Αν ήμουν αυτός που ονειρευόσουν θα ήμουν κάποιος άλλος

Λυπάμαι πραγματικά πολύ. Εμείς οι δυο τελειώσαμε και γι’ αυτό δεν ευθύνομαι εγώ τελικά. Έτσι πίστευα. Αλήθεια το πίστευα και με βασάνιζε. Μα όχι δε φταίω εγώ. Μάλλον εσύ.

Ήμουν χαρούμενος που σε είχα. Σε θαύμαζα πολύ, σ’ αγαπούσα. Σε ένιωθα δική μου και φτερούγιζα. Γέλαγαν ακόμη και τα μουστάκια μου στη σκέψη σου. Όσο κλισέ κι αν είναι αυτά που σου λέω τώρα, ο έρωτας είναι διαχρονικός κι είναι ίδιος πάντα. Δεν αλλάζει όσο κι αν τον πολεμήσει κανείς.

Αυτό ίσως να’ ναι και το μεγαλύτερό σου πρόβλημα. Είναι ήττα για σένα να μην μπορείς να αλλάξεις κάτι, πόσο μάλλον ανθρώπους. Κι αυτό ακριβώς είναι που θέλησες να κάνεις και με μένα. Να μ’ αλλάξεις. Να με κάνεις κάποιον άλλον. Να με μετατρέψεις σ’ αυτόν που εσύ ονειρευόσουν, ακριβώς όπως τον ονειρευόσουν. Ανεπιτυχώς όμως. Έχασες.

Στην αρχή δεν το καταλάβαινα. Ήμουν τόσο τυφλωμένος που τίποτα απ’ όσα μου έλεγες δε με πείραζαν. Τι κι αν ένιωθα άβολα, τι κι αν πιεζόμουν κάποιες φορές, δε μίλαγα. Ήθελα να αισθάνεσαι κι εσύ περήφανη για μένα, να μην ντρέπεσαι. Αλλά τώρα ξέρω πως αν ήθελες όντως να είσαι μαζί μου, αυτό θα ’ταν δεδομένο, θα μου το ’δινες και θα με άφηνες να το αισθανθώ από μόνη σου.

Φόρεσα και τα ρούχα που μου ‘πες, ερχόμουν και στα μέρη που εσύ ήθελες να πηγαίνεις. Έφαγα στη μάπα όλα τα δήθεν φιλαράκια σου. Δεν ταίριαξα ποτέ μαζί τους αλλά τους ανέχτηκα. Ακολούθησα τις συνήθειές σου, τα χόμπι σου, τα χούγια και τις παραξενιές σου. Κι όλα για πάρτη σου.

Δεν παραπονιέμαι γι’ αυτά. Αυτά είναι φυσιολογικά. Αλίμονο. Αλλιώς δε θα ’μασταν ζευγάρι. Αλλά εσύ το τερμάτισες, κορίτσι μου. Δεν είχα λόγο πια στη σχέση. Κι εγώ δεν ήμουν έτσι συνηθισμένος. Υποτάχθηκα. Εντάξει, καλά να πάθω.

Είχα πωρωθεί, το παραδέχομαι. Σε είχα στο μυαλό μου κάτι σαν αυτό ακριβώς που έψαχνα. Σφάλμα μάλλον. Αλλά ακόμη και να ήσουν αυτή που λέω, εγώ σε βρήκα έτοιμη. Δεν προσπάθησα να σε φτιάξω σ’ αυτήν που ονειρευόμουν.

Δεν ξέρω, τελικά, αν όντως υπάρχουν οι άνθρωποι που ονειρευόμαστε. Κάποτε το πίστευα έντονα. Μέχρι που κατάλαβα πως πρέπει να παύσω να τρέφω αυταπάτες. Ότι ο κόσμος δεν είναι παραμύθι κι οι σχέσεις χτίζονται με τον καιρό. Δεν υπάρχουν κεραυνοβόλοι έρωτες και μαλακίες. Πρέπει να συμβιβαζόμαστε και λίγο κι ο έρωτας θα έρθει στην πορεία.

Βρέθηκα σε σχέσεις όχι και τόσο υποσχόμενες. Πήγα να το προσπαθήσω αλλά δε μου έβγαινε καλά. Αισθανόμουν άβολα κι έφευγα. Για να είμαι σωστός κι εγώ με τον εαυτό μου αλλά και με τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου. Που ίσως να περίμενε περισσότερα απ’ αυτά που μπορούσα εγώ να δώσω. Θα έμπαινα ξανά σε μια σχέση που θα μου φαινότανε πως μπορεί να κτιστεί καλά και θα αφιέρωνα χρόνο για να το πετύχω.

Έπειτα ήρθες εσύ και μου ανέτρεψες πάλι τις θεωρίες. Ξαναένιωσα πεταλούδες στο στομάχι, ξαναείδα συννεφάκια. Είχα το παραμύθι μπροστά μου κι είπα πως θα το ζήσω. Και μπήκα μέσα με φόρα. Μέχρι που πήγα κι έσπασα το κεφάλι μου.

Ήταν βράδυ κι άραζα στην τηλεόραση. Γύρισες σπίτι κι ήρθες με μια άνεση κι έκατσες δίπλα μου. Και με τόση ευκολία μου είπες πως θέλεις να χωρίσουμε. Όχι, λέει, γιατί βρήκες άλλον, αλλά γιατί δεν είμαι τελικά αυτός που ονειρεύτηκες. Σκοτάδι. Δε θέλω να θυμάμαι το μετά.

Τώρα πια ξέρω ότι η θεωρία που είχα αναπτύξει είναι η σωστή. Όλα πρέπει να γίνονται χωρίς βιασύνες. Να στοχεύουμε στην ποιότητα και στο ήθος του ανθρώπου που έχουμε πλάι μας κι όχι στα πυροτεχνήματα. Και με αμοιβαίες υποχωρήσεις να δημιουργούμε μαζί κάτι τόσο δυνατό που θα αντέχει φουρτούνες στον χρόνο. Κι είμαι σήμερα μια χαρά.

Εσένα βλέπω και γελάω. Που έγινες υποχείριο του ενός και του άλλου. Που δε στέριωσες πουθενά. Μα δε βρήκες, κοπέλα μου, τον πρίγκιπα; Εύχομαι να βρεις αυτό που ονειρεύεσαι. Κι αν δεν το βρεις να βρεις τον μαλάκα που θα μεταμορφωθεί σ’ αυτό. Και μακάρι αυτός ο μαλάκας να σ’ αγαπήσει όσο σ’ αγάπησα κι εγώ.

Τι; Σ’ έκανα ρεζίλι; Κλάψε τότε. Αντίο.