Γουστάρουμε τα μεγάλα λόγια και τρώμε το παραμύθι αμάσητο

Ο λόγος είναι κάτι τόσο δυνατό που μπορεί να μαγειρεύει καταστάσεις και να κατευθύνει τον κόσμο. Οι άνθρωποι ανοίγουν το στόμα τους κι αμολάν ελπίδα, προτροπή, έρωτα. Ξεστομίζουν λόγια βαρυσήμαντα απ’ τα οποία πιανόμαστε για να νιώσουμε καλά. Γιατί ήταν τα λόγια που περιμέναμε, αυτά για τα οποία πάντα ελπίζαμε, είναι αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε πιο σπουδαίοι, ακόμη κι ομορφότεροι.

Βέβαια όταν το μυαλό λειτουργεί καλά μπορούμε να φιλτράρουμε τα όσα ξεστομίζονται, να διακρίνουμε τα αληθινά απ’ τα πλαστικά και τα ψεύτικα. Είμαστε σε θέση να διακρίνουμε αυτά που λέγονται για να μας αποπροσανατολίσουν ή από συμφέρον. Ίσως να μην μπορούμε πάντα αλλά τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουμε. Έστω κι αργά. Πάντοτε απαραίτητη προϋπόθεση το μυαλό.

Είναι όμως κι αυτές οι άτιμες οι φορές που ο νους υπολειτουργεί. Που η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά και κάνει τόσο θόρυβο που κι αν ακόμα το μυαλό θέλει να μας προειδοποιήσει δεν το ακούμε. Όταν κανείς είναι ερωτευμένος κάθε λέξη έχει σημασία. Κάθε φράση αναλύεται πέραν του δέοντος και γίνεται τόσο εύκολα πιστευτή. Σαν να προσπαθείς να εξηγείς σε τρίχρονο τον κόσμο και να χάβει κάθε βλακεία που του λες.

Όσο ερωτευμένοι κι αν υπάρξουμε, όσο κι αν νομίσουμε στιγμιαία πως βρήκαμε το τέλειο, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Χρειάζεται να περάσεις χρόνο με έναν άνθρωπο, να δοκιμαστείς. Διότι η εκτίμηση κι η εμπιστοσύνη κερδίζονται. Αντιθέτως με τον έρωτα που έρχεται και τρυπώνει μέσα σου απροειδοποίητα, αόρατα, αθόρυβα και μετά κάνει την έκρηξη. Και μας κάνει να πιστεύουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, σε λέξεις ανάξιες. «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».

Είναι κάτι ανθρωπάκια που εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις και δεν παίζουν δίκαια. Που για να πηδήξουν ή να αποκτήσουν τον έλεγχο ξεστομίζουν λόγια που δεν έπρεπε ποτέ να ειπωθούν -τουλάχιστον όχι στην αρχή. Και κάνουν τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους δικό τους, γαμιώντας του το μυαλό. Κι έτσι γελούν μ’ αυτόν και το διασκεδάζουν.

Κάποιοι άλλοι το κάνουν χωρίς να έχουν την πρόθεση και χωρίς καν να σκέφτονται. Αυτό είναι βέβαια και το πρόβλημα. Ότι δε σκεφτόμαστε κάποιες φορές. Έστω κι αν ξέρουμε ότι τα συναισθήματά μας είναι χλιαρά επιμένουμε να το παίζουμε ιστορία και να λέμε πράγματα που δεν ισχύουν για να αφήσουμε εντυπώσεις. Και πάλι ο ερωτευμένος δε θα το καταλάβει.

Δεν είναι ότι είναι βλάκας ο άνθρωπος που ερωτεύεται. Ίσως βαθιά μέσα του να ξέρει την αλήθεια. Αλλά το μικρόβιο που είναι μέσα του, που κάνει την καρδιά του να παίζει τύμπανα και τα μάτια του να θολώνουν, δεν του επιτρέπει να το παραδεχτεί. Παραμυθιάζεται. Από μόνος του. Διότι θέλει να παραμυθιαστεί και θέλει να πιστέψει και θέλει να συνεχίζει να ονειρεύεται. Ακόμα κι όταν η κατάσταση έχει ήδη δείξει.

Κι όμως την πατάμε πάντα. Έστω κι αν λέμε κάθε φορά πως θα είμαστε επιφυλακτικοί και δε θα υποπέσουμε στα ίδια λάθη. Το σκουλήκι που κόβει βόλτες μέσα μας έχει την ιδιότητα να μετατρέπει τη μνήμη μας σε ασθενή και να μας ξεγελά. Μέχρι που έρχεται η μέρα που αδειάζουμε και τρέχουμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας.

Ίσως να μην υπάρχουν συμβουλές, μαγικές συνταγές κι άλλα τέτοια. Τα λόγια χρειάζονται και πρέπει να λέγονται. Αυτό, όμως, πρέπει να γίνεται την κατάλληλη στιγμή. Όλα θα έρθουν στον καιρό τους. Καλύτερα να αμφιβάλλουμε ή να ξενερώνουμε απ’ την αρχή παρά να λουζόμαστε με ψέματα.

Ίσως να φταίμε κι εμείς. Μην το γελάτε καθόλου, ισχύει. Υπάρχουν φορές που απαιτούμε απ’ τον άλλο να μας εκφράσει τα συναισθήματά του και γκρινιάζουμε για ένα σ’ αγαπώ. Κι έτσι δεν του δίνουμε τον χρόνο του, με αποτέλεσμα να ακούμε κουβέντες που δε στέκουν.

Ας μάθουμε ή ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να διαβάζουμε τα μάτια. Όταν δε λάμπουν, όταν λείπει ο ενθουσιασμός, όταν δε μας κοιτάζουν κατάματα, τότε από κάπου μπάζει. Πέστε εσείς την αλήθεια πρώτα στους εαυτούς σας και θα την ακούσετε κι απ’ τους άλλους όταν έρθει η ώρα. Όταν η καρδιά τραγουδά, δε λέει κανείς πως πρέπει να της λέμε να σταματά. Λίγη ηχομόνωση χρειάζεται. Αν είναι εφικτό, βέβαια.