Στο γάμο σου να καλείς κόσμο από αγάπη, όχι από υποχρέωση

Ο γάμος είναι μία απ’ τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή ενός ζευγαριού. Και παρότι είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, στιγμή πολύ προσωπική, από μικρή ηλικία θυμάσαι να σε σέρνουν γονείς και συγγενείς σε αρραβώνες, γάμους και δεξιώσεις ατόμων που δε γνώριζες ή μετά βίας έλεγες ένα «γεια». Σε τόσους μας κουβάλησαν κι έτσι μπορούσαμε πια να έχουμε κριτήριο για το τι θα θέλαμε στο δικό μας γάμο, αν κάποτε προκύψει.

Κι έτσι, όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που αποφασίζετε με το σύντροφό σου να προχωρήσετε στο επόμενο στάδιο της ζωής σας και να ενώσετε τις πορείες σας, θέλετε όλα να γίνουν όπως τα ονειρεύεστε.

Με άγχος και γλυκιά αγωνία ξεκινούν, λοιπόν, οι προετοιμασίες. Πέρα απ’ τα βασικά· εκκλησία, νυφικό, κουστούμι, μπομπονιέρες, λουλούδια και τα λοιπά, πρέπει οπωσδήποτε από αρκετά νωρίς να ετοιμάσεις τη λίστα των καλεσμένων για να παραγγείλετε και τα προσκλητήρια.

Κάπου εκεί είναι που αρχίζει η ιδέα «θρησκευτικός γάμος» να μοιάζει τρομακτική. Αλλιώς τα είχατε σχεδιάσει με το σύντροφό σου, αλλιώς το ονειρεύονται οι γονείς σας. Αρχίζουν να σημειώνουν και να απαιτούν για καλεσμένους στη λίστα σας ανθρώπους που δε γνωρίσατε ποτέ ή με το ζόρι μπορείτε να τους θυμηθείτε.

Ξεκινάνε, λοιπόν, να σε τρελαίνουν οι δικοί σου με ψυχολογικούς εκβιασμούς, να καλέσεις τον τάδε επειδή είναι δεύτερος ξάδελφος του θείου σου και την τάδε που είναι κουνιάδα της νονάς σου. «Τι θα πει ο κόσμος; Ντροπή να μην τους καλέσουμε; Εκείνοι μας κάλεσαν. Οικογένεια είμαστε». Μα εσείς ονειρευόσασταν τη μέρα σας αλλιώς, με λίγους και καλούς, σε ένα απομακρυσμένο μέρος. Θέλετε δίπλα σας σε μια τέτοια στιγμή ξεχωριστά άτομα και διαλεχτά, τα πιο αγαπημένα σας.

Τελευταία όλο και περισσότεροι προτιμούν κι επιλέγουν να κάνουν έναν κλειστό γάμο, χωρίς άτομα περιττά δηλαδή, γείτονες που δε λένε ούτε καλημέρα, μακρινό συγγενολόι που έχουν να δουν χρόνια, άτομα που δεν έχουν επαφές δηλαδή, δεν τους δένει ουσιαστικά κάτι, πέρα απ’ το τυπικό της υπόθεσης. Και για να ‘μαστε και ρεαλιστές, συμφέρει κι οικονομικά.

Εκείνη  η μέρα είναι πολύ σημαντική για το ζευγάρι. Είναι η επίσημη αρχή της κοινής τους ζωής, όταν υπόσχονται ο ένας στον άλλον αιώνια αγάπη κι αφοσίωση. Είναι ένα μαγικό μυστήριο που θέλουν να μοιραστούν με ανθρώπους δικούς τους, που εμπιστεύονται, που γνωρίζουν καλά, που έχουν περάσει πολλά. Θέλουν δίπλα τους τη στενή οικογένειά τους και φίλους αληθινούς.

Σε τόσο ιδιαίτερες στιγμές δε χρειάζονται κι ούτε θα έπρεπε να καλούμε και να αναμένουμε πολύ κόσμο. Η μέρα ευτυχίας ενός ζευγαριού δε θα γίνει ευτυχέστερη αν έρθει όλη η μακρινή οικογένεια που δε γνώρισαν ποτέ τους. Αντιθέτως, όσα πιο λίγα άτομα παρευρίσκονται, τόσο πιο όμορφα και διασκεδαστικά θα περάσουν το ζευγάρι κι οι καλεσμένοι, θα ‘ναι όλοι μια μεγάλη παρέα. Θα ξοδέψουν το χρόνο τους ποιοτικά, όχι με τυπικές χαιρετούρες και «Τη θυμάσαι τη θεία Μαρίκα; Την είχες γνωρίσει ένα καλοκαίρι στο χωριό όταν ήσουν 2».

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η απόφαση του ζευγαριού να γίνεται απ’ όλους σεβαστή. Από την οικογένεια που πιέζει και δεν ακούει την επιθυμία των παιδιών ως τους μακρινούς συγγενείς κι οικογενειακούς φίλους, που παρεξηγούνται αν δεν προσκαλεστούν. Είναι υπερβολή να ‘χουμε την απαίτηση να μας καλούν στο γάμο τους όσοι ανταλλάζουμε δυο κουβέντες.

Η εντύπωση αυτή πλέον έχει, ευτυχώς, αρχίσει να αλλάζει, ίσως με τον καιρό να εξαλειφθεί τελείως. Είναι οκ να μη μας καλέσει κάποιος που δεν ξέρουμε καλά στο γάμο του κι είναι ακόμα πιο εντάξει να μη θέλουμε να τον καλέσουμε εμείς στη δική μας ξεχωριστή μέρα. Οι επιφανειακές σχέσεις κι η λογική της κοινωνικής υποχρέωσης δεν έχουν θέση σε μια μέρα αγάπης.

Το σημαντικότερο είναι το ζευγάρι να απολαύσει τη στιγμή του και να την μοιραστεί με όσους πραγματικά αγαπά κι εκτιμά. Με εκείνους που ήταν, είναι και θα είναι μέρος της ζωής τους.