Το άλλο σου εγώ

Αν ο έρωτας είναι μια βουτιά στον γκρεμό χωρίς σχοινί, αγάπη είναι η βουτιά ξανά και ξανά. Ν’ αγαπάς είναι η κατάσταση που επιλέγεις πάντα το ίδιο άτομο να βουτάς μαζί του -χωρίς να σημαίνει απαραίτητα πως θα σ’ επιλέγει κι αυτό. Να αγαπιέσαι αντίστοιχα, η επιλογή ενός ατόμου προς το πρόσωπό σου για τη βουτιά αυτή. Το να αγαπάς και να αγαπιέσαι, όμως, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Στην αλληγορία μας θα μπορούσε να είναι η κατάσταση που οι δύο ήρωές μας βγάζουν φτερά. Δεν πέφτουν, δε δοκιμάζονται, έχουν προ πολλού ξεπεράσει αυτά τα στάδια. Χαράσσουν τη δική τους πορεία, έξω απ’ τον γκρεμό ή μέσα, δεν τους νοιάζει και πολύ, απλά πετάνε.

Καθόλου τυχαία η αναφορά σε φτερά, απόλυτο χαρακτηριστικό της ελευθερίας. Όλοι λίγο-πολύ μας έχουμε φανταστεί να πετάμε, να πηγαίνουμε οπού εμείς επιθυμούμε χωρίς κανέναν περιορισμό ή εμπόδιο. Κάπως έτσι είναι κι η αμφίδρομη αγάπη. Κι όσοι την έχουν καταφέρει έχουν ξεπεράσει κάθε είδους προσωπική ανασφάλεια και φόβο, δημιουργώντας ένα «αεροδυναμικό εγώ», που το μόνο που του λείπει είναι ο συγκυβερνήτης.

Βρίσκοντας τον συγκυβερνήτη, το αεροπλάνο τους είναι έτοιμο να πετάξει. Απαλλαγμένοι από κάθε φόβο κι ανασφάλεια, έχοντας στα μπαγκάζια τους την ελευθέρια τους, πετάνε προς όποια κατεύθυνση επιθυμούν. Κάθε εμπόδιο που εμφανίζεται μπροστά τους στον πραγματικό κόσμο φαντάζει μηδαμινό, έχοντας κατακτήσει το απόλυτο. Αυτό είναι και το μυστικό τους.

Μιλάμε για δύο άτομα που αρχικά ο καθένας αγάπησε τον εαυτό του και μετά αγάπησαν κάποιον άλλο. Δεν είναι το «άλλο τους μισό» αλλά «το άλλο τους εγώ». Γιατί όταν αγαπάς κάτι τόσο ουσιαστικά δεν είσαι απλά η αντανάκλαση των συναισθημάτων σου αλλά η μορφή του. Δεν υπάρχει μεταξύ τους απόσταση, εγωισμοί, προβλήματα. Νιώθουν τα ίδια πράγματα και το απολαμβάνουν. Οι ψυχές τους είναι τόσο ελεύθερες με αποτέλεσμα να έχουν φτιάξει τη δικιά τους φυλακή. Μια φυλακή που η ποινή της είναι ισόβια αγάπη.

Είναι, όμως, όλα τόσο παραμυθένια και μαγικά; Κι όμως, όταν τελικά συμβαίνει, είναι. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι τα συστατικά του φίλτρου είναι μαγικά, ίσα-ίσα είναι πέρα για πέρα ανθρώπινα. Περιλαμβάνει μια πληθώρα προσωπικών νικών απέναντι στα πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Φόβοι,  ανασφάλειες, εγωισμοί, απωθημένα έχουν ηττηθεί κι έχουν δημιουργήσει ένα κράμα «εγώ», ικανό να φιλοξενήσει τον μεγαλύτερο μάγο.

Κι εδώ είναι το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι και διαχωρίζει αυτούς που το πετυχαίνουν απ’ τους υπόλοιπους. Θα δεις τριγύρω σου ανθρώπους, μπορεί και εσύ να ανήκεις σε αυτούς, που το αναζητούν εναγωνίως και στα μάτια τους μοιάζει ακατόρθωτο. Κι άλλους που τους έρχεται αβίαστα, σε βαθμό  που πιστεύουν οι υπόλοιποι ότι είναι κάτι εξωπραγματικό, μαγικό. Έτσι μαγικά θαρρούν πως θα έρθει και σε αυτούς. Σφάλλουν ανεπανάληπτα.

Είναι τελείως διαφορετικό το να ποθείς κάτι πάρα πολύ και τελείως διαφορετικό το να είσαι προετοιμασμένος, μετά από μεγάλη κι επίπονη προσπάθεια με τον εαυτό σου, να το πραγματοποιήσεις . Φαντάσου απλά ότι στην πρώτη περίπτωση μοιάζεις με τον τύπο που περιμένει να του πέσει το λαχείο και στη δεύτερη με αυτόν που δουλεύει  12 ώρες την ημέρα. Ναι κι οι δυο πιθανότατα δε θα γίνουν εκατομμυριούχοι, ο ένας όμως έχει περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει και το κυριότερο να το διαχειριστεί. Γιατί μέσα απ’ τη συνεχή προσπάθεια και βελτίωση γνωρίζει στο πετσί του την αξία του.

Κάποιοι θα βιαστούν, θα αναρωτηθούν τι γίνεται με αυτούς που είναι έτοιμοι κι όμως δε βρίσκουν τον άνθρωπό τους. Όλα θα γίνουν, αρκεί να μείνουν δυνατοί. Είστε δυνατοί για να έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο. Μην αφήσετε την ανυπομονησία να σας καταβάλλει. Είναι κρίμα να χαθεί ό,τι χτίσατε στο τελευταίο στάδιο. Μάθατε τόσο καλά τον εαυτό σας και το τι ζητάτε που οι επιλογές σας  πλέον είναι απολύτως ευδιάκριτες.

Αυτό που ίσως δεν κατανοείτε πάνω στην ανυπομονησίας σας είναι ότι εξαιτίας όλης αυτής της προσπάθειας έχετε καταστεί ορατοί και στους υπόλοιπους που ψάχνουν ό,τι ψάχνετε. Είναι θέμα χρόνου λοιπόν κι όχι τύχης.  Είστε ανάμεσα σε αυτούς που μπορούν να σας δουν, μη βιάζεστε να ανάψετε το φως∙ έχει τη γλύκα του και το σκοτάδι.