι ο Μενέλαος Λουντέμης: «Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ. Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά». Ν’ αγαπάς λοιπόν, γιατί η αγάπη ακόμη κι αν δε σου επιστραφεί, ακόμη κι αν δεν έχει την απήχηση που ήλπιζες να έχει, σου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσεις έναν πλούτο συναισθημάτων με τα οποία πάει πακέτο, να έρθεις πιο κοντά με τον εαυτό σου και τις επιθυμίες σου, ν’ ανακαλύψεις τα όριά σου, ν’ αναγνωρίσεις τις άμυνές σου, να γίνεις δόσιμο ολοκληρωτικό, ν’ αφεθείς κι όλο αυτό να μετατραπεί σε μια εμπειρία ζωής.
Ν’ αγαπάς τρυφερά, χωρίς να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Κάθε φορά είναι διαφορετική και κάθε έρωτας ξεκινά απ’ την αρχή. Να προσέχεις τις λέξεις σου, γιατί πληγώνουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε και να ζεις στο έπακρον την κάθε στιγμή της αγάπης σου, γιατί δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει. Γίνονται τόσο γρήγορα αναμνήσεις οι όμορφες στιγμές μας.
Ν’ αγαπάς όσο μπορείς, όσο αντέχεις, αχόρταγα, θυμωμένα, με όλο το πάθος που σε διακατέχει. Να διαβάζεις το σώμα σου, ν’ αψηφάς το μυαλό σου, γιατί η λογική πάντα αρέσκεται να θέτει όρια στο συναίσθημα. Να δίνεις και να μη σκέφτεσαι αν και πόσα θα πάρεις. Να δίνεις απλόχερα, γιατί απλώς θέλεις να δώσεις, να εκφράζεις το μέσα σου, να σκοτώνεις τη μοναξιά σου, να γεμίζεις χαρά.
Ν’ αγαπάς χωρίς φόβο. Τι έγινε κι αν πέσεις; Θα σηκωθείς, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Ορισμένες στιγμές είναι απαραίτητο να μάθουμε να περπατάμε στο κενό, χωρίς πυξίδες, σε αχαρτογράφητες περιοχές. Είναι ο μόνος τρόπος ν’ ανασύρουμε όλη τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας για να προχωρήσουμε, να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Δεν είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουμε με τον ίδιο άνθρωπο, συνήθως με άλλους καταλήγουμε. Το μόνο που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι η ζωή μας είναι ένα ταξίδι.
Ν’ αγαπάς με όλο σου το είναι, με τρυφερότητα, πάθος, ορμή και τρέλα. Ν’ αγαπάς κάθε φορά σαν πρώτη φορά. Να τα δίνεις όλα, χωρίς να περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω. Η αγάπη έχει ως αυτοσκοπό να γεμίσει εμάς τους ίδιους πρώτα, να μας αλλάξει, να μας μεταμορφώσει, να μας κάνει καλύτερους. Κι ύστερα τους άλλους. Αγαπώ σημαίνει εγώ αγαπώ και το καλό που δε βλέπεις τώρα, θα το δεις εν καιρώ.
Μπορεί λοιπόν φαινομενικά μια αγάπη να μη μας βγαίνει σε καλό, αλλά σε βάθος χρόνου αντιλαμβανόμαστε πόσα μας έχει προσφέρει. Δεν είναι κάτι που μαθαίνουμε απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο και χρόνια για να δούμε τη δουλειά που έχει γίνει μέσα μας. Κι όταν αλλάξουμε εσωτερικά, θα έρθουν κι οι αλλαγές που περιμένουμε στη ζωή μας.
Αγαπήστε για ν’ αγαπηθείτε!
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου
