Αγάπα κι αγαπήσου!

Απ’ τα πρώτα βήματά μας στον κόσμο αυτό, που έχει μάθει να δίνει την προσοχή του στα λάθος πράγματα, αναζητάμε την αγάπη, κάτι τόσο αόριστο και ταυτόχρονα τόσο δικό μας όταν τελικά καταφέρνουμε να την βρούμε.

Προτρέχω όμως. Όπως το μικρό παιδί αναζητά εναγωνίως την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά (και δεν παύει ποτέ να την χρειάζεται) έτσι και σε όλη τη συνέχεια της ζωής μας αναζητάμε εκείνες τις αγκαλιές που θα μας κάνουν να νιώσουμε σιγουριά κι ασφάλεια, αγκαλιές που κάποιες μας κρατούν σφιχτά κι άλλες πιο χαλαρά. Αγκαλιές που η εσωτερική φωνή μας τις κρίνει λάθος ή σωστές εκ των υστέρων, έχοντας ήδη βραχνιάσει.

Τι είναι, λοιπόν, η αγάπη; Μια αγωνιώδης προσπάθεια για αγκαλιά; Μάλλον αυτό είναι∙ με μια βασική παράμετρο, αυτή της απόλυτης ελευθερίας. Ελευθερία εαυτού αρχικά και μετά του υποκειμένου που αγαπάς. Όταν αγαπάς κάτι ή κάποιον, αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου και την ικανότητά του να προσαρμόσει το κομμάτι της δικιάς του αγκαλιάς, έτσι ώστε να δέσει ιδανικά με το αντίστοιχο.

Δε μιλάμε για υποχώρηση ή καταπίεση, άλλα ίσα-ίσα για την απόλυτη αποδοχή στο βαθμό που δεν προκύπτει έκπτωση συναισθημάτων, αλλά απόλυτη απελευθέρωση. Πώς το πετυχαίνεις αυτό θα ρωτήσει εύλογα κάνεις. Ή τι γίνεται, για παράδειγμα, με το άλλο μέρος όταν είναι άνθρωπος και δεν είναι, για παράδειγμα, ένα όνειρο ή μια ιδέα; Όταν τέλος πάντων η τύχη της αγάπης δεν εξαρτάται από εσένα μόνο; Ποιος έχει, λοιπόν, λόγο στην αγάπη που λέει και το άσμα; Αν ήξερα, εδώ θα ήμουν και θα έλεγα αερολογίες;

Αστειεύομαι, η λύση θαρρώ πως βρίσκεται στο τρίπτυχο «επικοινωνία, ειλικρίνεια, ψυχική δύναμη». Ακούμε συχνά από ειδικούς των σχέσεων (ας μου απαντήσει κάποιος γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι ελεύθεροι) πως το κλειδί του «μαζί» είναι η επικοινωνία και παρόμοια τέτοια κλισέ. Πολύ σωστά τα λένε, άλλα συνήθως παραλείπουν την έννοια των διαφορετικών κυμάτων επικοινωνίας. Δεν εκπέμπουμε όλοι στα ίδια μήκη κύματος και συχνά βολευόμαστε με αυτούς που εκπέμπουν πιο κοντά σε εμάς, ξεχνώντας έτσι τη θυσία ανθρώπων που κάνουμε στο βωμό της ευκολίας, για τον αστείο λόγο πως επικοινωνούν μια κατάσταση, χάνοντας έτσι την ουσία τι πραγματικά επικοινωνούν.

Κι εδώ  είναι που έρχεται η αγάπη. Αγάπη, λοιπόν, είναι όχι να εκπέμπεις τα ίδια μήκη κύματος με τον αντικείμενο του πόθου σου, άλλα να βρείτε εκείνα τα μήκη κύματος που κατανοείτε κι οι δύο το περιεχόμενο της επικοινωνίας. Μια επικοινωνία που οφείλει να βασίζεται στην απόλυτη ειλικρίνεια, όχι μόνο αυτών που λέμε ή κάνουμε άλλα κι αυτών που δε λέμε και δεν κάνουμε.

Δεν είναι εύκολο, γιατί πολλές φορές λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό για να βάλουμε μια προσωπική ανασφάλεια κάτω απ’ το χαλάκι, κάτω απ’ το χαλάκι όμως όπως ξέρουν κι οι νοικοκυρές κρύβεται η σκόνη του σπιτιού κι εμείς ψάχνουμε τη χρυσόσκονη. Για να μπορέσεις να βγάλεις τη σκόνη απ’ το χαλάκι και να καθαρίσει το σπίτι σου κι η ψυχή σου, οφείλεις να έχεις κότσια, ψυχική δύναμη. Μια ψυχική δύναμη απαλλαγμένη από προσωπικές ανασφάλειες και «πρέπει», ικανή να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία με μοναδικό στόχο αυτή την αγκαλιά. Κι επειδή τίποτα στη ζωή δεν το αποκτάμε δίχως κόπο κι ιδρώτα, έτσι και την πεμπτουσία της είναι αδιανόητο να την κατακτήσουμε εκ γενετής.

Αγάπη λοιπόν είναι η αλληλένδετη τροφή ψυχική δύναμης μεταξύ δύο ή περισσότερο ατόμων, μέσα απ’ τη συνεχή καταπολέμηση των προσωπικών ανασφαλειών, στηριζόμενοι στην ειλικρινή επικοινωνία, με ιδεατό στόχο την ολική εξάλειψη αυτών.

Σε ένα κόσμο που έχει συνηθίσει να αγαπάει το εύκολο είναι αρκετά ουτοπικό να αναζητάμε την αγάπη, θα έλεγε κανείς. Απλά θα του απαντούσα ότι ζούμε σε έναν κόσμο που εξαιτίας των προσωπικών ανασφαλειών δεν έχουν βρεθεί τα κατάλληλα κανάλια επικοινωνίας από όλους τους ανθρώπους για να βασιλεύει η αγάπη, με αποτέλεσμα να βασιλεύουν τα εύκολα παράγωγά της.

Για να δεις όμως την αλλαγή που ονειρεύεσαι στον κόσμο, όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα, ξεκίνα να αλλάζεις τη δική σου ζωή. Αγάπα κι αγαπήσου, φίλε…