Κοιλιακοί, σώματα σμιλεμένα, κοιλίτσες κρυμμένες κι όλα εκείνα που τόσο γοητεύουν κι ας έχουν γίνει πια αυτοσκοπός για πολλούς. Μα όσο κι αν ολ’ αυτά ελκύουν, δεν υπάρχει στ’ αλήθεια τίποτα πιο ελκυστικό από την ουσία της γυμναστικής, από τα τόσα πολύτιμα καλά που σου προσφέρει, από το τι γίνεσαι και τι εξελίσσεσαι μέσα από την καθημερινή γυμναστική. Γιατί στ’ αλήθεια γυμνάζεις το σώμα σου μα το πόσο γυμνάζεις το νου και την ψυχή σου δεν μπορείς ούτε κι εσύ να το συνειδητοποιήσεις, κάποτε.

Όσο δύσκολη κι αν είναι η μέρα σου, όση πίεση κι αν αναμετρά επικίνδυνα το όριο των αντοχών και των ανοχών σου, το μόνο σίγουρο είναι πως την ώρα που χτυπιέσαι στην κυριολεξία, στο γυμναστήριο, ολ’ αυτά με κάποιον τρόπο ασαφή και απροσδιόριστο, εξαφανίζονται. Είναι εκείνη η -στ’ αλήθεια- πολύτιμη μια ώρα που είσαι αντιμέτωπος εσύ με ‘σένα. Μόνο εσύ μαζί με την εξωτερίκευση όλων εκείνων που σε ζαλίζουν, που σε βαραίνουν, που κρατάς μέσα σου και αποβάλλεις λυτρωτικά με η γυμναστική.

Κι αν το καλοσκεφτείς, μέσα στην τόση καταπίεση που καλείσαι να υποστείς κάθε μέρα και στην άλλη τόση που σε περιμένει ακόμη, το να βρίσκεις έναν ουσιαστικό και καθ’όλα υγιή τρόπο να ανασυντάσσεις δυνάμεις, αποτελεί και μια πανίσχυρη απόδειξη αυτοεκτίμησης, αγάπης και φροντίδας για το τι είσαι. Θέλεις προφανώς να σε βλέπεις καλά κι έχεις βρει τον ιδανικό τρόπο να το πετυχαίνεις. Κι έτσι πρέπει να λειτουργούν οι άνθρωποι. Κάποιοι ζωγραφίζουν, κάποιοι χορεύουν, άλλοι γυμνάζονται κι άλλοι διαβάζουν, μα όλοι συνδέονται από την κοινή αναφορά, της εκτόνωσης, τους εσωτερικού ξεσπάσματος. Το να απασχολείσαι άλλωστε με κάτι που πραγματικά αγαπάς μόνο ως ευεργετικό μπορεί να χαρακτηριστεί όποια κι αν είναι τα έμπρακτα αποτελέσματά του.

Γυμναζόμαστε που λες και χαμογελάμε όσο επίπονη κι αν είναι η άσκηση. Κι αν έχεις κιόλας της τύχη να γυμνάζεσαι σε ένα όμορφο, ενθαρρυντικό και φιλικό περιβάλλον, τότε όλα τα κίνητρα είναι υπέρ σου. Άμα κατακλύζεσαι από καταρτισμένους ανθρώπους που σου μεταδίδουν πως η ουσία δεν είναι αποκλειστικά τα πέτρινα και αλάνθαστα κορμιά μα η υγεία σωματική και ψυχική που κατακτάς με όλο αυτό, έχεις κάθε λόγο να πιστέψεις ακόμα πιο πολύ σε ‘σένα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σου μαθαίνουν, χωρίς να το επιδιώκουν πάντοτε, πως η ισορροπία είναι το κλειδί για όλα, πως η ισορροπία είναι το πρώτο και η προϋπόθεση για όλα τα επόμενα, σκαλιά.

Γυμναζόμαστε για να αντέχουμε ή καλύτερα για να αποδεικνύουμε σε εμάς πως αντέχουμε ακόμα πιο πολλά ακόμα και τις στιγμές που δεν πιστεύουμε καν εμείς στους εαυτούς μας. Βλέποντας το σώμα σου και τη διάθεσή σου να διαμορφώνονται θες να παλέψεις κι άλλο κόντρα στα όρια εκείνα που είχες εμφανώς πιο χαμηλά, κόντρα στον πήχη που πίστευες πως δε θα φτάσεις ποτέ. Μα στην τελική, είμαστε πάντα εμείς εναντίον των εαυτών μας.

Να σε αγαπάς και να παλεύεις να στο αποδεικνύεις κάθε μέρα. Χωρίς την υγεία σου, δε θα ήσουν ποτέ τίποτα, χωρίς αυτήν κάθε βήμα παραπέρα φαντάζει σκάλα ατελείωτη. Κι όπως είπε κάποτε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, βρες αυτό που αγαπάς και άστο να σε σκοτώσει. Στις ζωές μας λοιπόν, ας βρούμε αυτό που αγαπάμε κι ας μην το αφήσουμε ποτέ.

Στο Λάζαρό μου, στις συμβουλές και στην αγάπη του για όσα καταπιάνεται και στον λατρεμένο μου Νικόλα και την πολύτιμη δύναμη που μας δίνει καθημερινά.

Συντάκτης: Ήβη Παπαϊωάννου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή